Levende democratie - Vlaams Parlement

80 Tien stellingen over wetsevaluatiebovendien niet eens een wet is gestemd. Het parlement moet er ook op blijven toeziendat zijn wetgeving behoorlijk werkt.De tweede reden is dat het parlement controle moet uitoefenen op de regering en hoedie de wetgeving uitvoert en toepast. Evalueren betekent het genereren van informatieover wetgeving, haar gevolgen en de uitvoering die eraan wordt gegeven. Informatiemaakt het parlement sterker. 134De derde reden is dat evaluatie van wetgeving het debat over wetgeving stuurt. 135 Evaluatiegenereert informatie op basis waarvan beslissingen kunnen worden genomen.Evaluatie is dus een hulp voor de wetgever, die de uiteindelijke beslissing neemt.Het parlement moet dus niet zelf de evaluaties uitvoeren, maar wel een controle kunnenuitvoeren.Inzake evaluaties ex ante gaat het dan in het gros van de gevallen om een controle op deevaluatie die door de regering is uitgevoerd. Ook wetsvoorstellen moeten echter vanbehoorlijke kwaliteit zijn. Het initiatiefrecht van de leden van het Vlaams Parlement kanmaar betekenis hebben indien ook parlementsleden in staat worden gesteld om voorstellenvan decreet aan een ex ante evaluatie te onderwerpen.Inzake evaluaties ex post moet het parlement niet het alleenrecht hebben, maar moet hetwel systematische evaluaties laten doorvoeren voor een selectie van wetten waarvan dewerking in het oog moet worden gehouden of problematisch lijkt. Het mag daarvoor nietafhankelijk zijn van de regering, die juist door het parlement moet worden gecontroleerd.7. STELLING 7 – WETSEVALUATIE HEEFT EEN IMPACT OP DE ORGANISATIEVAN DE BESLUITVORMINGSPROCEDUREEvaluatie van wetgeving heeft implicaties voor de wijze waarop het besluitvormingsproces isgeorganiseerd. Dat geldt reeds indien evaluaties worden beperkt tot een legistieke en rechtmatigheidscontrole.Om de legistieke kwaliteit te bewaken werd in 1946 de Raad van Stateopgericht met een afdeling wetgeving, die ook rechtmatigheidscontroles begon uit te voeren.136 De kwaliteitsbewaking door de Raad van State, afdeling wetgeving aan het einde vande wetgevingsprocedure, is echter het zinvolst wanneer ze gepaard gaat met een versterkingvan de interne wetgevingstechnische en rechtmatigheidscontrole op die besluiten. 137Dat men de organisatie van de besluitvormingsprocedure moet aanpassen, geldtzeker indien men meer omvattende evaluaties wil institutionaliseren. 138 Behoorlijke wetgevingwordt niet verzekerd door losstaande maatregelen en initiatieven op allerleiniveaus, zoals die nu in de verschillende departementen en wetgevende vergaderingen134 Zie evenwel weinig hoopvol in dat verband: J. Van Nieuwenhove, o.c., p. 6-7.135 Zie hoger: p. 75-76.136 De Raad van State deed dit uit eigen beweging; de wetgever zelf had die rechtmatigheidscontrole niet ineerste instantie voor ogen, zie: J. Velaers, De grondwet en de Raad van State, afdeling wetgeving: vijftig jaar adviezen aanwetgevende vergaderingen, in het licht van de rechtspraak van het Arbitragehof, 1999, p. 19-26.137 Zie: P. Popelier, Plaats en functie van de Raad van State in staatsrechtelijk perspectief, in L.J. Wintgens(ed.), ‘Deadviesbevoegdheid van de Raad van State’, 2003 en De wet juridisch bekeken, 2004, randnrs. 487-389.138 Over de behoefte aan institutionalisering van het evaluatieproces, zie ook: K. Van Aeken, o.c. en Wetsevaluatietussen woord en daad, in: ‘Tijdschrift voor Wetgeving’, 2003, p. 34-35. Zie over de bevoegdheidsproblematiekmet betrekking tot de organisatie van wetsevaluatie: J. Van Nieuwenhove, o.c., p. 17-20.