Levende democratie - Vlaams Parlement

184 Media en parlement: een complexe relatiehearings zijn daar een goed voorbeeld van. Activiteiten die zich voorheen achter de schermenafspeelden, komen nu in de openbaarheid. Er is dus een vorm van passieve participatieontstaan die volgens de voorstanders een stap in democratische richting is. Degelijke,kritische parlementaire rubrieken dragen daar uiteraard in verhoogde mate toe bij. Overde impact van die rubrieken op de controlefunctie door de media is eveneens nog weinigbekend.Maar de ‘critici’ onder de auteurs leggen meer de klemtoon op de negatieve aspecten.Er kan inderdaad niet ontkend worden dat het parlement zich aan het medium aanpast.De bekommernis om de beeldcapaciteit van het medium te valoriseren, leidt ertoe dateen aantal praktijken opduiken die erop gericht zijn visueel op te vallen. De personifiërings-,dramatiserings- en entertainmentprocédés tracht men ook in deze uitzendingentoe te passen.De aspecten van het parlementaire proces die de meeste dramatiek bieden, krijgen hetvaakst de aandacht. Zo behoort Question Tag met levendige confrontaties tussen partijleiders,ministers en parlementsleden, tot de meest gecoverde delen van de parlementaireactiviteiten in Groot-Brittannië. Onder invloed van de tv werd het verloop en deinhoud van het vragenuur steeds meer geënsceneerd en gemanipuleerd. Interventiesworden zorgvuldig bij voorbaat gepland en georkestreerd. Antwoorden zijn voorspelbaaren worden zorgvuldig ingestudeerd, zodat er als het ware een politieke show wordtopgevoerd en de ware aard en betekenis van de interpellaties in het gedrang komen.Daarbij is het zeer moeilijk om de omvangrijke en complexe stroom van informatievanuit het politieke bedrijf via een visueel medium te kanaliseren. Droge analyses latenzich moeilijk in beelden vatten en voor de ingewikkelde thema’s waarmee het parlementbezig is, is veel (dure) zendtijd nodig. Door manipulatietechnieken binnen te laten, visueleentertainmentaspecten te accentueren, moedigt men de kritische geest geenszins aan.Dat verlies aan betrouwbaarheid en diepgang leidt volgens de critici noodgedwongen totoppervlakkigheid. Meerdere auteurs wijzen er ook op dat, hoewel parlementair nieuwsregelmatig aan bod komt in nieuwsprogramma’s, het hier vaak gaat om aanvullingen opeen nieuwsitem, fungerend als ondersteuning en niet om de parlementaire activiteit zelf,zodat het rationele debat niet of nauwelijks aan bod komt. De BBC-kijkers bleken trouwenshet meest geinteresseerd te zijn in een wekelijks programma met hoogtepunten inplaats van dagelijkse berichtgeving of een televisiekanaal dat geheel voorbehouden is aanparlementair nieuws en debatten.De parlementaire tv-verslaggeving bevoordeelt bovendien een bepaald type van politicus,stellen de critici. Dat heel wat parlementsleden oog hebben voor de kansen die de tvhun biedt om in de publiciteit te komen, om hun persoonlijke propaganda te verzorgenen een bepaald imago op te bouwen, staat inderdaad vast. Via opzienbarende speecheselectorale doeleinden nastreven, telegenieke kwaliteiten ontwikkelen en voor de cameraaan politiek doen, horen daar zeker bij. Het in beeld komen wordt hoe dan ook eenbelangrijke factor. Op die wijze versterken de toppolitici, naar wie immers de meeste aandachtgaat, hun monopolie. Hoewel achtergrondfiguren ook aan bod komen, krijgen de‘stille werkers’ daarentegen veel minder aandacht.Meerdere auteurs wijzen er ten slotte nog op dat de journalisten zelf niet altijd zeerpositief staan tegenover deze programma’s. Zeer dikwijls vinden ze het ondankbare jobsen werken ze veel liever rechtstreeks met mandatarissen die hun primeurs bezorgen voor