Richtlijn Guillain-Barré syndroom

Traininghartfrequentie. Na de derde trainingsweek werd de belasting van de hometrainerwekelijks verhoogd van nul naar 10 of 20 Watt. De training eindigde met een cooldownvan vijf tot tien minuten. Er was geen controlegroep; wel werd er gematchtmet tien gezonde vrijwilligers die de baselinetesten ondergingen maar geentrainingsprogramma volgden. Na twaalf weken was er een significante afnamevan 20% in vermoeidheidsklachten gemeten met de Fatigue Severity Scale, een20% toename in VO 2 -max (dat is toename van de fitheid) en een toename van dekwaliteit van leven (Short Form-36 Health Questionnaire, domein psychischfunctioneren). Er werden geen resultaten beschreven voor de afzonderlijkepatiëntengroepen, wel werd aangegeven dat de veranderingen op de FatigueSeverity Scale vergelijkbaar waren voor patiënten met GBS en CIDP. Omdat deCIDP-patiënten regelmatig immuunglobuline ontvingen, zijn co-interventieeffectenniet uit te sluiten. Dat wil zeggen: het is niet geheel met zekerheid tezeggen of de behaalde resultaten het gevolg zijn van de training of van degegeven immuunglobulines.In een aanvullend onderzoek van Bussmann (2007) (binnen dezelfde hierbovengenoemde studie van Garssen) had men zich tot doel gesteld inzicht te verkrijgenin de mechanismen die een rol spelen bij het trainingseffect en in de relatie tussenlichamelijke fitheid en andere uitkomstdomeinen (vermoeidheid, mobiliteit,zelfbeoordeeld lichamelijk en mentaal functioneren). Aangenomen werd datverbetering in lichamelijke fitheid leidt tot veranderingen in de andere genoemdedomeinen. Het artikel beschrijft dat een significante verbetering gevonden werd inlichamelijke fitheid. Uit het artikel komt echter ook naar voren dat lichamelijkefitheid slechts een geringe relatie heeft met de andere in de studie onderzochtedomeinen. De conclusie wordt getrokken dat lichamelijke fitheid niet debelangrijkste determinant is van het functioneren bij patiënten met GBS maar datwellicht ook psychische factoren een rol spelen.Bij tien patiënten met GBS en vier met CIDP (gemiddelde leeftijd 52 jaar) werd inde late fase een oefenprogramma thuis gestart (Graham, 2007). Dit programmabestond uit aerobe, spierversterkende en functionele oefeningen onder leiding vaneen fysiotherapeut. De deelnemers volgden het programma drie keer per weekeen uur gedurende een periode van twaalf weken. Tien gezonde ongetraindevrijwilligers volgden het programma ook om de effectiviteit ervan vast te stellen.Bij hen werd een significante verbetering in strekkracht van de knie en eensignificante vermindering van vermoeidheid geconstateerd. In de patiëntengroepvond men een matige toename in isometrische spierkracht in de getraindespiergroepen en een significante verbetering in kracht van de kniestrekkers.Daarnaast was er sprake van een significante afname in vermoeidheid endepressie en een significante verbetering in Overall Disability Sum Score en Short201