You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
AFGIFTEKANTOOR<br />
LEUVEN 1<br />
BELGIE-BELGIQUE<br />
PB<br />
LEUVEN 1<br />
2/777<br />
Enchanted April<br />
De kreupele van Inishmaan<br />
Kas en Karo<br />
06 - 07<br />
21 e jaar nr.4 - jun 2007<br />
verschijnt driemaandelijks
Editoriaal 3<br />
Jazz en Karo 4<br />
<strong>TH</strong>-<strong>Ledendag</strong> 7 - 13<br />
Programma 2007-2008 8<br />
Afscheidsfeest Myriam en Leo 10<br />
Actievenweetjes 14<br />
Nuttige adressen en �����<br />
zaal Heliand, theater aan de rand van <strong>Heverlee</strong>bos<br />
Waversebaan 220, <strong>Heverlee</strong><br />
<strong>TH</strong>-secretariaat: Myriam Neves<br />
Platte-Lostraat 202<br />
3010 Kessel-Lo<br />
� 016 25 98 37<br />
e-mail:info@toneelheverlee.be<br />
website: www.toneelheverlee.be<br />
rek.nr.: 734-3321039-59<br />
van bij het begin van het speeljaar kan je voor alle<br />
geplande voorstellingen toegangskaarten bestellen<br />
graag een affiche? laat het ons weten...
Ons theaterseizoen zit er alweer op. Ik moet eerlijk bekennen<br />
dat de zomerse rust welgekomen is. Het laat ons toe om de<br />
batterijen op te laden en vol goede moed aan het nieuwe seizoen<br />
te beginnen.<br />
Dat seizoen heeft intussen vorm gekregen, en hierover lichten<br />
we je in, in deze Grimas, zodat je nu al zin kan krijgen om ons<br />
seizoen 2007-2008 mee te maken. In de eerste Grimas van volgend<br />
seizoen (die verschijnt eind september) leggen we je alles<br />
uit wat betreft de lidgelden en abonnementvoorwaarden.<br />
Maar misschien krijg je die Grimas niet in de bus, omdat je nog<br />
niet hebt laten weten dat je ons tijdschrift wil blijven<br />
ontvangen. We zijn echt van plan om het adressenbestand<br />
drastisch up-to-date te brengen. Dit is misschien je laatste kans:<br />
stuur een e-mail naar info@toneelheverlee.be en geef je naam<br />
en adres op met de vermelding dat je de Grimas wil blijven<br />
ontvangen, dan doen wij het nodige.<br />
In deze uitgave vind je ook nog een reflectie op Kas en Karo,<br />
een productie die de laatste van Myriam Neves en Leo Swinnen<br />
bij <strong>TH</strong> is geworden, sinds jaar en dag onze vaste secretaresse en<br />
technicus. Omdat we al een tijdje wisten dat ze onze<br />
vereniging gingen verlaten, hebben we zoveel mogelijk taken<br />
bij Kas en Karo door andere mensen laten uitvoeren. We zijn<br />
blij dat we hun vertrek relatief goed hebben kunnen opvangen,<br />
niet in het minst dank zij de positieve en constructieve<br />
overdracht van Myriam en Leo zelf. Om hen te bedanken hebben<br />
we een verrassingsfeestje op touw gezet, ook daarover lees<br />
je verder meer. En er is ook de <strong>Ledendag</strong> die op een zonnige<br />
zondag in mei plaatsvond, ook daar een verslagje van.<br />
Voor de <strong>TH</strong>-leden betekent de zomer een bijna even volle agenda:<br />
de zomeractiviteiten die eraan komen, opruim- en<br />
opfrissingwerkzaamheden in het Koeliske, vergaderingen van<br />
verschillende kernen… dat zomerreces lijkt toch niet zo rustig.<br />
Maar dat geeft natuurlijk niet, want we beoefenen samen met<br />
gelijkgezinden onze geliefde hobby: theater. Hopelijk kunnen<br />
jullie daar volgend seizoen van meegenieten.<br />
Nog een prettige en deugddoende zomervakantie en tot dan.<br />
Dag beste lezer
Jazz en Karo<br />
We schrijven december 2006. Buurman Jan Sprengers stuurt me<br />
een mailtje. Of ik een coverbandje ken dat zou willen meewerken<br />
aan een productie van <strong>Toneel</strong> <strong>Heverlee</strong>? Zelf speel ik bas<br />
bij het onvolprezen bandje De Daders, een tof vriendenclubje<br />
dat al járen met veel plezier in de muziekmarge ploetert en eigenlijk<br />
meer succes kent als quizploeg. Niet het soort groepje<br />
waar Jan naar op zoek is, vermoed ik. Maar David Vandenplas,<br />
een oude muzikale vriend van me en een uitmuntend gitarist,<br />
heeft een coverband. Ze heten Silicon Carne. Ik ken nog enkele<br />
andere Silicon Carne’ers van vroeger – zij het iets vager – en ik<br />
weet dat die mannen in staat zijn om een airke naar keus op<br />
eenvoudig verzoek van achteren naar voren te spelen. Ze doen<br />
dat desnoods vijf uur lang, in het Servo-Kroatisch als je het vriendelijk<br />
vraagt en in dactylische hexameters als het moet. Ik<br />
bedoel maar: die mannen kunnen wel iets. Ik stuur de mail van<br />
Sprengers door naar David en op dat moment begint er een bal<br />
heel snel te rollen. Silicon Carne is geïnteresseerd, maar de bassist<br />
is niet vrij op de dagen van de voorstellingen. David polst of ik<br />
zou willen invallen. Ik zeg snel ja.<br />
En vervolgens krijg ik de zenuwen.<br />
Want David heeft vergaderd met de<br />
mannen van de productie. Blijkt dat<br />
we zo’n twintig nummers in de vingers<br />
zullen moeten hebben. En we<br />
hebben maar twee repetities voor we<br />
met de acteurs meespelen! Ik slik twee<br />
keer en begin thuis alvast te oefenen<br />
op nummers van onder anderen Big<br />
Bill, Jonathan Richman, Bob Marley, Iggy Pop en – met z’n<br />
serpentiene baslijn voor mij de grootste uitdaging – Moloko. De<br />
bandrepetities vallen goed mee: Koen is het soort drummer waarop<br />
klokken kunnen worden gelijkgezet, de stembanden van zanger<br />
Tony kunnen alle genres aan en ik maak nu ook kennis met de al<br />
even straffe Kim, de sympathieke blonde en zeer aanwezige<br />
zangeres. Iedereen is goed voorbereid en<br />
tot mijn opluchting kan ik deze geoliede<br />
band bijhouden. Actrice Anne, die Dorothy<br />
zal spelen in het stuk, komt ook afgezakt<br />
naar het rommelige repetitiehok in<br />
Mechelen. Ze heeft nog nooit in een microfoon<br />
gezongen en is dus wat nerveus,<br />
maar die goeie Kim coacht haar voorbeeldig.<br />
Ann zingt haar nummer van Clouseau<br />
vlot mee. Ik rijd met een goed gevoel naar
huis. Muzikaal klikt het en, al even belangrijk, Silicon Carne is<br />
een toffe club waarin ik me snel opgenomen voel. Een voorspoedig<br />
begin!<br />
Op 4 april repeteren we voor het<br />
eerst in Heliand. We maken kennis<br />
met ‘t Koeliske en al het schoon volk<br />
dat daar rondloopt: regisseur Paul,<br />
productieleider Jan, regieassistente<br />
Eva, enkele zonnebankzwijnen,<br />
twee jonge deernes op witte<br />
fuckmebotjes en een hele resem<br />
glimlachende <strong>TH</strong>’ers. De band heeft<br />
nog geen script. Tijdens de eerste repetitie krijgen we dan ook de<br />
ene onwaarschijnlijke cue na de andere toegeroepen: Kust mijn<br />
kloten (cue Ice Cream Man), Vuile hoerenmarchand (cue Could<br />
You Be Loved), Santé klootzakske (cue As The Bottle Runs Dry),<br />
een mot op uw bakkes (cue De Roos). Op de duur vallen we op<br />
pavloviaanse wijze bij elk schuttingwoord spontaan in. Gelukkig<br />
kunnen we ons inhouden om na het overtuigend gebrulde cachotkut!<br />
van Esther/Karo niet iets vrouwonvriendelijks van Ice-T in te<br />
zetten. Een beetje tot mijn verbazing spoken er bij het naar huis<br />
rijden al enkele stukken tekst door mijn hoofd, vozen toef nog<br />
aan toe!<br />
Klankman Johan is ondertussen ook in beeld gekomen. Met hem<br />
is het ontspannen maar toch professioneel samenwerken. Hij zorgt<br />
voor een mooie klankbalans, wat het voor ons plezierig spelen<br />
maakt. We krijgen nu ook wat meer contact met de acteurs en<br />
de productieploeg, zowel voor, tijdens als na de repetities. Wat<br />
een bonte en enthousiaste bende bijeen, echt mooi om te zien!<br />
En heel leuk om mee samen te werken<br />
en achteraf een pint mee te pakken.<br />
(Jupiler voor Jan Sprengers en<br />
Stella voor Peter Van Bouwel, dat<br />
spreekt.) We merken ook dat de appreciatie<br />
wederzijds is. Ze vinden<br />
het jazzke echt wel oké. Dat doet<br />
deugd. We beleven enkele mooie<br />
momenten, zoals de heerlijke lessen<br />
‘Leuvense dictie’ van Peter. We gieren<br />
van het lachen, maar achteraf<br />
kunnen we het Big Bill-nummer met<br />
des te meer overtuiging brengen.<br />
Goed gezien van Peter!
De spanning stijgt nu, want de voorstellingen naderen. Maar het<br />
is positieve stress, de première verloopt heel vlot. Het publiek<br />
lacht tot onze verbazing op plaatsen waar we het niet echt<br />
hadden verwacht (‘Hoe heet u? – Danny.’ Broehahaha!) en bij<br />
het groeten klinkt er een flink applaus. Big Bill zelve is ontroerd.<br />
In de coulissen vliegen de gulle felicitaties over en weer en zet<br />
iedereen het op een zoenen. De toon is gezet en de vier opvoeringen<br />
vliegen voorbij. Het valt ons op hoe elk publiek anders is<br />
en elke avond reageert op andere dingetjes. Regisseur Paul heeft<br />
alles goed in de gaten en weet altijd de juiste toon te treffen als<br />
hij de groep voor de voorstelling oppept en na de voorstelling<br />
evalueert: een gedroomde motivator.<br />
Wat een goeie ervaring, zeg! Het is wel jammer dat wij, veroordeeld<br />
als we zijn tot een uithoek van het podium, nooit vanuit<br />
de zaal naar het stuk hebben kunnen kijken. De filmpjes, de 85<br />
lichtstanden, de wipplank en de Europese ju van Van Thillo, de<br />
vechtpartij: ik had het graag eens vanuit een pluchen stoeltje<br />
willen bekijken. Maar dat kan uiteraard niet. Ik troost me met de<br />
gedachte dat het voor de acteurs<br />
niet anders is. Dat ongrijpbare en<br />
vluchtige maakt het ook wel<br />
speciaal natuurlijk. De hele onderneming<br />
wordt er des te unieker en<br />
kostbaarder door. Zoveel mensen<br />
van uiteenlopende pluimage die<br />
met plezier veel tijd en tonnen<br />
energie stoppen in iets wat na vier<br />
opvoeringen definitief tot het<br />
verleden behoort: het is eigenlijk<br />
om kippenvel van te krijgen…<br />
Soit, het Kas en Karo-avontuur is nu voorbij, maar de herinnering<br />
houdt gelukkig nooit op, vozen toef nog aan toe! <strong>TH</strong>’ers, als<br />
jullie ooit van plan zijn een stuk over Rock Werchter te spelen,<br />
houdt Silicon Carne zich warm aanbevolen. En ik hoop stilletjes<br />
dat de echte bassist er dan weer niet bij kan zijn.<br />
In naam van het jazzke,<br />
STEF, interim-bassist.<br />
(Silicon Carne, voor al je feestjes en partijen:<br />
davidvandenplast@hotmail.com of 0476/913.035 of via<br />
www.siliconcarne.tk)
Op zondag 13 mei werden alle moeders in de bloemetjes gezet<br />
en …..was het <strong>TH</strong>-<strong>Ledendag</strong>. “Geen <strong>Ledendag</strong> zonder soep en<br />
broodjes,” en dus begon het programma al om twaalf uur met<br />
Mieke haar heerlijke ‘krokodillensoep’ (dixit Lucca), al denk ik<br />
niet dat er krokodillen aan te pas kwamen. Het was een gezellige<br />
inleiding voor een interessante namiddag. Michel Price –<br />
nu cultuurbeleidcoördinator in Mechelen en voorheen o.a. coördinator<br />
van het theaterfestival – vertelde ons hoe het beroepstheater<br />
veranderde, sinds hij zo’n goede twintig jaar geleden<br />
die wereld binnenstapte. Toen was alles in vraag gesteld en was<br />
men afgestapt van het traditioneel realistisch toneelbeeld. Het<br />
publiek wist dat wat op de scène gebeurde niet écht was en dat<br />
wilde men extra tonen: weg met historische kostuums, decors<br />
enz. Ook het inleven in een personage hoefde niet meer: de<br />
mens-acteur achter het personage liet zichzelf kennen. Zelfs<br />
met de tekst kon men alle kanten op: er werd geknutseld dat<br />
het een lust was. Er ontstond een grote vrijheid, die heel vruchtbaar<br />
werkte en het vrijer omgaan met de theatervormen blijft<br />
bestaan! Maar geleidelijk kreeg men weer interesse voor het<br />
tonen van emotie, en waarom zou een mens niet eens goed<br />
mogen lachen? Het leek wel alsof dit alleen nog in het commerciële<br />
circuit kon!<br />
Recent durven “serieuze” gezelschappen weer een rasechte,<br />
zelfs platte komedie spelen. Of ze spelen een “well made play”<br />
met veel emotie. Anderzijds is het zoeken naar grensverlegging<br />
bij sommige gezelschappen nooit ver weg: de invloed van<br />
het visuele wordt groter (video, film, kunstwerken) en elementen<br />
worden op de scène bij elkaar gebracht, zonder dat iemand<br />
het verband ziet. Of men zoekt naar een sterkere interactie met<br />
het publiek: via locatietheater bijvoorbeeld kan theater rechtstreeks<br />
gebracht worden bij het doelpubliek. Als een acteur op<br />
een markt in de rol van een gewiekste verkoper kruipt, kan het<br />
zijn dat toneel zelfs niet meer als dusdanig herkend wordt…<br />
Tiens, speelde <strong>TH</strong> niet ooit straattheater dat daar wat bij aanleunde?<br />
Wat er ook van zij, de nabespreking met een grote inbreng van<br />
Machteld Timmermans en Günther Samson bracht ons weer dichter<br />
bij het eigen toneelgebeuren. Machteld opteert toch eerder<br />
voor een voorstelling waarin alle elementen in dezelfde richting<br />
wijzen en elkaar aldus versterken, wat er niet bij hoort,<br />
vindt ze eerder irritant. Vanuit haar Leporello-achtergrond werkt<br />
zij graag met bewegingstechnieken, en die werken, wanneer<br />
goed geplaatst en uitgevoerd, zeer versterkend. Zij vindt het<br />
een fijne uitdaging om acteurs te laten functioneren binnen het<br />
Vervolg p. 13<br />
<strong>TH</strong>-<strong>Ledendag</strong>
Programma<br />
2007-2008<br />
FAMILIEBANDEN<br />
van Kado Kostzer en Alfredo Rodriguez Arias<br />
Regie Peter Van Bouwel<br />
4 en 11 november, 1 en 2 december 2007<br />
“Hinkelen speel je met een steentje dat je met de neus van je<br />
schoen vooruit moet schoppen in een mooie krijttekening.<br />
Bovenin bevindt zich de Hemel, onderaan de Aarde, het is erg<br />
moeilijk om het steentje in de Hemel te krijgen, je mikt bijna<br />
altijd verkeerd en dan rolt het steentje buiten de tekening. Toch<br />
verkrijg je op den duur de nodige behendigheid om over de<br />
verschillende hokjes heen te springen en op een dag leer je van<br />
de Aarde los te komen en het steentje vlak voor of zelfs in de<br />
Hemel te krijgen. Dde ellende is dat juist op dat moment, als<br />
haast nog niemand geleerd heeft het steentje tot vlak voor de<br />
Hemel te krijgen, je kindertijd ineens voorbij is en je in de romanwereld<br />
terechtkomt. En omdat je kindertijd voorbij is vergeet je<br />
dat je, om in de Hemel te komen, een steentje en de neus van<br />
een schoen nodig hebt.”<br />
Dit fragment uit Rayuela: een hinkelspel, roman van de<br />
Argentijnse auteur Julio Cortázar geeft perfect de sfeer weer van<br />
Famille d’Artistes van Kado Kostzer en Alfredo Arias. Het ging<br />
in première in 1989 in het Centre Dramatique National<br />
d’Aubertvilliers met de muziek die Astor Piazolla speciaal voor<br />
dit theaterstuk schreef. Lisbeth Vercruysse zorgt voor de<br />
Nederlandstalige vertaling, Jos Stroobants hertaalt de liedjes en<br />
Peter Van Bouwel geeft de bizarre familie Finochietto een warm<br />
welkom bij <strong>Toneel</strong> <strong>Heverlee</strong>. Familiebanden, want zo heet het<br />
stuk nu, vertelt het verhaal van een Italiaanse familie die in<br />
Buenos Aires terecht is gekomen en daar tegen beter weten in<br />
blijft vasthouden aan de oude waarden tegen de oprukkende<br />
consumptiemaatschappij. Een muzikale klucht met veel dubbele<br />
bodems.<br />
DRIE ZUSTERS<br />
van Anton Tsjechov<br />
Regie Vital Schraenen<br />
26 januari, 1, 2, 3 februari 2008<br />
Als er van één auteur kan gezegd worden dat ‘je hem niet leest,<br />
maar dat hij jóu leest’ dan is dat Tsjechov wel. Gewoonweg,<br />
omdat hij de mens in zijn hebbelijke veelzijdigheid heeft weten
te vatten zonder ooit te oordelen. Op een manier die zo hedendaags<br />
blijft, zo klinisch helder, zo humorvol én zo vol van<br />
empathie, zo gelaagd, zo filmisch, zo muzikaal, zo bodemloos<br />
inspirerend én telkens weer confronterend. Drie zusters is het<br />
boeiendste en meest beklijvende, maar zeker ook het meest<br />
complexe toneelstuk van Tsjechov. Drie zusters die, gekluisterd<br />
in hun verleden, hun dromen niet kunnen waarmaken, hun<br />
verlangens niet kunnen be-leven. Tsjechov liegt er niet om: onder<br />
de titel Drie Zusters staat, in tegenstelling tot vele andere van<br />
zijn stukken, wel degelijk het woord ‘drama’. Vital Schraenen en<br />
<strong>Toneel</strong> <strong>Heverlee</strong> kijken ernaar uit deze boeiende uitdaging, deze<br />
ode aan het leven... recht in de ogen te kijken!<br />
PAUW!<br />
Übung en Nog Werk van Josse De Pauw<br />
Regie Jan Sprengers<br />
19, 25, 26 en 27 april 2008<br />
Josse De Pauw is een van de meest veelzijdige en bij-het-grotepubliek-onbekend-onbeminde<br />
theatermakers van Vlaanderen. Een<br />
klassebak, die sinds de jaren ’70 de ene parel na de andere de<br />
wereld in gooide, eerst als deel van het absurde collectief<br />
Radeis, later als acteur in ontelbare theaterstukken en films.<br />
Je zag hem bij voorbeeld in Brussels By Night van Marc Didden,<br />
Crazy Love en Wait Until Spring, Bandini van Dominique<br />
Deruddere, en Toto le héros en Le huitième jour van Jaco Van<br />
Dormael. Zijn bekendste rol is wellicht die van Jean Vereecken<br />
die zijn dochter Marva (what’s in a name) in het Oscargenomineerde<br />
Iedereen Beroemd! van alweer Dominique<br />
Deruddere de eeuwige roem in wil sturen. De Pauw regisseerde<br />
zelf ook twee films, maar hij is toch vooral theatermaker. Hij<br />
was huisschrijver bij Victoria in Gent, artistieke directeur bij Het<br />
Net in Brugge en Het <strong>Toneel</strong>huis in Antwerpen. Hij schreef en<br />
creëerde tal van stukken, waaronder Weg en Larf. <strong>TH</strong> gaat Übung<br />
doen, een stuk dat hij in 2001 creëerde voor Victoria/Het Net en<br />
dat een internationale carrière kende. Übung gaat over twee bevriende<br />
koppels en hun vrijgezellenvriend, die samen een etentje<br />
hebben, en na te veel wijn komt de leegheid van hun<br />
arrivistenbestaan boven. Maar De Pauw beschrijft dit diepmenselijk,<br />
heel geestig en raak getypeerd, zoals we van hem<br />
gewend zijn. Daarnaast heeft veelschrijver De Pauw columns en<br />
literaire stukken gepubliceerd, en die zijn verzameld in de bundels<br />
Werk en Nog. Ook daaruit brengen we een selectie.
Viering Myriam<br />
en Leo<br />
Myriam Neves en Leo Swinnen, twee steunpilaren van <strong>TH</strong>,<br />
kondigden een jaar geleden aan dat ze eind dit seizoen uit de<br />
vereniging zouden stappen. Dat konden we niet zomaar laten<br />
voorbij gaan. Daarom hadden we in het grootste geheim een<br />
huldigingfeest op poten gezet.<br />
11 mei was een gewone vrijdag als een andere. Tenminste, dat<br />
dachten Myriam en Leo (M&L). Ze hadden bestuursvergadering<br />
om half 9 die avond, maar ze waren een beetje te laat. Hun<br />
vriend Hubert was om 8 uur nog binnengekomen “om snel-snel<br />
nog iets te doen aan de verwarming, want dat had hij nu al zo<br />
lang beloofd en het was er nooit van gekomen.” Wat ze niet<br />
wisten, is dat wij Hubert hadden opgestuurd, zodat ze zeker niet<br />
voor half 9 in het Koeliske, ons lokaal onder het podium van zaal<br />
Heliand, zouden aankomen. Want in die zaal zaten meer dan<br />
100 mensen op hen te wachten: <strong>TH</strong>-leden, sympathisanten,<br />
ex-regisseurs en ex-leden, zelfs de familie van Jan Doucet, de<br />
man die destijds <strong>TH</strong> gesticht had, de beide<br />
zussen van Myriam en de moeder van Leo.<br />
We hadden al die mensen een paar<br />
maanden eerder uitgenodigd op het<br />
“Verrassingsfeest voor M&L” en iedereen<br />
had heel die tijd lang gezwegen als een<br />
graf. Nu zouden wij, de bestuursleden,<br />
beneden in het Koeliske gewoon met de<br />
bestuursvergadering beginnen en dan zou<br />
een van de twee ceremoniemeesters (Jan<br />
Moons, de andere was Jos Stroobants) ze<br />
plots van de vergadertafel komen weghalen en naar de zaal<br />
loodsen.<br />
Myriam werd secretaresse van <strong>TH</strong> op 16 mei 1977, volgende<br />
woensdag precies 30 jaar geleden. (applaus)<br />
Leo deed trouwens nauwelijks slechter: hij kwam in het<br />
bestuur op 5 september 1986. Binnenkort dus ook al 21 jaar<br />
geleden. (applaus)<br />
Het plan werkte perfect. M&L wisten écht van niks en waren dan<br />
ook zéér verbaasd. Het gelegenheidsorkestje<br />
zette het nummer “Theater”<br />
in, dat Myriam destijds in Nonsens<br />
nog gezongen had. Deze keer werd<br />
het gezongen door zowat de hele<br />
Nonsens-ploeg, want die waren er sowieso.
Voorzitter Jan Sprengers deed een speechke, waarin hij hun <strong>TH</strong>carrière<br />
situeerde en dan was het de beurt aan de zogenaamde<br />
VIPS. Die werden een voor een naar voren gehaald en groetten<br />
M&L. Bij de VIPS onder meer Bernard Van Dorpe, lange tijd de<br />
pater-minister van het Jezuïtenhuis, toneelvrienden zoals Johan<br />
en Martine Vermeersch en Paul en<br />
Marieke Vanbossuyt, <strong>TH</strong>-oudgedienden<br />
zoals Roger Vanderstappen,<br />
Betty Hoyez en Guillaume Roger,<br />
de vrienden van de Sint-<br />
Antoniusparochie, de familie<br />
Doucet, en de zussen van Myriam<br />
en de moeder van Leo.<br />
AAlle<br />
aanwezigen vormden een lange stoet en gaven elk één bloem<br />
aan M&L. Het grootse boeket ooit, althans bij <strong>TH</strong>.
Oud-voorzitter en <strong>TH</strong>-lid van het eerste uur Jan Uytterhoeven<br />
(algemeen aan te spreken als “de president”) hield een zeer<br />
geanimeerde speech.<br />
Een laatste functie door haar uitgeoefend: overwegend achter<br />
de schermen, ja zelfs in ’t geniep, uitgevoerd, door menigeen<br />
over het hoofd gezien, maar o zo belangrijk, door haarzelf –<br />
hoewel niet openlijk – als een lievelingstaak gekoesterd:<br />
censor van de Grimas!<br />
Na een diamontage over werk en leven van M&L was er de<br />
fakkeloverdracht: voor elke taak die M&L in de loop der jaren<br />
hebben gedaan gaven ze een fakkel aan de vervanger. Er waren<br />
zestien fakkels<br />
nodig! Daarna<br />
gaven wij twee<br />
grote fakkels<br />
aan de Sint-<br />
Antoniusparochie,<br />
als<br />
symbool voor<br />
de overdracht<br />
van M&L: het<br />
is daar dat ze<br />
voortaan hun<br />
beste krachten<br />
gaan inzetten.
Het orkest speelde<br />
tot slot een drietal<br />
Cole Porter-nummers,<br />
muziek waarvan<br />
Myriam ooit gezegd<br />
had “dat dát muziek<br />
was die zíj nu eens<br />
graag hoorde.”<br />
Vervolg van p. 7<br />
M&L kregen een levenslang<br />
abonnement, mét oorkonde, en<br />
een geschenk.<br />
strakke kader van een stevige bestaande tekst. Ook Günther vindt<br />
een vooraf bepaalde structurele lijn erg belangrijk, maar werkt<br />
liever aan een zelf ineen te steken geheel. Een vaste tekst zou<br />
hij eerder als een keurslijf ervaren. Beiden gaan akkoord dat een<br />
onderzoeksproject naar het theatergebeuren zelf bij amateurs<br />
moeilijker is. Daarvoor is de groep qua verwachtingspatroon en<br />
voorkennis meestal te heterogeen en veel amateurs willen op de<br />
eerste plaats ‘spelen’ onder leiding van de regisseur. Toch moet<br />
een productieproces een echt groepsgebeuren zijn. Beide<br />
regisseurs ‘plukken’ tijdens het repetitieproces wel graag uit wat<br />
de acteurs zelf aanreiken, meestal gewoon vanuit wie ze zelf<br />
zijn. Michel wil graag nog pleiten voor een uitgezette lijn<br />
doorheen de programmering van de groep, een zogenaamde<br />
groepsdramaturgie, maar daar zijn de aanwezigen niet voor te<br />
vinden: dit zou te beperkend werken, trouwens via het werken<br />
met gastregisseurs wil <strong>TH</strong> juist deuren openen op vernieuwing<br />
van allerlei aard.<br />
Rond vier uur hadden we genoeg stof om na te babbelen in het<br />
zonnetje dat net even zijn gezicht liet zien en iedereen was het<br />
er over eens: het was een geslaagde ledendag vol informatie,<br />
niet hoogdravend, maar wel dicht aanleunend bij waar we zo<br />
graag mee bezig zijn: toneel.<br />
LISBE<strong>TH</strong> VERCUYSSE
Actievenweetjes<br />
Weet je dat...<br />
Familienieuws<br />
- het elektriciteitsverbruik tijdens de voorstellingen van Kas en<br />
Karo zo hoog was, dat er op andere plaatsen zuinig moest mee<br />
worden omgesprongen. Eva moest elders gaan broodroosteren en<br />
in het Koeliske moest het licht uit<br />
- 6 theelichtjes evenveel effect hebben als de aanwezigheid van<br />
Myriam: er hangt een gewijde sfeer en iedereen zwijgt!<br />
- sommige acteurs zich zo inleefden in de vechtscène dat echte<br />
Rode Kruismedewerkers niet zouden hebben misstaan<br />
- vele toeschouwers dachten dat Bea en Frans echte ambulanciers<br />
waren! Roeping gemist?<br />
- een pintje van ‘t vat in een plastieken bekertje toch een<br />
bepaalde charme heeft<br />
- de Silicon Carne’s geweldig enthousiast waren over deze<br />
productie (en wij over hen). Komt er een vervolg?<br />
- we dankzij de uitzonderlijke temperaturen in april de verwarming<br />
in de zaal bijna niet hebben moeten gebruiken. Deze<br />
atmosferische omstandigheden zorgden er ook voor dat er<br />
gezellig buiten kon worden nagekeuveld onder het gezoem van<br />
vroege meikevers!<br />
- onze vernieuwde technische ploeg en reserveringsteam er het<br />
tijdens deze productie prima heeft van afgebracht<br />
- de sangria tijdens de viering van Myriam en Leo verrassend<br />
lekker was, voor sommigen zelfs té lekker<br />
- we dit seizoen weer een paar nominaties te pakken hebben bij<br />
de Fiere Margriet. Enchanted April is genomineerd voor de<br />
Euripidesprijs en Eva Van Hoecke en Tina Vertommen zijn<br />
genomineerd voor het Fiere Margrietjuweel voor hun prestatie in<br />
dezelfde productie<br />
- de uitreiking wellicht al voorbij is wanneer je dit leest. Meer<br />
hierover dus in de volgende Grimas<br />
- die zo rond eind september zal verschijnen<br />
Op 22 april kwam Anja Vanhoof, jarenlang enthousiast<br />
medewerker van <strong>TH</strong> en boezemvriendin van Jimmy Thielens, om<br />
in een tragisch verkeersongeval. Anja werkte vaak mee als onzichtbare,<br />
stille kracht achter de schermen, was door iedereen<br />
graag gezien en was altijd de steun en toeverlaat van Jimmy.<br />
Wij betuigen familie en vrienden ons zeer oprecht medeleven.<br />
Fons en Marieke Vertommen-Alloing en Tina Vertommen kregen<br />
er een kleinzoon resp. neefje bij: STAN werd geboren op 16<br />
februari. Gelukwensen aan de hele familie!
BAKKERIJ<br />
brood-banket<br />
chocolade-ijsbereiding<br />
IVO JAUBIN<br />
Geldenaaksebaan 17<br />
3001 HEVERLEE<br />
016 22 32 25<br />
sanitair<br />
Erik Vanderstappen<br />
traiteur<br />
Zegelaan 6<br />
3001 <strong>Heverlee</strong><br />
Tel/fax: 016 40.51.83<br />
verwarming<br />
Advies- & installatiebedrijf<br />
Bierbeekstraat 51 - 3001 <strong>Heverlee</strong><br />
�<br />
�<br />
016/22 10 13<br />
016/22 10 33
V.U.: M. Neves, Platte-Lostraat 202 - 3010 Kessel-Lo<br />
TAXI’S<br />
CORDONS<br />
Tel. 016 222 000<br />
GSM 0495 222 000<br />
taxicordons@skynet.be<br />
met Video<br />
Zonnebank<br />
(tijdens openingsuren salon)<br />
di & wo 8-18.00 uur<br />
do 8-18.30 uur<br />
vr 8-19.00 uur<br />
za 7-17.00 uur<br />
Kapsalon Marie-Louise<br />
Holsbeeksesteenweg 90<br />
3010 Kessel-Lo<br />
016 25 52 14<br />
VANSANT<br />
BROOD &<br />
BANKETBAKKERIJ<br />
CONFISERIE<br />
PAKENSTRAAT 11<br />
3001 HEVERLEE<br />
� 016 40 37 39