Levende democratie - Vlaams Parlement

56 het parlement als decreetgeverde beleidsopties in voorstellen en ontwerpen kunnen aanwakkeren. Er is echter een aantalbedenkingen te maken bij die aanpak.De voorafgaande bespreking van een decreetgevend initiatief in de plenaire vergaderingpast niet helemaal in de parlementaire debatcultuur in het Vlaams Parlement. Desuggestie dat die eerste plenaire bespreking essentieel over de ontvankelijkheid in debrede zin van het woord zou gaan, brengt geen soelaas, omdat dat ertoe zou kunnen leidendat die eerste plenaire bespreking verzandt in een louter procedurele aangelegenheid,zonder inhoud, te vergelijken met het ontvankelijkheidsdebat in het federale parlement.De fracties dwingen om zich al in plenaire vergadering, voor de bespreking ten grondein de commissies, vast te pinnen op bepaalde standpunten zou er ook toe kunnen leidendat er in de commissiebesprekingen geen bijsturingen van het standpunt meer gebeuren.Nu is het nog altijd mogelijk dat standpunten naar elkaar toe groeien, en dat zich datweerspiegelt in de eventueel geamendeerde tekst die door de commissie wordt aangenomen.Een schriftelijke procedure naar Nederlands voorbeeld vormt in elk geval geen valabelalternatief. Dat zou het parlementaire debat niet echt ten goede komen, omdat het te veelafstandelijkheid creëert en het in feite de dynamiek van woord en wederwoord onmogelijkmaakt.De vraag rijst of een terugkeer van open commissievergaderingen naar besloten commissievergaderingentot de mogelijkheden behoort. Er zijn voorstanders van beslotencommissievergaderingen, die daarvoor zowel praktische als inhoudelijke argumentenaanhalen. Als de besprekingen achter gesloten deuren plaatsvinden, geeft dat ruimte aaneen open debat en speelt het mediatieke aspect veel minder een rol. In een aantal parlementenwaar de commissievergaderingen besloten zijn, is meestal een uitgebreide persdienstaanwezig, die de pers objectief en zo volledig mogelijk informeert.Anderzijds getuigt het van politieke maturiteit dat ook in de commissies het debat inhet openbaar wordt gevoerd. Men moet in alle openheid van mening kunnen verschillen.Het fenomeen van vergaderingen tussen fracties om onderling afspraken te maken overhet indienen of aannemen van amendementen, is normaal. Of commissies open of beslotenvergaderen, heeft daar in feite geen invloed op.Ongeacht de openbaarheid of de beslotenheid van de commissievergaderingen is erbehoefte aan een goed gestructureerd verslag van de commissiebesprekingen. De rol vande politieke verslaggever is cruciaal. Het is immers wenselijk en noodzakelijk dat eenvolksvertegenwoordiger de capaciteit bezit om een moeilijke en technische materie verstaanbaarte duiden, niet alleen voor zijn collega’s, maar ook voor de burger. Het commissieverslagheeft twee essentiële functies:1. verslag uitbrengen over het verloop van de bespreking, ten behoeve van de plenaire vergaderingen van de burger, met daarbij de tekst die de commissie heeft aangenomen;2. latere interpretatie van bepalingen mogelijk maken, door expliciete verwijzingennaar het verslag, waarbij de vermelding van de spreker belangrijk is.Normering voor het opstellen van commissieverslagen zou nuttig kunnen zijn, maarkwaliteitsbewaking van het commissieverslag is vooral een kwestie van een leerproces bijde verslaggevers.Bij de aanpassing van het reglement van het Vlaams Parlement op 18 februari 2004werd de rol van de verslaggever nader omschreven: hij moet een samenvatting geven van