Levende democratie - Vlaams Parlement

226 Het vlaams parlement en europamoet gebeuren. Toch hebben we geargumenteerd dat parlementen cruciale schakelskunnen zijn in de legitimering van het Europese project.Dat parlementen in verschillende stadia van het besluitvormingsproces op diversemanieren een specifieke inbreng zouden kunnen hebben, werd hierboven beschreven.De ‘Europese rol’ die regionale en nationale parlementen zouden kunnen spelen, omvatveel meer dan de verdediging van enkele specifieke nationale of regionale belangen en decorrecte implementatie van wat beslist werd. Parlementen zijn beter dan vele anderedeelnemers aan het besluitvormingsproces geplaatst om, over verschillende dossiersheen, een aantal krachtlijnen in de gaten te houden. Ze kunnen reflecteren over de gevolgenop lange termijn van de beleidskeuzes. Ze kunnen stilstaan bij de politieke en somsideologische keuzes die vervat zitten in de ontwerpbesluiten waar experts en lobby’sminder snel bij stilstaan. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de migratieproblematiek of aande spanning tussen ecologie en economie. Ze kunnen een signaalfunctie vervullen alsblijkt dat bepaalde minder sterk georganiseerde belangen er niet in slagen om in de netwerkendoor te dringen en zo systematisch dreigen te worden genegeerd. Ze kunnen ookaan agendasetting doen door vanuit hun kennis en analyse van regionale of nationaleproblemen de EU aan te sporen om actie te ondernemen.Als parlementen erin slagen om dat allemaal in te brengen in het debat gedurende debesluitvormingsprocedure, dan bewijzen ze hun meerwaarde. De betrokkenheid van deparlementen kan de Europese output kwalitatief verrijken. De vraag is dan vooral aanwelke randvoorwaarden moet worden voldaan opdat de parlementen ook werkelijk diemeerwaarde kunnen realiseren. Vaak wordt de behoefte aan institutionele hervormingenbenadrukt. De Verklaring van Laken schoof dat thema expliciet naar voren en in het kadervan de Conventie werd een aparte werkgroep opgericht die zich moest buigen over deplaats van de nationale parlementen. Het is erg jammer dat men het in deze context enkelheeft over nationale parlementen en dus de regionale parlementen vergeet. Deze laatste wordenzoals gezegd immers met precies dezelfde ervaringen geconfronteerd en ook húninbreng in de Europese besluitvorming kan een meerwaarde betekenen. De bepalingendie vandaag gelden voor de nationale parlementen, zoals vervat in Protocol nr. 9 bij hetVerdrag van Amsterdam, zouden perfect ook voor de meeste regionale parlementen kunnengelden.In het kader van de conventiedebatten werden heel verschillende voorstellen gelanceerdom de greep van de parlementen op de Europese besluitvorming te versterken. Indeze bijdrage hebben we gesteld dat een toegang voor regionale en nationale parlemententot het Hof van Justitie, onder meer met het oog op de toetsing van het subsidiariteitsbeginsel,gerechtvaardigd lijkt. Ook de verankering van de conventiemethodiek voorverdragsherzieningen en ingrijpende beslissingen, kan worden overwogen. Talrijkeandere voorstellen gingen nog veel verder, maar werden over het algemeen niet weerhouden.Dit is niet de plaats om daar uitgebreid op in te gaan, maar zo pleitten sommigenvoor de introductie van een al dan niet louter raadgevende tweede kamer bij het EuropeesParlement, een soort senaat die is samengesteld uit vertegenwoordigers van de nationaleparlementen. Er bestaan vele varianten op het tweekamervoorstel (bijvoorbeeld enkel tebetrekken bij die beleidsdomeinen waarvoor het Europees Parlement niet over eenmedebeslissingsbevoegdheid beschikt). Veel van de geopperde ideeën zijn trouwens nietnieuw.