Levende democratie - Vlaams Parlement

Media en parlement: een complexe relatie185de camera of de microfoon. De moeilijkheidsgraad van deze programma’s – en hierbijdenken we vooral aan de parlementaire rubrieken – speelt in dat verband natuurlijk ook.Bij de krantenredacties bestaat trouwens de vrees dat de tv-verslaggeving de aandachtvoor de rapportering door de gedrukte media gevoelig doet afnemen. Dat er via tvbelangstellingook een verhoogde aandacht voor de kranten kan ontstaan, is echter ookjuist.4. WELK PARLEMENTAIR MEDIABELEID?Parlementen zijn zich hoe langer hoe meer bewust van het feit dat ze de media erg nodighebben. Een grote mate van inschikkelijkheid vanwege het parlement tegenover de journalistresulteert eruit. De journalisten terdege ondersteunen bij hun werkzaamheden, iseen bezorgdheid die al van bij het ontstaan van de perstribunes bestond. Naast die perstribunes,werd voor eigen ontmoetingsruimten gezorgd, soms zelfs voor eigen werkkamers.Er werd ook voorzien in de mogelijkheid om de parlementsleden persoonlijk enapart te kunnen spreken. De parlementsleden konden in bepaalde ruimten opgezochtworden.Vandaag stellen de meeste parlementen zich ter zake heel soepel op en krijgen journalistenbijna overal in het Huis de vrije toegang. De accreditering van de parlementairejournalist gebeurt van oudsher in samenspraak met de beroepsorganisaties. Perssyndicatenworden zowat overal officieel erkend.Met het oog op de introductie van radio en televisie is men ook de technische problemendie zich stelden, gaan oplossen. Daarvoor moesten aanpassingswerken gebeuren. Degebouwen moesten geschikt gemaakt worden voor verplaatsbare camera’s, beeldaansluitingen,een regiekamer, behoorlijke geluidsinstallaties, de nodige verlichting, enzovoort.Sommige parlementen zetten zelfs een service ten behoeve van de media op. Firma’s wordeningehuurd, en de door hen geregistreerde beelden worden aan de verschillende tvzenderster beschikking gesteld.Een andere vorm van aanpassing aan de moderne communicatie betreft het functionerenvan woordvoerders en voorlichters. De media stellen het op prijs als ze contacten kunnenhebben met ambtenaren die op een professionele wijze met hen omgaan. Er zijn opdit ogenblik nog weinig parlementen die daarin niet voorzien. De woordvoerders/voorlichterszorgen ervoor dat er systematisch persberichten verspreid worden, soms ook overzaken die nog in behandeling zijn. Daartoe onderhouden ze een goede interne communicatie,ook met de verschillende commissies. Voorlichters informeren dan ook grondig overwat er in het parlement gebeurt. Naast die communicatiespecialisten, worden soms ookberoepsjournalisten als consultanten ingehuurd, met als doel de parlementsleden op teleiden om efficiënt met de media om te gaan. Mediatraining is overigens zeer dikwijls eenzaak van de partijen, de fracties en niet zelden ook van de individuele politicus.Hoever kan/mag/moet dit aanpassingsproces van het parlement aan de media gaan?Een aantal parlementen heeft de laatste jaren de stap gezet naar een vrij verregaande symbiose.Ze beschouwen de journalisten als een volwaardig deel van de parlementairegemeenschap. Ze ontvangen dezelfde interne informatie als de parlementsleden en hunmedewerkers, met inbegrip van de onderzoeksnota’s die door de studiediensten wordenopgesteld. Het pershuis is een geïntegreerd onderdeel van de parlementaire gebouwen.