Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

'Bravo,' zei iemand, maar die loftuiting verwaaide in de wind. De
anderen waren als met stomheid geslagen. Een halve minuut later
was de soldaat om de hoek. verdwenen.
'Een Duitser?' vroeg Michiel in opperste verbazing. 'Een mof?'
'Een Duitse soldaat. Eén van Hitlers trawanten. 'Een vijand van
ons volk .'
Mevrouw Van Beusekom zag nog bleek van de doorstane angst.
Jochem niet. Die was het gebeurde al bijna vergeten.
Michiel ging naar buiten en keek omhoog ... Hij zag de kapot getrapte
goot. Hij zag hoe hoog het was. Nog steeds verbaasd zijn
hoofd schuddend kwam hij weer binnen.
'Moeder, waarom moest een Duitser dat doen? Wat deden de
andere mensen intussen? Stonden die maar zo'n beetje te kijken?
Wat deed u zelf eigenlijk?'
'I,k wist dat ik het niet zou kunnen . Je weet hoe een held ik ben als
er geklommen moet worden. De andere mensen stonden te praten
en te overwegen, ik geloof dat ze ook niet durfden. Het was ook
doodgriezelig. Heb je de plaats gezien waar hij door de goot is
gezakt?'
'Jawel. Was het echt gevaarlijk?'
'Het is een wonder dat hij niet is doodgevallen .'
Intussen kwam Erica binnen en ook zij moest het verhaal direct
horen. Haar eerste reactie was Jochem te gaan knuffelen. Dat het
een Duitser was geweest die de redding had verricht, daar keek
ze niet zo van op. Michiel wel. Hij kon er nog steeds niet over uit.
'Maar waaróm, waaróm heeft hij het gedaan?'
"t Was natuurlijk gewoon een aardige vent,' zei Erica.
'Een Duitsér een aardige vent? Wat doet 'ie dan hier?'
'Michiel,' zei mevrouw Van Beusekom, 'er zijn tachtig miljoen
Duitsers. En of je het nu leuk vindt of niet, daar zitten ook goeie
mensen bij, mensen die ook niet blij zijn met deze oorlog. Wij houden
niet van de Duitsers, jij niet en ik niet en Erica ook niet, maar
deze ene Duitser zullen we dankbaar moeten zijn, hoe je het ook
wendt of keert. Ik ben hem in ieder geval dapkbaar.'
101