Levende democratie - Vlaams Parlement

224 Het vlaams parlement en europaden wordt bijgestaan (of op de vingers gekeken) door diverse comités, waarin vertegenwoordigers(doorgaans op expertniveau) van de lidstaten (of eventueel hun regio’s) zetelen.Men kan bijvoorbeeld denken aan het permanent veterinair comité, waar beslist werdover maatregelen om de verspreiding van de dollekoeienziekte te beperken. In het jargonheeft men het over de comitologie. De precieze rol en macht van die comités kan sterkverschillen. 510 Hoewel er op wordt toegekeken dat de verschillende lidstaten in decomités vertegenwoordigd zijn, valt het op dat nationale en regionale parlementen erniet aan te pas komen. Het comitologieproces ontgaat compleet aan vele parlementen. 511Over het algemeen is de transparantie van dat systeem overigens erg beperkt. Bovenalmoet men zich afvragen of het wel zinvol is om de uitvoering van beslissingen niet volledigaan de Commissie over te laten. Soms worden noodzakelijke beslissingen op de langebaan geschoven of in een verwaterde vorm uitgevoerd omdat geen overeenstemming kanworden gevonden in een bepaald comité. Als regionale en nationale parlementen hungreep op ‘hun’ experts nog zouden versterken, zou dat de compromisbereidheid nogsterker negatief beïnvloeden, waardoor belangrijke uitvoerende beslissingen niet genomenkunnen worden. Waar er bij de uitvoering keuzes moeten worden gemaakt die hettechnische overstijgen en waar comités dus nuttig worden geacht, is een democratischecontrole vanwege het Europees Parlement waarschijnlijk meer aangewezen.4. CONCLUSIEVeel Europese regelgeving heeft vandaag een regionale dimensie. Voor meerdere beleidsdomeinenzijn het in verscheidene lidstaten in de eerste plaats de regio’s die te makenkrijgen met de Europese regels en die ze moeten implementeren. Op dat vlak wordenregionale parlementen met precies dezelfde uitdagingen geconfronteerd als nationaleparlementen. Al die parlementen stellen namelijk vast dat hun wetgevende vrijheid ernstigis ingeperkt en dat het niet eenvoudig is om de Europese activiteiten van de ministerste controleren.Dat begon pas echt op te vallen toen de Europese Gemeenschap vanaf het midden vande jaren tachtig aan de voltooiing van de interne markt werkte. De reactie van de nationaleparlementen was dat ze zelf gespecialiseerde commissies oprichtten om de Europesepolitiek op te volgen. Verschillende regionale parlementen hebben dat voorbeeld intussengevolgd. Er zijn weliswaar aanzienlijke verschillen tussen de lidstaten en de regio’sonderling, maar over het algemeen moet worden opgemerkt dat parlementen nauwelijksinvloed hebben op de totstandkoming van de Europese regels. Niet zelden geeft dat aanleidingtot frustraties. In verschillende lidstaten leeft vandaag een vraag voor institutionelehervormingen, waarbij de parlementen een sterkere rol toebedeeld zouden krijgen.510 Zie voor een beknopte inleiding o.m. G. Haibach, Council decision 1999/468 – a new comitology decision for the 21stcentury!’, in: ‘Eipascope’, 3, 1999, p. 10-18.511 Het Comité dat zich met Europese aangelegenheden bezighoudt in het Deense parlement tracht welom invloed uit te oefenen op de standpunten die de Deense experts innemen in de comitologie. Zie o.m. T.Pedersen, Denmark, in: H. Kassim, B.G. Peters, V. Wright (eds.), The national co-ordination of EU policy: the domesticlevel, 2000, p. 231; H. Kassim, The United Kingdom, in: ‘l.c.’, p. 245.