09 magazine Leef!

22
VIER HANDEN OP ÉÉN BUIK: CELINE EN HAAR VADER RIENJAN
Elke week krijgen 300 Nederlanders een
hartstilstand buiten het ziekenhuis. De
kwaliteit van leven na een succesvolle
reanimatie is meestal goed. De meeste
mensen die een hartstilstand overleven
hebben een goede kwaliteit van leven.
De kwaliteit van leven na een hartstilstand
is verbeterd door:
• directe reanimatie door omstanders
en snel en succesvol inzetten van een
AED
• uitgebreide behandelmogelijkheden
door ambulancezorgverleners
• behandeling in het ziekenhuis
(bron: hartschtichting.nl)
Ik heb de draad weer snel opgepakt
en bovendien: ik heb nu een ‘kastje’:
een ICD pacemaker die onder mijn
huid zit. Zodra mijn hart weer stopt,
krijg ik vanzelf een schok.”
Wat de hartstilstand bij Celine heeft
veroorzaakt, is niet bekend. Het stopte
gewoon met kloppen. En wonder
boven wonder mankeert ze nog
steeds niets. Ze voelt zich net zo kiplekker
als voordat haar hart ermee
ophield. Het directe handelen van
Dorien die als eerste terplekke was in
combinatie met de twee agenten die
later kwamen, hebben haar leven
gered. En Dorien weet ‘toevallig’ hoe
ze moet reanimeren. Beroepsmatig
moest ze haar papieren halen, maar
toen ze stopte met werken, miste ze
de jaarlijkse herhalingscursus.
Dorien: “Tot een aantal jaar geleden
bij ons voor de deur een man van zijn
fiets viel: hartstilstand. Ik zag vanuit
ons huis dat iemand bezig was met
reanimeren en rende erop af. Toen ik
terplekke kwam stopte de hulpverlener
met reanimeren en ik riep: ‘Doorgaan!’
Want dat wist ik nog van eerdere
cursussen, dat stoppen geen
optie is: je moet doorgaan totdat
ambulancepersoneel het van je overneemt.
De hulpverlener deed wat ik
vroeg en ik kon me nuttig maken
door omstanders weg te houden van
de plek des onheils. Maar ik realiseerde
me ook dat een opfriscursus toch
wel heel belangrijk was. Ik ben toen
bij de EHBO in Noordwijk terecht
gekomen en heb de cursussen weer
opgepakt.”
De gevolgen voor Celine? Minimaal.
Een geïmplanteerde pacemaker en
een klein pilletje om haar bloed dun
te houden. In het weekend gaat ze
weer lekker stappen op de Grent, ze
studeert aan het ROC in Leiden en
verdient een centje bij bij de Meiden
van Eveleens. En hoe zit het met
de toekomstplannen? “Reizen”,
antwoordt ze met een gretige blik.
“Backpacken naar Bali.”
De gevolgen voor Dorien? “Geen! Ik
ben zo blij dat ik gelijk betrokken ben
bij haar herstelproces en natuurlijk
dat ik aan de basis heb mogen staan
van een levensreddende reanimatie.
Niets gebeurt voor niets. Dit heeft zo
moeten zijn. Ik ben niet echt gelovig,
maar als je dan toch met een reden
hier rondloopt, is dit mijn reden
geweest!”
De gevolgen voor vader Rienjan?
“Ik moet hoognodig met een traumatherapeut
om de tafel, want ik herbeleef
deze nachtmerrie keer op keer.
Celine haar moeder en ik zijn gescheiden
en natuurlijk heeft zij ook
op haar eigen manier haar verdriet en
wanhoop gekend tijdens deze periode,
maar ik kan mijn verdriet dat we
bijna ons enige kind hebben verloren,
niet met haar delen. En Celine pakt
haar leven weer op daar waar het
even stopte: tijdens een wandeling
op de Duinweg op zondag 18 oktober
om 13.15 uur.”