TH-Ledendag - Toneel Heverlee

AFGIFTEKANTOOR
LEUVEN 1
BELGIE-BELGIQUE
PB
LEUVEN 1
2/777
Enchanted April
De kreupele van Inishmaan
Kas en Karo
06 - 07
21 e jaar nr.4 - jun 2007
verschijnt driemaandelijks

Editoriaal 3
Jazz en Karo 4
TH-Ledendag 7 - 13
Programma 2007-2008 8
Afscheidsfeest Myriam en Leo 10
Actievenweetjes 14
Nuttige adressen en �����
zaal Heliand, theater aan de rand van Heverleebos
Waversebaan 220, Heverlee
TH-secretariaat: Myriam Neves
Platte-Lostraat 202
3010 Kessel-Lo
� 016 25 98 37
e-mail:info@toneelheverlee.be
website: www.toneelheverlee.be
rek.nr.: 734-3321039-59
van bij het begin van het speeljaar kan je voor alle
geplande voorstellingen toegangskaarten bestellen
graag een affiche? laat het ons weten...

Ons theaterseizoen zit er alweer op. Ik moet eerlijk bekennen
dat de zomerse rust welgekomen is. Het laat ons toe om de
batterijen op te laden en vol goede moed aan het nieuwe seizoen
te beginnen.
Dat seizoen heeft intussen vorm gekregen, en hierover lichten
we je in, in deze Grimas, zodat je nu al zin kan krijgen om ons
seizoen 2007-2008 mee te maken. In de eerste Grimas van volgend
seizoen (die verschijnt eind september) leggen we je alles
uit wat betreft de lidgelden en abonnementvoorwaarden.
Maar misschien krijg je die Grimas niet in de bus, omdat je nog
niet hebt laten weten dat je ons tijdschrift wil blijven
ontvangen. We zijn echt van plan om het adressenbestand
drastisch up-to-date te brengen. Dit is misschien je laatste kans:
stuur een e-mail naar info@toneelheverlee.be en geef je naam
en adres op met de vermelding dat je de Grimas wil blijven
ontvangen, dan doen wij het nodige.
In deze uitgave vind je ook nog een reflectie op Kas en Karo,
een productie die de laatste van Myriam Neves en Leo Swinnen
bij TH is geworden, sinds jaar en dag onze vaste secretaresse en
technicus. Omdat we al een tijdje wisten dat ze onze
vereniging gingen verlaten, hebben we zoveel mogelijk taken
bij Kas en Karo door andere mensen laten uitvoeren. We zijn
blij dat we hun vertrek relatief goed hebben kunnen opvangen,
niet in het minst dank zij de positieve en constructieve
overdracht van Myriam en Leo zelf. Om hen te bedanken hebben
we een verrassingsfeestje op touw gezet, ook daarover lees
je verder meer. En er is ook de Ledendag die op een zonnige
zondag in mei plaatsvond, ook daar een verslagje van.
Voor de TH-leden betekent de zomer een bijna even volle agenda:
de zomeractiviteiten die eraan komen, opruim- en
opfrissingwerkzaamheden in het Koeliske, vergaderingen van
verschillende kernen… dat zomerreces lijkt toch niet zo rustig.
Maar dat geeft natuurlijk niet, want we beoefenen samen met
gelijkgezinden onze geliefde hobby: theater. Hopelijk kunnen
jullie daar volgend seizoen van meegenieten.
Nog een prettige en deugddoende zomervakantie en tot dan.
Dag beste lezer

Jazz en Karo
We schrijven december 2006. Buurman Jan Sprengers stuurt me
een mailtje. Of ik een coverbandje ken dat zou willen meewerken
aan een productie van Toneel Heverlee? Zelf speel ik bas
bij het onvolprezen bandje De Daders, een tof vriendenclubje
dat al járen met veel plezier in de muziekmarge ploetert en eigenlijk
meer succes kent als quizploeg. Niet het soort groepje
waar Jan naar op zoek is, vermoed ik. Maar David Vandenplas,
een oude muzikale vriend van me en een uitmuntend gitarist,
heeft een coverband. Ze heten Silicon Carne. Ik ken nog enkele
andere Silicon Carne’ers van vroeger – zij het iets vager – en ik
weet dat die mannen in staat zijn om een airke naar keus op
eenvoudig verzoek van achteren naar voren te spelen. Ze doen
dat desnoods vijf uur lang, in het Servo-Kroatisch als je het vriendelijk
vraagt en in dactylische hexameters als het moet. Ik
bedoel maar: die mannen kunnen wel iets. Ik stuur de mail van
Sprengers door naar David en op dat moment begint er een bal
heel snel te rollen. Silicon Carne is geïnteresseerd, maar de bassist
is niet vrij op de dagen van de voorstellingen. David polst of ik
zou willen invallen. Ik zeg snel ja.
En vervolgens krijg ik de zenuwen.
Want David heeft vergaderd met de
mannen van de productie. Blijkt dat
we zo’n twintig nummers in de vingers
zullen moeten hebben. En we
hebben maar twee repetities voor we
met de acteurs meespelen! Ik slik twee
keer en begin thuis alvast te oefenen
op nummers van onder anderen Big
Bill, Jonathan Richman, Bob Marley, Iggy Pop en – met z’n
serpentiene baslijn voor mij de grootste uitdaging – Moloko. De
bandrepetities vallen goed mee: Koen is het soort drummer waarop
klokken kunnen worden gelijkgezet, de stembanden van zanger
Tony kunnen alle genres aan en ik maak nu ook kennis met de al
even straffe Kim, de sympathieke blonde en zeer aanwezige
zangeres. Iedereen is goed voorbereid en
tot mijn opluchting kan ik deze geoliede
band bijhouden. Actrice Anne, die Dorothy
zal spelen in het stuk, komt ook afgezakt
naar het rommelige repetitiehok in
Mechelen. Ze heeft nog nooit in een microfoon
gezongen en is dus wat nerveus,
maar die goeie Kim coacht haar voorbeeldig.
Ann zingt haar nummer van Clouseau
vlot mee. Ik rijd met een goed gevoel naar

huis. Muzikaal klikt het en, al even belangrijk, Silicon Carne is
een toffe club waarin ik me snel opgenomen voel. Een voorspoedig
begin!
Op 4 april repeteren we voor het
eerst in Heliand. We maken kennis
met ‘t Koeliske en al het schoon volk
dat daar rondloopt: regisseur Paul,
productieleider Jan, regieassistente
Eva, enkele zonnebankzwijnen,
twee jonge deernes op witte
fuckmebotjes en een hele resem
glimlachende TH’ers. De band heeft
nog geen script. Tijdens de eerste repetitie krijgen we dan ook de
ene onwaarschijnlijke cue na de andere toegeroepen: Kust mijn
kloten (cue Ice Cream Man), Vuile hoerenmarchand (cue Could
You Be Loved), Santé klootzakske (cue As The Bottle Runs Dry),
een mot op uw bakkes (cue De Roos). Op de duur vallen we op
pavloviaanse wijze bij elk schuttingwoord spontaan in. Gelukkig
kunnen we ons inhouden om na het overtuigend gebrulde cachotkut!
van Esther/Karo niet iets vrouwonvriendelijks van Ice-T in te
zetten. Een beetje tot mijn verbazing spoken er bij het naar huis
rijden al enkele stukken tekst door mijn hoofd, vozen toef nog
aan toe!
Klankman Johan is ondertussen ook in beeld gekomen. Met hem
is het ontspannen maar toch professioneel samenwerken. Hij zorgt
voor een mooie klankbalans, wat het voor ons plezierig spelen
maakt. We krijgen nu ook wat meer contact met de acteurs en
de productieploeg, zowel voor, tijdens als na de repetities. Wat
een bonte en enthousiaste bende bijeen, echt mooi om te zien!
En heel leuk om mee samen te werken
en achteraf een pint mee te pakken.
(Jupiler voor Jan Sprengers en
Stella voor Peter Van Bouwel, dat
spreekt.) We merken ook dat de appreciatie
wederzijds is. Ze vinden
het jazzke echt wel oké. Dat doet
deugd. We beleven enkele mooie
momenten, zoals de heerlijke lessen
‘Leuvense dictie’ van Peter. We gieren
van het lachen, maar achteraf
kunnen we het Big Bill-nummer met
des te meer overtuiging brengen.
Goed gezien van Peter!

De spanning stijgt nu, want de voorstellingen naderen. Maar het
is positieve stress, de première verloopt heel vlot. Het publiek
lacht tot onze verbazing op plaatsen waar we het niet echt
hadden verwacht (‘Hoe heet u? – Danny.’ Broehahaha!) en bij
het groeten klinkt er een flink applaus. Big Bill zelve is ontroerd.
In de coulissen vliegen de gulle felicitaties over en weer en zet
iedereen het op een zoenen. De toon is gezet en de vier opvoeringen
vliegen voorbij. Het valt ons op hoe elk publiek anders is
en elke avond reageert op andere dingetjes. Regisseur Paul heeft
alles goed in de gaten en weet altijd de juiste toon te treffen als
hij de groep voor de voorstelling oppept en na de voorstelling
evalueert: een gedroomde motivator.
Wat een goeie ervaring, zeg! Het is wel jammer dat wij, veroordeeld
als we zijn tot een uithoek van het podium, nooit vanuit
de zaal naar het stuk hebben kunnen kijken. De filmpjes, de 85
lichtstanden, de wipplank en de Europese ju van Van Thillo, de
vechtpartij: ik had het graag eens vanuit een pluchen stoeltje
willen bekijken. Maar dat kan uiteraard niet. Ik troost me met de
gedachte dat het voor de acteurs
niet anders is. Dat ongrijpbare en
vluchtige maakt het ook wel
speciaal natuurlijk. De hele onderneming
wordt er des te unieker en
kostbaarder door. Zoveel mensen
van uiteenlopende pluimage die
met plezier veel tijd en tonnen
energie stoppen in iets wat na vier
opvoeringen definitief tot het
verleden behoort: het is eigenlijk
om kippenvel van te krijgen…
Soit, het Kas en Karo-avontuur is nu voorbij, maar de herinnering
houdt gelukkig nooit op, vozen toef nog aan toe! TH’ers, als
jullie ooit van plan zijn een stuk over Rock Werchter te spelen,
houdt Silicon Carne zich warm aanbevolen. En ik hoop stilletjes
dat de echte bassist er dan weer niet bij kan zijn.
In naam van het jazzke,
STEF, interim-bassist.
(Silicon Carne, voor al je feestjes en partijen:
davidvandenplast@hotmail.com of 0476/913.035 of via
www.siliconcarne.tk)

Op zondag 13 mei werden alle moeders in de bloemetjes gezet
en …..was het TH-Ledendag. “Geen Ledendag zonder soep en
broodjes,” en dus begon het programma al om twaalf uur met
Mieke haar heerlijke ‘krokodillensoep’ (dixit Lucca), al denk ik
niet dat er krokodillen aan te pas kwamen. Het was een gezellige
inleiding voor een interessante namiddag. Michel Price –
nu cultuurbeleidcoördinator in Mechelen en voorheen o.a. coördinator
van het theaterfestival – vertelde ons hoe het beroepstheater
veranderde, sinds hij zo’n goede twintig jaar geleden
die wereld binnenstapte. Toen was alles in vraag gesteld en was
men afgestapt van het traditioneel realistisch toneelbeeld. Het
publiek wist dat wat op de scène gebeurde niet écht was en dat
wilde men extra tonen: weg met historische kostuums, decors
enz. Ook het inleven in een personage hoefde niet meer: de
mens-acteur achter het personage liet zichzelf kennen. Zelfs
met de tekst kon men alle kanten op: er werd geknutseld dat
het een lust was. Er ontstond een grote vrijheid, die heel vruchtbaar
werkte en het vrijer omgaan met de theatervormen blijft
bestaan! Maar geleidelijk kreeg men weer interesse voor het
tonen van emotie, en waarom zou een mens niet eens goed
mogen lachen? Het leek wel alsof dit alleen nog in het commerciële
circuit kon!
Recent durven “serieuze” gezelschappen weer een rasechte,
zelfs platte komedie spelen. Of ze spelen een “well made play”
met veel emotie. Anderzijds is het zoeken naar grensverlegging
bij sommige gezelschappen nooit ver weg: de invloed van
het visuele wordt groter (video, film, kunstwerken) en elementen
worden op de scène bij elkaar gebracht, zonder dat iemand
het verband ziet. Of men zoekt naar een sterkere interactie met
het publiek: via locatietheater bijvoorbeeld kan theater rechtstreeks
gebracht worden bij het doelpubliek. Als een acteur op
een markt in de rol van een gewiekste verkoper kruipt, kan het
zijn dat toneel zelfs niet meer als dusdanig herkend wordt…
Tiens, speelde TH niet ooit straattheater dat daar wat bij aanleunde?
Wat er ook van zij, de nabespreking met een grote inbreng van
Machteld Timmermans en Günther Samson bracht ons weer dichter
bij het eigen toneelgebeuren. Machteld opteert toch eerder
voor een voorstelling waarin alle elementen in dezelfde richting
wijzen en elkaar aldus versterken, wat er niet bij hoort,
vindt ze eerder irritant. Vanuit haar Leporello-achtergrond werkt
zij graag met bewegingstechnieken, en die werken, wanneer
goed geplaatst en uitgevoerd, zeer versterkend. Zij vindt het
een fijne uitdaging om acteurs te laten functioneren binnen het
Vervolg p. 13
TH-Ledendag

Programma
2007-2008
FAMILIEBANDEN
van Kado Kostzer en Alfredo Rodriguez Arias
Regie Peter Van Bouwel
4 en 11 november, 1 en 2 december 2007
“Hinkelen speel je met een steentje dat je met de neus van je
schoen vooruit moet schoppen in een mooie krijttekening.
Bovenin bevindt zich de Hemel, onderaan de Aarde, het is erg
moeilijk om het steentje in de Hemel te krijgen, je mikt bijna
altijd verkeerd en dan rolt het steentje buiten de tekening. Toch
verkrijg je op den duur de nodige behendigheid om over de
verschillende hokjes heen te springen en op een dag leer je van
de Aarde los te komen en het steentje vlak voor of zelfs in de
Hemel te krijgen. Dde ellende is dat juist op dat moment, als
haast nog niemand geleerd heeft het steentje tot vlak voor de
Hemel te krijgen, je kindertijd ineens voorbij is en je in de romanwereld
terechtkomt. En omdat je kindertijd voorbij is vergeet je
dat je, om in de Hemel te komen, een steentje en de neus van
een schoen nodig hebt.”
Dit fragment uit Rayuela: een hinkelspel, roman van de
Argentijnse auteur Julio Cortázar geeft perfect de sfeer weer van
Famille d’Artistes van Kado Kostzer en Alfredo Arias. Het ging
in première in 1989 in het Centre Dramatique National
d’Aubertvilliers met de muziek die Astor Piazolla speciaal voor
dit theaterstuk schreef. Lisbeth Vercruysse zorgt voor de
Nederlandstalige vertaling, Jos Stroobants hertaalt de liedjes en
Peter Van Bouwel geeft de bizarre familie Finochietto een warm
welkom bij Toneel Heverlee. Familiebanden, want zo heet het
stuk nu, vertelt het verhaal van een Italiaanse familie die in
Buenos Aires terecht is gekomen en daar tegen beter weten in
blijft vasthouden aan de oude waarden tegen de oprukkende
consumptiemaatschappij. Een muzikale klucht met veel dubbele
bodems.
DRIE ZUSTERS
van Anton Tsjechov
Regie Vital Schraenen
26 januari, 1, 2, 3 februari 2008
Als er van één auteur kan gezegd worden dat ‘je hem niet leest,
maar dat hij jóu leest’ dan is dat Tsjechov wel. Gewoonweg,
omdat hij de mens in zijn hebbelijke veelzijdigheid heeft weten

te vatten zonder ooit te oordelen. Op een manier die zo hedendaags
blijft, zo klinisch helder, zo humorvol én zo vol van
empathie, zo gelaagd, zo filmisch, zo muzikaal, zo bodemloos
inspirerend én telkens weer confronterend. Drie zusters is het
boeiendste en meest beklijvende, maar zeker ook het meest
complexe toneelstuk van Tsjechov. Drie zusters die, gekluisterd
in hun verleden, hun dromen niet kunnen waarmaken, hun
verlangens niet kunnen be-leven. Tsjechov liegt er niet om: onder
de titel Drie Zusters staat, in tegenstelling tot vele andere van
zijn stukken, wel degelijk het woord ‘drama’. Vital Schraenen en
Toneel Heverlee kijken ernaar uit deze boeiende uitdaging, deze
ode aan het leven... recht in de ogen te kijken!
PAUW!
Übung en Nog Werk van Josse De Pauw
Regie Jan Sprengers
19, 25, 26 en 27 april 2008
Josse De Pauw is een van de meest veelzijdige en bij-het-grotepubliek-onbekend-onbeminde
theatermakers van Vlaanderen. Een
klassebak, die sinds de jaren ’70 de ene parel na de andere de
wereld in gooide, eerst als deel van het absurde collectief
Radeis, later als acteur in ontelbare theaterstukken en films.
Je zag hem bij voorbeeld in Brussels By Night van Marc Didden,
Crazy Love en Wait Until Spring, Bandini van Dominique
Deruddere, en Toto le héros en Le huitième jour van Jaco Van
Dormael. Zijn bekendste rol is wellicht die van Jean Vereecken
die zijn dochter Marva (what’s in a name) in het Oscargenomineerde
Iedereen Beroemd! van alweer Dominique
Deruddere de eeuwige roem in wil sturen. De Pauw regisseerde
zelf ook twee films, maar hij is toch vooral theatermaker. Hij
was huisschrijver bij Victoria in Gent, artistieke directeur bij Het
Net in Brugge en Het Toneelhuis in Antwerpen. Hij schreef en
creëerde tal van stukken, waaronder Weg en Larf. TH gaat Übung
doen, een stuk dat hij in 2001 creëerde voor Victoria/Het Net en
dat een internationale carrière kende. Übung gaat over twee bevriende
koppels en hun vrijgezellenvriend, die samen een etentje
hebben, en na te veel wijn komt de leegheid van hun
arrivistenbestaan boven. Maar De Pauw beschrijft dit diepmenselijk,
heel geestig en raak getypeerd, zoals we van hem
gewend zijn. Daarnaast heeft veelschrijver De Pauw columns en
literaire stukken gepubliceerd, en die zijn verzameld in de bundels
Werk en Nog. Ook daaruit brengen we een selectie.

Viering Myriam
en Leo
Myriam Neves en Leo Swinnen, twee steunpilaren van TH,
kondigden een jaar geleden aan dat ze eind dit seizoen uit de
vereniging zouden stappen. Dat konden we niet zomaar laten
voorbij gaan. Daarom hadden we in het grootste geheim een
huldigingfeest op poten gezet.
11 mei was een gewone vrijdag als een andere. Tenminste, dat
dachten Myriam en Leo (M&L). Ze hadden bestuursvergadering
om half 9 die avond, maar ze waren een beetje te laat. Hun
vriend Hubert was om 8 uur nog binnengekomen “om snel-snel
nog iets te doen aan de verwarming, want dat had hij nu al zo
lang beloofd en het was er nooit van gekomen.” Wat ze niet
wisten, is dat wij Hubert hadden opgestuurd, zodat ze zeker niet
voor half 9 in het Koeliske, ons lokaal onder het podium van zaal
Heliand, zouden aankomen. Want in die zaal zaten meer dan
100 mensen op hen te wachten: TH-leden, sympathisanten,
ex-regisseurs en ex-leden, zelfs de familie van Jan Doucet, de
man die destijds TH gesticht had, de beide
zussen van Myriam en de moeder van Leo.
We hadden al die mensen een paar
maanden eerder uitgenodigd op het
“Verrassingsfeest voor M&L” en iedereen
had heel die tijd lang gezwegen als een
graf. Nu zouden wij, de bestuursleden,
beneden in het Koeliske gewoon met de
bestuursvergadering beginnen en dan zou
een van de twee ceremoniemeesters (Jan
Moons, de andere was Jos Stroobants) ze
plots van de vergadertafel komen weghalen en naar de zaal
loodsen.
Myriam werd secretaresse van TH op 16 mei 1977, volgende
woensdag precies 30 jaar geleden. (applaus)
Leo deed trouwens nauwelijks slechter: hij kwam in het
bestuur op 5 september 1986. Binnenkort dus ook al 21 jaar
geleden. (applaus)
Het plan werkte perfect. M&L wisten écht van niks en waren dan
ook zéér verbaasd. Het gelegenheidsorkestje
zette het nummer “Theater”
in, dat Myriam destijds in Nonsens
nog gezongen had. Deze keer werd
het gezongen door zowat de hele
Nonsens-ploeg, want die waren er sowieso.

Voorzitter Jan Sprengers deed een speechke, waarin hij hun THcarrière
situeerde en dan was het de beurt aan de zogenaamde
VIPS. Die werden een voor een naar voren gehaald en groetten
M&L. Bij de VIPS onder meer Bernard Van Dorpe, lange tijd de
pater-minister van het Jezuïtenhuis, toneelvrienden zoals Johan
en Martine Vermeersch en Paul en
Marieke Vanbossuyt, TH-oudgedienden
zoals Roger Vanderstappen,
Betty Hoyez en Guillaume Roger,
de vrienden van de Sint-
Antoniusparochie, de familie
Doucet, en de zussen van Myriam
en de moeder van Leo.
AAlle
aanwezigen vormden een lange stoet en gaven elk één bloem
aan M&L. Het grootse boeket ooit, althans bij TH.

Oud-voorzitter en TH-lid van het eerste uur Jan Uytterhoeven
(algemeen aan te spreken als “de president”) hield een zeer
geanimeerde speech.
Een laatste functie door haar uitgeoefend: overwegend achter
de schermen, ja zelfs in ’t geniep, uitgevoerd, door menigeen
over het hoofd gezien, maar o zo belangrijk, door haarzelf –
hoewel niet openlijk – als een lievelingstaak gekoesterd:
censor van de Grimas!
Na een diamontage over werk en leven van M&L was er de
fakkeloverdracht: voor elke taak die M&L in de loop der jaren
hebben gedaan gaven ze een fakkel aan de vervanger. Er waren
zestien fakkels
nodig! Daarna
gaven wij twee
grote fakkels
aan de Sint-
Antoniusparochie,
als
symbool voor
de overdracht
van M&L: het
is daar dat ze
voortaan hun
beste krachten
gaan inzetten.

Het orkest speelde
tot slot een drietal
Cole Porter-nummers,
muziek waarvan
Myriam ooit gezegd
had “dat dát muziek
was die zíj nu eens
graag hoorde.”
Vervolg van p. 7
M&L kregen een levenslang
abonnement, mét oorkonde, en
een geschenk.
strakke kader van een stevige bestaande tekst. Ook Günther vindt
een vooraf bepaalde structurele lijn erg belangrijk, maar werkt
liever aan een zelf ineen te steken geheel. Een vaste tekst zou
hij eerder als een keurslijf ervaren. Beiden gaan akkoord dat een
onderzoeksproject naar het theatergebeuren zelf bij amateurs
moeilijker is. Daarvoor is de groep qua verwachtingspatroon en
voorkennis meestal te heterogeen en veel amateurs willen op de
eerste plaats ‘spelen’ onder leiding van de regisseur. Toch moet
een productieproces een echt groepsgebeuren zijn. Beide
regisseurs ‘plukken’ tijdens het repetitieproces wel graag uit wat
de acteurs zelf aanreiken, meestal gewoon vanuit wie ze zelf
zijn. Michel wil graag nog pleiten voor een uitgezette lijn
doorheen de programmering van de groep, een zogenaamde
groepsdramaturgie, maar daar zijn de aanwezigen niet voor te
vinden: dit zou te beperkend werken, trouwens via het werken
met gastregisseurs wil TH juist deuren openen op vernieuwing
van allerlei aard.
Rond vier uur hadden we genoeg stof om na te babbelen in het
zonnetje dat net even zijn gezicht liet zien en iedereen was het
er over eens: het was een geslaagde ledendag vol informatie,
niet hoogdravend, maar wel dicht aanleunend bij waar we zo
graag mee bezig zijn: toneel.
LISBETH VERCUYSSE

Actievenweetjes
Weet je dat...
Familienieuws
- het elektriciteitsverbruik tijdens de voorstellingen van Kas en
Karo zo hoog was, dat er op andere plaatsen zuinig moest mee
worden omgesprongen. Eva moest elders gaan broodroosteren en
in het Koeliske moest het licht uit
- 6 theelichtjes evenveel effect hebben als de aanwezigheid van
Myriam: er hangt een gewijde sfeer en iedereen zwijgt!
- sommige acteurs zich zo inleefden in de vechtscène dat echte
Rode Kruismedewerkers niet zouden hebben misstaan
- vele toeschouwers dachten dat Bea en Frans echte ambulanciers
waren! Roeping gemist?
- een pintje van ‘t vat in een plastieken bekertje toch een
bepaalde charme heeft
- de Silicon Carne’s geweldig enthousiast waren over deze
productie (en wij over hen). Komt er een vervolg?
- we dankzij de uitzonderlijke temperaturen in april de verwarming
in de zaal bijna niet hebben moeten gebruiken. Deze
atmosferische omstandigheden zorgden er ook voor dat er
gezellig buiten kon worden nagekeuveld onder het gezoem van
vroege meikevers!
- onze vernieuwde technische ploeg en reserveringsteam er het
tijdens deze productie prima heeft van afgebracht
- de sangria tijdens de viering van Myriam en Leo verrassend
lekker was, voor sommigen zelfs té lekker
- we dit seizoen weer een paar nominaties te pakken hebben bij
de Fiere Margriet. Enchanted April is genomineerd voor de
Euripidesprijs en Eva Van Hoecke en Tina Vertommen zijn
genomineerd voor het Fiere Margrietjuweel voor hun prestatie in
dezelfde productie
- de uitreiking wellicht al voorbij is wanneer je dit leest. Meer
hierover dus in de volgende Grimas
- die zo rond eind september zal verschijnen
Op 22 april kwam Anja Vanhoof, jarenlang enthousiast
medewerker van TH en boezemvriendin van Jimmy Thielens, om
in een tragisch verkeersongeval. Anja werkte vaak mee als onzichtbare,
stille kracht achter de schermen, was door iedereen
graag gezien en was altijd de steun en toeverlaat van Jimmy.
Wij betuigen familie en vrienden ons zeer oprecht medeleven.
Fons en Marieke Vertommen-Alloing en Tina Vertommen kregen
er een kleinzoon resp. neefje bij: STAN werd geboren op 16
februari. Gelukwensen aan de hele familie!

BAKKERIJ
brood-banket
chocolade-ijsbereiding
IVO JAUBIN
Geldenaaksebaan 17
3001 HEVERLEE
016 22 32 25
sanitair
Erik Vanderstappen
traiteur
Zegelaan 6
3001 Heverlee
Tel/fax: 016 40.51.83
verwarming
Advies- & installatiebedrijf
Bierbeekstraat 51 - 3001 Heverlee
�
�
016/22 10 13
016/22 10 33

V.U.: M. Neves, Platte-Lostraat 202 - 3010 Kessel-Lo
TAXI’S
CORDONS
Tel. 016 222 000
GSM 0495 222 000
taxicordons@skynet.be
met Video
Zonnebank
(tijdens openingsuren salon)
di & wo 8-18.00 uur
do 8-18.30 uur
vr 8-19.00 uur
za 7-17.00 uur
Kapsalon Marie-Louise
Holsbeeksesteenweg 90
3010 Kessel-Lo
016 25 52 14
VANSANT
BROOD &
BANKETBAKKERIJ
CONFISERIE
PAKENSTRAAT 11
3001 HEVERLEE
� 016 40 37 39