Levende democratie - Vlaams Parlement

216 Het vlaams parlement en europabasis bestrafd worden. Het is nogal wiedes dat dat de vergaderingen enorm zou verzwaren,het zoeken naar compromissen ernstig zou bemoeilijken en bovenal erg vertragendzou werken. Besluitvorming, zeker in de EU, waar de visies van veel verschillende culturenen belangen met elkaar verzoend moeten worden, vereist compromissen.Vaak zijn package deals noodzakelijk om uit een impasse te raken en vooruitgang te boeken.Voor die vorm van besluitvorming zijn soms vertrouwelijke meetings nodig, meteen beperkt aantal deelnemers die over een relatief ruim mandaat beschikken. Als vijftienof meer parlementen zich in de concrete onderhandelingen zouden mengen en de onderhandelingsmargesvan de ministers en de leden van de werkgroepen strikt zouden definiëren,zou de dynamiek in de onderhandelingen hier sterk onder lijden. Het zou bijvoorbeeldook nogal gek zijn om in een open parlementair debat een terugvalpositie teformuleren. Dat zou de onderhandelingspositie van de minister erg verzwakken en deparlementaire beïnvloeding zou in dat geval precies averechts werken.Kassim, Peters en Wright wijzen nog op een ander element:‘Zelfs als er geen principiële meningsverschillen zijn over een specifiek beleid, dan nog kan een soort vaninstitutionele naijver leiden tot moeilijkheden indien het parlement een actieve rol speelt.’ 494Anders gezegd, er bestaat een risico dat parlementen zichzelf verplicht zullen voelen omaf en toe duidelijk te maken dat ze daadwerkelijk een dossier kunnen blokkeren. Als elkparlement dat om de beurt een keer doet, dan dreigt een impasse in talrijke dossiers. Deconclusie van Hilf en Burmeister is waarschijnlijk correct:‘Als nationale parlementen over secundaire EG-wetgeving stemmen, dan leidt dat niet tot meer democratie,maar eerder tot een inefficiënte, zo niet chaotische situatie, en uiteindelijk tot een afname van de democratischelegitimiteit.’ 495De denkpiste om vanuit de parlementen een precies en welomschreven mandaat mee tegeven aan de nationale ministers, lijkt heel verleidelijk en is makkelijk te implementeren(er zijn bijvoorbeeld geen verdragswijzigingen voor nodig), maar heeft een pervers effect.Op het eerste gezicht lijkt die maatregel vanuit democratisch oogpunt ten zeerste verantwoord,maar de integratiedynamiek zelf zou er ernstig door in gevaar komen.Betekent dat dan dat er helemaal geen rol meer weggelegd moet zijn voor de parlementenen dat alle debatten in een sfeer van geheimhouding moeten verlopen? Absoluutniet. Om de legitimiteit van de beslissingen te garanderen, is een democratische controlevereist en rechtstreeks verkozenen moeten een substantiële inbreng kunnen hebben inhet besluitvormingsproces.Zoals al meermaals werd gesuggereerd, is er in dat verband een belangrijke rol weggelegdvoor het Europees Parlement. In vele beleidsdomeinen is dat Parlement al behoorlijkmachtig en uit recent onderzoek blijkt dat de standpunten van het Parlement ernstiggenomen worden: vele door het Parlement aangenomen amendementen overleven debesluitvormingsprocedure en worden teruggevonden in de finale wetteksten, vaak tegenhet oorspronkelijke standpunt van de Raad in. Michael Shackleton, als topambtenaar inhet Parlement een bevoorrecht waarnemer, stelt vast:494 H. Kassim, B.G. Peters, V.Wright (eds.), The national co-ordination of EU policy: the European level, 2001, p. 17.(Eigen vertaling)495 M.Hilf, F. Burmeister, o.c., p.74. (Eigen vertaling)