Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

'Ik heb gelukkig geen spiegel.'
'Ben je ontsnapt?'
'Ja. Uit de trein gesprongen. Gisternacht. Heb je iets te eten bij je?
Ik heb al twee dagen lang niets gegeten. Gisteren heb ik me de hele
dag schuilgehouden in een houtwal. Ik ben bijna bevroren. Vannacht
ben ik hierheen gelopen. Geslópen, kun je beter zeggen.'
'Gedonderd kun je beter zeggen,' zei Jack. 'Ik had bijna hem doodgeschoten.
Hij kwam breken door die sparren of hij was op z'n
eentje een peloton infanterie.'
'Ik was bijna bewusteloos,' zei Dirk.
Michiel maakte haastig zijn rugzak open en begon Dirk te eten te
geven.
'Zachte dingen, alsjeblieft. Die brufe bonen, dat is goed. En melk,
heerlijk. Ik heb bijna geen tanden meer in m'n mond, weet je.
Sorry, Jack, ik ben bang dat het grootste deel van de maaltijd je
neus voorbijgaat, deze keer. Neem de appels, die kan ik toch niet
bijten.'
'Never mind,' zei Jack.
'Ik breng wel meer,' zei Michiel, 'misschien vandaag nog, anders in
ieder geval morgen.'
'Denk je dat je nog kunt brengen een deken?' vroeg Jack.
'Ik zal het proberen.'
Dirk at alles op wat hij maar enigszins kon kauwen.
'Het spijt me dat ik je kom storen, Jack,' zei hij toen. 'Ik eet je
maaltijd op, ik lig op je bed, ik ben een lastpost, ik weet het.'
"t Is waarachtig je eigen hol,' zei Jack.
'Michièl heeft je goed verzorgd, hè?'
'Dat heeft 'ie.'
'En hij heeft je zelfs Nederlands geleerd.'
'Dat heeft hij vooral zelf gedaan, met behulp van een boekje," zei
Michiel bescheiden. 'Trouwens, hij zal ook wel het een en ander
opgepikt hebben van ene Erica.'
'Van je zusje?'
'Het spijt me - ze is hier kind aan huis.'
'Spijt me niks,' zei Jack.
104