TH-Ledendag - Toneel Heverlee

De spanning stijgt nu, want de voorstellingen naderen. Maar het
is positieve stress, de première verloopt heel vlot. Het publiek
lacht tot onze verbazing op plaatsen waar we het niet echt
hadden verwacht (‘Hoe heet u? – Danny.’ Broehahaha!) en bij
het groeten klinkt er een flink applaus. Big Bill zelve is ontroerd.
In de coulissen vliegen de gulle felicitaties over en weer en zet
iedereen het op een zoenen. De toon is gezet en de vier opvoeringen
vliegen voorbij. Het valt ons op hoe elk publiek anders is
en elke avond reageert op andere dingetjes. Regisseur Paul heeft
alles goed in de gaten en weet altijd de juiste toon te treffen als
hij de groep voor de voorstelling oppept en na de voorstelling
evalueert: een gedroomde motivator.
Wat een goeie ervaring, zeg! Het is wel jammer dat wij, veroordeeld
als we zijn tot een uithoek van het podium, nooit vanuit
de zaal naar het stuk hebben kunnen kijken. De filmpjes, de 85
lichtstanden, de wipplank en de Europese ju van Van Thillo, de
vechtpartij: ik had het graag eens vanuit een pluchen stoeltje
willen bekijken. Maar dat kan uiteraard niet. Ik troost me met de
gedachte dat het voor de acteurs
niet anders is. Dat ongrijpbare en
vluchtige maakt het ook wel
speciaal natuurlijk. De hele onderneming
wordt er des te unieker en
kostbaarder door. Zoveel mensen
van uiteenlopende pluimage die
met plezier veel tijd en tonnen
energie stoppen in iets wat na vier
opvoeringen definitief tot het
verleden behoort: het is eigenlijk
om kippenvel van te krijgen…
Soit, het Kas en Karo-avontuur is nu voorbij, maar de herinnering
houdt gelukkig nooit op, vozen toef nog aan toe! TH’ers, als
jullie ooit van plan zijn een stuk over Rock Werchter te spelen,
houdt Silicon Carne zich warm aanbevolen. En ik hoop stilletjes
dat de echte bassist er dan weer niet bij kan zijn.
In naam van het jazzke,
STEF, interim-bassist.
(Silicon Carne, voor al je feestjes en partijen:
davidvandenplast@hotmail.com of 0476/913.035 of via
www.siliconcarne.tk)