Levende democratie - Vlaams Parlement

38 het parlement als decreetgevertisch, rechtstreeks en periodiek verkozen vertegenwoordigers is echter een goed alternatiefvoor de rechtstreekse democratie.In een parlementaire democratie wordt een voldoende groot aantal vertegenwoordigersverkozen, zodat de voornaamste strekkingen binnen de bevolking ook in het bestuurvan het land terug te vinden zijn. Wanneer men slechts één vertegenwoordiger zou kiezen,zou de bevoegdheidsoverdracht tussen twee verkiezingen een nagenoeg absoluut karaktervertonen en zou er in de beleidsvoering geen enkele afweging moeten worden gemaakttussen de uiteenlopende belangen en opvattingen in de samenleving. Hetzelfde fenomeendoet zich voor in een parlementair systeem met een meerderheidskiesstelsel, waarbij eenvan de partijen de volstrekte meerderheid in het parlement behaalt en tot de volgende verkiezingenhet land bestuurt zonder rekening te hoeven houden met andere partijen.Anderzijds zet de aanwezigheid van een oppositie in het parlement toch al een zekere remop een eigengereid optreden van de meerderheidspartij. Van een echte participatie van deverschillende gezindheden aan de wetgeving en het beleid kan pas sprake zijn bij eenevenredig kiesstelsel. Professor Lieven Dewinter stelt dat consensusdemocratieën het economischniet slechter doen dan meerderheidsdemocratieën, maar sociaal wel veel beter. 56Als we er dus van uitgaan dat de wetten de kern van het beleid vormen en dat ze totstand komen door of met instemming van het parlement, dan moeten we concluderendat een van de belangrijkste kerntaken van het Vlaams Parlement de decreetgeving is endat alle andere activiteiten in een logisch verband moeten worden gebracht met dedecreetgeving: het maatschappelijke debat, de controle op de regering, de communicatiemet de burger, al dan niet via de media, enzovoort. In de werkelijkheid moeten we evenwelvaststellen dat het gros van de decreten het gevolg is van een initiatief van de regeringen dat voorstellen van decreet soms gecamoufleerde ontwerpen van decreet zijn. 57 Ontwerpenvan decreet worden altijd aangenomen en bijna altijd zonder fundamenteleamendering. Bovendien moeten we constateren dat het geheel van de decreetgeving eencomplex kluwen is geworden, dat een aantal decreten niet meer optimaal overeenstemmenmet de maatschappelijke behoeften en dat vele decreten op taalkundig en wetgevingstechnischgebied niet volmaakt kunnen worden genoemd. Het Vlaams Parlementwacht in de nabije toekomst een grote uitdaging op dat vlak: aan de Vlaamse deelstaat eeneigentijds stelsel van decreten geven, die een antwoord bieden op de hedendaagsebehoeften van de samenleving, die democratisch gedragen worden en die de doorsnee-Vlaming gemakkelijk kan consulteren en begrijpen.In dit hoofdstuk onderzoeken we de achtereenvolgende fasen in de totstandkomingvan de decreten. Wie neemt het initiatief? Hoe zorgen we ervoor dat de decreten inhoudelijken vormelijk van goede kwaliteit zijn? Wat is daarvoor de beste procedure in hetVlaams Parlement? Hoe gaan we na of de bestaande decreten nog aan de maatschappelijkebehoeften beantwoorden en of ze geen fouten bevatten?56 Gesprek met de auteur op 3 april 2002.57 Hiermee wordt bedoeld dat volksvertegenwoordigers op aansturen van de regering een door de regeringopgesteld voorstel van decreet indienen. Zie verder.