Financiele decentralisatie in Suriname - decentralisatie.org

More documents

Recommendations

Info

de ‘financiële gap’ groter zal zijn dan aanvankelijk voorzien. Deze periode wordtgeschat op 2 á 3 jaar.Voor de overbrugging van deze periode is gedacht aan het instellen van een ‘SpecialTransition Grants’ voor het verstrekken van aanvullende uitkeringen, maar alleendan als het district vooruitzicht heeft op duurzaamheid bij de verkrijging van EigenInkomen.Als een district structureel niet in slaagt haar noodzakelijke uitgaven te bekostigen,kan zij ook zelf om een aanvullende uitkering aan de Staat vragen [9*]. De EigenInkomsten moeten dan wel tot een redelijk peil zijn opgevoerd. Bovendien is het eenvoorwaarde dat de tekorten hun oorzaak vinden in factoren waarop het district zelfof bijna geen invloed kan uitoefenen. Zo’n factor is bijvoorbeeld dat een district metweinig inwoners een heel lang wegennet moet onderhouden.De aanvullende uitkering kan voor een of meer jaren worden toegekend.Wel is voorzichtigheid geboden om te voorkomen dat het bestaan van dit instrumentresulteert in het dalen van de animo van het district om zich te beijveren meerinkomen te genereren.Specifieke uitkeringen voor uitvoering medebewindstaken [10*]Een derde inkomstenbron zouden kunnen zijn de specifieke uitkeringen vanstaatswege. Het Rapport-Villela gaat hieraan voorbij.Deze uitkeringen kunnen zelfs de grootste inkomstenbron van een district zijn. Zelfsgroter dan de algemene uitkeringen / general grants.De belangrijkste specifieke uitkeringen kunnen de districten verkrijgen door teonderhandelen met de diverse ministeries, belast met staatszorg (onderwijs, socialezaken en volkswoningbouw, bruggen en wegen, verkavelingen, socialewerkvoorziening, landbouw, toerisme) met het voorstel die taken zelf in eigenbeheer volgens een voor het ministerie kostenbesparend model uit te voeren. Betergezegd een aanbod, waarbij de rechtmatigheid en de doelmatigheid beter zijngegarandeerd.Karakteristiek voor een specifieke uitkering is dat de Staat vooraf aangeeft aan eendistrict wat de omvang van de uitkering is en waaraan het besteed moet worden.Districten zijn dus niet of slechts beperkt vrij in de besteding van de specifiekeuitkeringen. Denkbaar is daarbij wel te bedingen dat de besparingen ter beschikkingkomen van het districtsfonds.Bekostiging van bepaalde taken of activiteiten via specifieke uitkeringen is in eenaantal gevallen onvermijdelijk of zelfs gewenst. Zij kunnen nodig zijn als kostenongelijkmatig zijn gespreid over districten en geen bekostiging via de algemeneuitkering mogelijk is. Hetzelfde geldt voor een ongelijkmatige spreiding van kostenin tijd gezien.Specifieke uitkeringen kunnen bovendien nodig zijn als het gaat om kosten met eenéénmalig of tijdelijk karakter. En voor een specifieke uitkering kan worden gekozenals er (nog) onvoldoende inzicht bestaat in de omvang van de kosten.
Nadelen van specifieke uitkeringen.Aan specifieke uitkeringen zijn een aantal nadelen verbonden. Soms gaan zegepaard met zeer gedetailleerde voorschriften van de centrale overheid. Het is nietondenkbaar dat een voorziening totstandkomt, waaraan districten zelf minderprioriteit zouden hebben gegeven als zij vrij zouden zijn geweest in de besteding vande middelen. De beleidsvrijheid van de lagere overheden wordt op deze wijzeingeperkt. Daardoor zouden overheidsmiddelen ondoelmatig kunnen wordenbesteed.VoorkeurDe specifieke uitkeringen gelden in bepaalde landen als een bekostigingsvorm,waarvoor pas kan worden gekozen als andere bekostigingsvormen niet mogelijkzijn. De volgende voorkeursvolgorde is dan denkbaar:- eigen inkomsten (met, waar mogelijk, een voorkeur voor bekostiging doorgebruikersbijdragen); de kosten en baten kunnen tegen elkaar wordenafgewogen;- algemene uitkeringen; de inkomsten zijn gegeven, maar een afweging kanplaatsvinden m.b.t. de besteding;- specifieke uitkeringen; inkomsten en besteding zijn bepaald.Dit principe heeft intussen plaatsgemaakt voor andersoortige specifieke uitkeringen,waarbij slechts globaal wordt omschreven waaraan het geld besteed moet worden.Binnen ruime grenzen kunnen de lagere overheden dan zelf hun beleid invullen. Indit geval gelden dan wel meer controle en verantwoordingsverplichtingen.Veel hangt natuurlijk af hoe sterk het lokaal bestuur in zaken als financiën enmanagement is ontwikkeld om een sterke (concurrerende) positie te kunneninnemen.Verschil wordt kleinEen andere ontwikkeling is het toenemend gebruik van co-financiering. Dat wilzeggen dat de Staat middelen voor projecten beschikbaar stelt onder de voorwaardedat lagere overheden zelf ook een bijdrage leveren. Denk bijvoorbeeld aanverschillende werkgelegenheids- en investeringsimpulsen, inlopen van socialeachterstand, armoede– en criminaliteitsbestrijding.Hierdoor worden de verschillen in de diverse vormen van uitkeringen kleiner.Deze ontwikkelingen vloeien voort uit de noodzaak om maatschappelijke problemengezamenlijk aan te pakken. De verschillende overheden zijn vaak van elkaarafhankelijk voor het realiseren van beleidsdoelstellingen (complementair bestuur)[1*]. Dit komt tot uiting in de financiële verhouding tussen de staat en de lagereoverheden.In de praktijk betekenen deze ontwikkelingen, dat bij specifieke beleidsvoorstelleneerst moet worden gekeken naar welk doel wordt nagestreefd en op welke wijze dit
Page 1 and 2: Decentralisatie van bestuur enregel
Page 3 and 4: “Iedere burger heeft met de overh
Page 5 and 6: De AUTONOME TAKEN zullen bij voorke
Page 7 and 8: Aan de districten kan o.m. de bevoe
Page 9: Vanwege de wisseling in de belastin
Page 13 and 14: 6. het toekennen van de bevoegdheid

Financiele decentralisatie in Suriname - decentralisatie.org

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?