mart smeets, man van manieren - Wielersportboeken

Die man is er jarenlang door zijn collega’s mee achtervolgd, maar ikmaakte er geen punt van. Ik was presentator en zei: “Dames en heren.Het kan gebeuren. U denkt: 3-1 is 4 doelpunten. Wij hebben vanavondbewezen dat er slechts drie doelpunten zijn gemaakt.” Ja? Dat vond ikdus enig! En dat met een strakke blik, ja hoor. Dat zit in mijn denken endoen. Die knipoog zit er altijd al in. Vanaf de eerste dag. Heb ik van mijnouders. Sport is de belangrijkste bijzaak van de wereld. En daar moet jehet ook bij laten. Al heb ik er mijn hele bestaan aan te danken.’Vakmanschap, daar gaat het om. Iemand die het niet had, was HugoWalker, de man die bij het publiek op zeker moment een cultstatus verwierf.Smeets: ‘Ik moet hem in ere houden, maar hij moet niet denkendat hij een vakman was. Ik heb ergens ooit gezegd: “Hugo Walker heeftmensen van de Eiffeltoren doen springen.” Mensen die op zondagmiddagtot het uiterste moesten gaan om wedstrijden van Hugo samen tevatten. Die er met al hun vakkennis niet meer uitkwamen, terwijl Hugosteeds beroemder en geliefder werd. Wéér een fout. Hou je hárses noueens! Hou nou toch eens god, god, godgloeiende godverdomme je kop.Ja, zo ging dat – zo gek werden ze van hem. Hij dacht niet na over het feitdat twee shots aan elkaar geplakt moesten worden en triomfeerde opeen manier waarvan wij, de insiders, vonden dat het niet kon. Ook daarheb ik me wel eens tegen afgezet. Ik had het niet moeten doen en nu doeik het weer – “via de band”. Misschien is dat wel mijn grootste zwaktegeweest in die 35 jaar.’‘In maart 2008 komen Maarten Nooter, de chef van Studio Sport, enik elkaar tegen in een van de gangen van het Videocentrum. Ik hebzojuist een interview gemaakt met Bob Spaak (1917), mijn leermeesterbij de nos. Het is bedoeld als basis voor een fraai “in memoriam”over de grondlegger van sport op de Nederlandse televisie. Hetklinkt morbide, maar onze afdeling plant onderwerpen soms vervooruit.Nooter vraagt hoe het is gegaan en ik zeg dat Spaak wel oud is,maar nog ongelooflijk “wijze” opmerkingen maakt. Dat hij mijsoms in leuke volzinnen de les leest, net als vroeger. (…) Nu had hijmij in alle rust gevraagd: “Vind je het vak nog steeds leuk, jongen?”Ik had “ja” gezegd en toen had hij opgemerkt: “Dan moet je het totin lengte van jaren blijven doen. Ik zie nog steeds enthousiasme bijje. Je bent de grand old man van de sport geworden, en die rol pastbij je.”134