Levende democratie - Vlaams Parlement

182 Media en parlement: een complexe relatiesoonlijke schandalen, oneerlijke praktijken en human-interestverhalen van de parlementsleden.Deze ontwikkelingen tonen duidelijk aan dat de relatie tussen het parlement en demedia, noch enkel een zaak van het parlement, noch een zaak van de media is, maar insterke mate gerelateerd is aan de sociaal-politieke veranderingen in de samenleving. Deintroductie van de tv-democratie toont dit op een nog frappantere manier aan.3. DE INTRODUCTIE VAN DE AUDIOVISUELE MEDIA IN HET PARLEMENTAngst voor de manipulatieve kracht van de media en voor hun jacht op sensatie zetten erdemocratisch ingestelde parlementsleden toe aan, de radio verwijderd te houden uit hetparlementaire halfrond wanneer dat medium in de jaren twintig en dertig doorbreekt.Dat heeft rechtstreeks tot gevolg dat het debat over de introductie van de radio in het parlementniet veel vroeger plaatsheeft dan dat over de televisering van de parlementaireactiviteiten. Om te kunnen begrijpen waarom vanaf de jaren zestig de bereidheid groeideom de audiovisuele media toe te laten tot het parlement, moet er ontegenzeggelijk rekeninggehouden worden met het fenomeen van de machtsaftakeling van de volksvertegenwoordiging.Die machtsuitholling veroorzaakte heel wat frustraties bij deparlementsleden. Vooral de concurrentie met de uitvoerende macht, met haar sterk ontwikkeldep.r.-diensten en haar professionele contacten met de pers, woog zwaar door.Het parlement ging dus aan de revalorisatie van de eigen instelling werken. De kloof tussenkiezer en mandataris, die steeds maar breder gepercipieerd werd, en de daarbij aansluitendetoename van de politieke apathie versterkten deze behoefte aan herwaardering.Binnen de vertegenwoordigende lichamen ontstonden langs verschillende zijdenstromingen die het gevaar dat het parlement weggeconcurreerd werd door de anderemachtscentra, tot elke prijs wilden afwenden. De democratische verworvenheid van deparlementaire openbaarheid moest opnieuw beklemtoond worden; de inschakeling vande moderne media zorgde ervoor dat de informatiestroom vanuit het parlement uitgebreidwerd en er op die wijze tegen de politieke apathie gereageerd werd. Met anderewoorden: radio en tv dienden gebruikt te worden als een vorm van reputatiebehartigingen als een middel om de politieke participatie te stimuleren. Parlementsleden die positiefstonden tegenover de introductie van de audiovisuele media alludeerden ook op een educatiefaspect. Het publiek zou de procedures en conventies van het parlement leren kennen,op de hoogte gebracht worden van de hoofdissues van de dag, inzicht krijgen in deverschillende ideologische posities die ingenomen worden en op deze wijze het politiekeproces beter kunnen begrijpen, wat de politieke empathie ten goede zou komen.Niet alle parlementsleden waren het daar echter mee eens. Het aloude wantrouwentegenover de media dook opnieuw op. Angst voor het in een verkeerd daglicht stellen vanparlementaire debatten, voor trivialiseringen, voor een subjectieve voorstelling, voortendentieuze berichtgeving en onvoldoende vertrouwen in de journalisten, lagen aan debasis van de negatieve reacties. Tegelijkertijd werd gevreesd dat kleinere partijen te weinigaan bod zouden komen en dat televisiecamera’s parlementsleden zouden aanzettentot theatraal gedrag en manipulatie van het debat. Omdat heel wat activiteiten in debeslotenheid van de commissies plaatsgrijpen, zouden de burgers bij het zien van eenonderbezet parlementair halfrond een verkeerd beeld kunnen krijgen van de activiteiten