Levende democratie - Vlaams Parlement

214 Het vlaams parlement en europaen geven ze te kennen dat ze de algemene doelstellingen ervan respecteren. Het is belangrijkdat deze aanvaarding expliciet gebeurt en de ratificatieprocedure is hiervoor waarschijnlijkde beste garantie. Daarnaast, en minstens even belangrijk, kan een (eventueelsterker geïnstitutionaliseerde) conventieformule nadrukkelijk voorzien in een betrokkenheidvan de parlementen bij het wijzigen van deze teksten. En zoals gezegd zijn debetrokkenheid bij het proces en de signalen die op die manier in een vroegtijdig stadiumgegeven kunnen worden misschien wel belangrijker en effectiever dan de dreiging vaneen veto dat alleen ná de onderhandelingen kan worden uitgesproken.3.2.Besluiten en wetgevende beslissingenAls er besluiten worden genomen in het kader van de tweede of de derde pijler of er wordenrichtlijnen, verordeningen of beschikkingen vastgesteld, dan speelt de Raad telkenseen sleutelrol (al dan niet samen met het Europees Parlement). In de Raad vergaderenministers uit de lidstaten. Zij zijn niet rechtstreeks verkozen en onderhandelen in eenveeleer besloten sfeer. 488 De vergaderingen worden voorbereid door een Comité van PermanenteVertegenwoordigers (Coreper), dat zich op zijn beurt baseert op besprekingenin talrijke werkgroepen, waarin de lidstaten vertegenwoordigd zijn. De leden van dezewerkgroepen zijn vaak experts uit de administratie of diplomaten die verbonden zijn aande Permanente Vertegenwoordiging (zeg maar de ambassade van een lidstaat bij de EU).Uit recent onderzoek is overigens gebleken dat in federale staten regionale ambtenarenen experts vaak deel uitmaken van die raadswerkgroepen, afhankelijk van de punten dieop de agenda staan. 489Een directe parlementaire controle op wat er zich afspeelt in de raadswerkgroepen enin het Coreper ontbreekt. Voor de ministers, die uiteindelijk de knopen doorhakken, kandat in theorie anders liggen: elke minister is voor zijn handelingen verantwoording verschuldigdaan ‘zijn’ nationaal parlement. Op dat vlak heerste lange tijd een soort van‘permissieve consensus’: de meeste parlementen bemoeiden zich niet met Europese aangelegenhedenen de ministers konden in de Europese vergaderingen hun gang gaan. 490Sinds parlementen beseffen dat de Europese politiek een impact heeft op hunbevoegdheden, is dat veranderd. In alle lidstaten en in sommige regio’s hebben parlementenintussen commissies opgericht met betrekking tot Europese aangelegenheden.De precieze bevoegdheden en de impact ervan verschillen sterk van staat tot staat. Sommigevan die commissies concentreren zich op haast elk dossier dat ter bespreking in deRaad voorligt, terwijl andere comissies enkel de algemene lijnen in de Europapolitiekvolgen en in het beste geval de punten bespreken die aan de orde zijn op de Europese vergaderingenvan de staatshoofden en regeringsleiders. Het meest extreme model bestaaterin dat een minister voor elke raadszitting een mandaat vraagt aan het parlement, waarinprecies wordt afgebakend hoever de minister kan gaan in de onderhandelingen en488 Zie het intern reglement van de Raad. Er werd door de Europese Raad van Sevilla (21 en 22 juni 2002)beslist dat sommige debatten van de Raad publiek zouden zijn, indien de Raad handelt volgens de medebeslissingsprocedure:de eerste discussie over het initiatief van de Commissie en de stemming – zie annex 2 bijde conclusies van Sevilla.489 T. Boucké, H. Vos, o.c., p. 134. Zie ook H. Vos, T. Boucké, C. Devos, o.c.490 R. Katz, B. Wessels, o.c., p. 245.