Levende democratie - Vlaams Parlement

het vlaams parlement, een parlement voor de 21ste eeuw33toe ze behoren, delegeren het grootste gedeelte van de inhoudelijke inbreng in zowel hetwetgevende als het controlerende werk aan collega’s die zich in bepaalde materies specialiseren.Dat systeem is werkbaar op voorwaarde dat die specialisten hun taak met verantwoordelijkheidszinopnemen en zich dus terdege inwerken in specifieke problematieken.Tegelijkertijd moet er bij de andere leden van de parlementaire fractie vertrouwenaanwezig zijn in de deskundigheid van die gespecialiseerde collega’s. 46Een inhoudelijke werkverdeling tussen de commissies is evenwel geen afdoend antwoordop de tijdschaarste. Het is niet omdat in een hedendaags parlement steeds meerparlementaire activiteit naar de gespecialiseerde commissies wordt verplaatst, dat er nietlanger timingsproblemen zijn.Herbert Döring reduceert het tijdsprobleem tot het probleem van de agendasetting.Een deel van het parlementaire debat gaat over de strijd om de schaarse grondstof ‘tijd’. Deeffectiviteit van een parlement kan dan ook worden afgelezen aan de mate waarin de regeringhet parlementaire tijdsgebruik bepaalt. Met andere woorden, is het parlement voldoendegewapend tegen de druk van de regering, die haar eigen timing wil opdringen? 47Het voortdurende conflict tussen de tijdschaal die de regering moet hanteren om eendagelijks beleid te kunnen voeren en de tijdschaal die een parlement nodig heeft om eenlangetermijnvisie te ontwikkelen, lijkt dan ook het grote probleem in de besteding vande schaarse tijd te zijn. Dat wordt onder andere ook door Dick Pels in zijn essay ‘Het magwel wat trager’ opgemerkt. Volgens hem gaat het voor het parlement bij de regeling van zijnwerkzaamheden niet om de keuze tussen snel of traag. Het parlement moet juist kunnenomgaan met een variabel tijdsgebruik. ‘Het gaat om het aanbrengen van tijdsbuffers, van temporelebreuklijnen en grenzen, van overgangszones waar verschillende snelheden elkaar ontmoeten en op elkaar botsen,kortom om het ontwikkelen van een verfijnd syncopisch gevoel in de politiek’. 48 Dat betekent dat hetparlement een slagvaardig bestuur moet mogelijk maken door efficiënte procedures dievoor snelle en degelijke regelgeving zorgen (wetgevende functie), maar dat daar ooktegenover moet staan dat het parlement de tijd neemt om over het beleid te reflecteren(controlefunctie). Dat laatste houdt in dat de diverse facetten van het regeringshandelennauwgezet worden onderzocht en gevolgd, wat tijd vraagt. Bovendien is een trage tijdschaalnodig voor de belangrijke opdracht van de volksvertegenwoordiging om visiesvoor de middellange en de lange termijn te ontwikkelen. Een thematische afwikkelingvan toekomstgerichte beleidsopties, vraagt onderzoek, consultatie van de samenlevingen diepgaande discussie en toetsing.In die optiek kan het geen kwaad dat de oppositie haar tijd neemt om oppositie te voeren,ook al wordt dat soms als ‘obstructie’ ervaren. Het is het recht van de oppositie om46 Juri Mykkänen, Inside Rationality: the Division of Labour in a Parliamentary Party Group, in: ‘The Journal of LegislativeStudies’, 2001, nr. 3, p. 92-121.47 Herbert Döring, Time as a Scarce Resource: Government Control of the Agenda, in: Herbert Döring (ed.). ‘Parliamentsand Majority Rule in Western Europe’, p. 223-246.‘A recurrent feature of all parliaments is the constant pressure on their time. As large assemblies representinga great number of people they have to process a great many topics within a limited number of sitting daysover the legislative term. Not only is time in short supply in absolute terms, control of the finite timetablealso forms an important part of the notion of overall agenda control that, according to social choice theorising,is crucial to an understanding of how parliaments work.’ (Döring 223)48 Dick Pels, Het mag wel wat trager, In: ‘De Groene Amsterdammer’, 22 februari 2003.