Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

I I
Op een woensdagmiddag maakte Michie1 zich klaar om naar Jack
te gaan. In zijn fietstas stopte hij een rugzakje, waarin een paar
boterhammen zaten, twee appels, een fles melk, een pannetje met
gekookte, koude bruine bonen en een stuk ham. Geen slechte vangst
deze keer, vond hij. Hij fietste in de richting van het Dagdaler Bos.
Hij sloeg het pad, dat leidde naar de jonge dennenaanplant, echter
niet meteen in, want er fietste iemand achter hem aan. In plaats
van links ging hij rechts af. Na een paar honderd meter stopte hij
en keerde terug. De Damakkerweg was nu verlaten en hij ging rechtdoor
het bos in. Als gewoonlijk verstopte hij zijn fiets tussen de struiken
en ging te voet verder. Zonder iemand tegen te komen bereikte
hij het noordoostelijk vak, liet zich op zijn knieën zakken en begon
de gebruikelijke sluiptocht. Jack hoorde hem, ondanks zijn vaardigheid
in ,de tijgersluipgang, aankomen en wachtte hem op, staande
in de opening van het hol.
'Schrik niet,' zei hij. 'We hebben een bezoeker.'
Ondanks de waarschuwing schrok Michiel toch. Erica kon het niet
zijn. Ze was thuis geweest toen hij vertrok.
'Wie dan?'
'Kijk zelf maar.'
Hij ging het hol in en zag dat er iemand op het geïmproviseerde bed
lag. Pas toen zijn ogen aan de duisternis waren gewend, zag hij wie
het was.
'Dirk !'
'Dag Micliiel.'
Dirk k half overeind. Wat zag hij eruit ! Zijn neus stond scheef.
Eén oog was niet te zien, zo gezwollen was het. Op zijn linkerwang
zat een akelige rauwe plek. Zijn mond stond een eindje open - kon
blijkbaar niet helemaal dicht.
'Dirk, wat hebben ze je toegetakeld.'
Dirk probeerde te glimlachen. Het werd meer een grijns.
103