TH-Ledendag - Toneel Heverlee

Op zondag 13 mei werden alle moeders in de bloemetjes gezet
en …..was het TH-Ledendag. “Geen Ledendag zonder soep en
broodjes,” en dus begon het programma al om twaalf uur met
Mieke haar heerlijke ‘krokodillensoep’ (dixit Lucca), al denk ik
niet dat er krokodillen aan te pas kwamen. Het was een gezellige
inleiding voor een interessante namiddag. Michel Price –
nu cultuurbeleidcoördinator in Mechelen en voorheen o.a. coördinator
van het theaterfestival – vertelde ons hoe het beroepstheater
veranderde, sinds hij zo’n goede twintig jaar geleden
die wereld binnenstapte. Toen was alles in vraag gesteld en was
men afgestapt van het traditioneel realistisch toneelbeeld. Het
publiek wist dat wat op de scène gebeurde niet écht was en dat
wilde men extra tonen: weg met historische kostuums, decors
enz. Ook het inleven in een personage hoefde niet meer: de
mens-acteur achter het personage liet zichzelf kennen. Zelfs
met de tekst kon men alle kanten op: er werd geknutseld dat
het een lust was. Er ontstond een grote vrijheid, die heel vruchtbaar
werkte en het vrijer omgaan met de theatervormen blijft
bestaan! Maar geleidelijk kreeg men weer interesse voor het
tonen van emotie, en waarom zou een mens niet eens goed
mogen lachen? Het leek wel alsof dit alleen nog in het commerciële
circuit kon!
Recent durven “serieuze” gezelschappen weer een rasechte,
zelfs platte komedie spelen. Of ze spelen een “well made play”
met veel emotie. Anderzijds is het zoeken naar grensverlegging
bij sommige gezelschappen nooit ver weg: de invloed van
het visuele wordt groter (video, film, kunstwerken) en elementen
worden op de scène bij elkaar gebracht, zonder dat iemand
het verband ziet. Of men zoekt naar een sterkere interactie met
het publiek: via locatietheater bijvoorbeeld kan theater rechtstreeks
gebracht worden bij het doelpubliek. Als een acteur op
een markt in de rol van een gewiekste verkoper kruipt, kan het
zijn dat toneel zelfs niet meer als dusdanig herkend wordt…
Tiens, speelde TH niet ooit straattheater dat daar wat bij aanleunde?
Wat er ook van zij, de nabespreking met een grote inbreng van
Machteld Timmermans en Günther Samson bracht ons weer dichter
bij het eigen toneelgebeuren. Machteld opteert toch eerder
voor een voorstelling waarin alle elementen in dezelfde richting
wijzen en elkaar aldus versterken, wat er niet bij hoort,
vindt ze eerder irritant. Vanuit haar Leporello-achtergrond werkt
zij graag met bewegingstechnieken, en die werken, wanneer
goed geplaatst en uitgevoerd, zeer versterkend. Zij vindt het
een fijne uitdaging om acteurs te laten functioneren binnen het
Vervolg p. 13
TH-Ledendag