Familie de Kroon - Heemkunde Werkgroep Reusel

In gesprek met echte ReuselnarenDoor Thijs van der ZandenJuni 2007, Jan, Riek,Frans en Wim deKroon vertellenhonderduit over degoede oude tijd dieze met hun oudersbeleefd hebben. NolDuis, de man vanRiek luistert mee.Opoe ElisabethLeermakers uitMiddelbeers,omstreeks 1940.Let op haarprachtige Kempischhoofddeksel.Toen boeren bé ons nog hun péérd lietenbeslon en dan bé ut smidsvuur unne mopvertelden mochten wij dé nie hurren vanonze pa en ons moeke. Ja, ze hon ut goedmee ons vur!Aan het woord zijn de broers Jan, Wim, Fransen zus Riek, vier van de elf kinderen van deuit Middelbeers afkomstige Reuselse smedHarrie de Kroon en zijn vrouw, de in Eerselgeboren Kee Bierens.GrootoudersOpa Willeke de Kroon en opoe ElisabethLeermakers hadden een voor die tijd middelgrootgemengd boerenbedrijf in het centrumvan Middelbeers, gelegen aan een zandpaadjevan de Hertog Janstraat. Onze pa was de 2 deoudste zoon van hun gezin dat uit 8 kinderenbestond. Zoals dat in een Kempisch dorp indie tijd betaamt, nam bij hen het katholiekegeloof een belangrijke plaats in. Dat zal erongetwijfeld toe hebben bijgedragen dat hunoudste zoon Jan, frater Nicolaas werd.Bovendien werden 2 van hun dochters non.Onze tante nonnekes hadden de kloosternamenzuster Basilia en zuster Sebertha.Al op lagere schoolleeftijd was onze paregelmatig te vinden in de plaatselijkesmederij van smed d’n Dommel (Jan vanDommelen). Deze smederij stond in de buurtvan zijn ouderlijke boerderij. Hij kwamgraag bij d’n Dommel. Hij leerde daar alshulpje de kneepjes van het vak kennen.Vooral het paarden beslaan trok hem aan.Opa had al gauw door dat het boeren vooronze pa niet was weggelegd. Na zijn lagereschooltijd zei hij daarom tegen hem: “Gomèr bij den Dommel werken want gé zèt tochte lomp om te boeren”. Hij heeft er totongeveer zijn 25 ste jaar gewerkt en werd ereen volleerde hoefsmid.Het gevolg was dat ome Piet, de volgendebroer in de rij, opa op de boerderij inMiddelbeers opvolgde, vertelt Riek.Na zijn leerschool bij d’n Dommel ging onzepa werken bij smed Colsters in Eersel. Ophet Hint daar diende, in een van de cafés,Kee Bierens, een van de 15 kinderen vanPéérke Bierens. In dat café kwam onze paook wel eens en liet er een oogje vallen op dein zijn beleving aantrekkelijke Kee. Blijkbaarwas het wederzijds want al gauw kregen zeverkering.september 20071

De kinderen,kleinkinderen enaanhang van opaWilleke de Kroon enopoe ElisabethLeermakers in 1943.We herkennen detante nonnekeszuster Basilia enzuster Sebertha enome frater Nicolaas.In Eersel waren in die tijd de jonge vrouwenmeestal moderner gekleed dan de dames uithet naburige Middelbeers. Wanneer onze paen ons moeder bij de familie in Middelbeersop bezoek gingen wisselde ons moeder onderweghaar witte kousen gauw om tegen eenpaar zwarte. Witte kousen was uit den bozebij opa en opoe in Middelbeers, vertelt Wim.moeder daar niet gewoond. In 1930 bouwdeonze pa, die in Reusel Smed Kroon werdgenoemd, bij zijn smederij een woonhuisannex winkel. De zaken gingen zo goed datamper één jaar later de smidse ook nogvergroot werd.Smederij in ReuselOnze pa was 29 jaar oud toen hij, op 3 januari1929 in Reusel, voor 2000 gulden de smederijen koperslagerij van Jan Maes en zijn vrouwRoos Vosters kocht. Het was maar een kleingedoentje met een vloeroppervlakte van nietveel meer dan 10 vierkante meter. Het stondin de Molenstraat, naast de molen en maalderijvan Tuntje van de Mulder (Coppens). Bij hetoptrekje hoorde een flink stuk grond van 14are groot. Onze pa kon het kopen omdat Janen Roos Maes hun geluk in het LimburgseMill gingen beproeven.Op 25 april 1929, enkele maanden na deaankoop van de smederij, trouwden onze paen ons moeke, zoals ze door onze pa altijdwerd genoemd. Eerst gingen ze op kamerswonen, bij Kees Moeskops, schuin tegenoverde smidse van onze pa. In dat huis is laterSus van Kaethoven gaan wonen nadat hijgetrouwd was met Kee, een dochter vanKees Moeskops. Lang hebben onze pa en onsOpa Willeke deKroon omstreeks1935. Hij had al sneldoor dat zoonHarrie geen boer,maar smid wildeworden.2 september 2007

Moeder Kee Bierens,omstreeks 1960.Tijdens haar verkeringstijdmet Harriede Kroon moest zehaar moderne wittekousen onderwegnaar haar schoonoudersin Middelbeersomwisselentegen zwarten.De Reuselse 'smed'Harrie de Kroon,omstreeks 1960. Hijbesloeg paarden 'losuit de hand'. Van eenhoefstal moest hijniets hebben.In 1933 haalde onze pa zijn diploma ‘handelskennisen vakbekwaamheid van waterfitter’zodat er niets meer in de weg stond omondanks de economische crisis van die jarende zaken voortvarend aan te pakken, verteltFrans.HoefsmidVroeger moest een smid hard werken enlange dagen maken. Hoefsmid zijn betekendeimmers ‘s morgens om 4 uur opstaan enhoefijzers maken om ermee in de vroegemorgen de paarden te kunnen beslaan. Onzepa besloeg paarden ‘los uit de hand’. Eenzogenaamde hoefstal heeft hij nooit gehad engewild. Wanneer dat ter sprake kwam zei hijaltijd: “Es gé unne hoefstal gebrukt is unperd zo bedurven.”Tijdens het beslaan moest de voerman zorgendat het paard in bedwang werd gehouden enstil bleef staan. Schichtige paarden kregen eensmeedtang op de bovenlip en de voermanmoest ermee knijpen zodat het paard koestbleef. Wij moesten ook wel eens meehelpen.Gelukkig hield dat meestal niet veel meer indan de vliegen van het paard slaan. Had onzepa eenmaal een paard vast dan liet hij, zoklein als hij was, het niet meer los. Het paardvan Willeke van Oirikes Jan (Dirks) was eenberucht beest. Aan dat paard hangend is onzepa wel eens tot aan de gevel van het huis vanSus van Kaethoven meegesleurd. Dat washeel uitzonderlijk want meestal waren erhelemaal geen problemen tijdens het beslaan.Het paard van Piet Pap (Lauwers) was welheel gemakkelijk. Wanneer Piet bij ons melkkwam bezorgen liep zijn paard al richting desmidse. Daar aangekomen tilde het makkebeest het been omhoog om beslagen tekunnen worden.Ook speelde onze pa wel eens voor veeartsen was daarbij ‘vur d’n duvel nie bang’. Erkwamen wel eens paarden die moeilijkkonden eten door aangroei van wild vleesachter de bovenlip. Om dat euvel te verhelpenwerd er een schoepsteel dwars in mond vanhet paard gezet en de bovenlip opgetrokken.Dan brandde onze pa met een bolvormigegloeiend gemaakte tang het overtollige vleesweg. Dat gaf een indringend ruikende luchtvan verbrand barbecue vlees, vertelt Jan.In die tijd, toen de mechanisatie in de landbouwnog niet zijn intrede had gedaan, washet ’s morgens gezellig druk in de smederij.Soms stonden er wel meer dan vijf boeren teseptember 20073

wachten om hun paarden te laten beslaan. Inde winterdag kwamen ze zich dan in de smidsewarmen bij een ton waarin hoofdzakelijkautobanden werden gestookt. Er werd daarbijvolop gebuurd en er werden ook wel eensmoppen verteld. Omdat het er dan gezelligwas bleven de boeren langer hangen en stondhet kot bij ons dikwijls vol.Later toen onze Piet een gediplomeerdehoefsmid was kon hij een deel van dat werkvan onze pa overnemen. Echter, er warenboeren zoals Jan Borgmans, een paardenmanin hart en nieren, die zijn paarden alleenmaar aan onze pa toevertrouwde. Ja, onze pastond bekend als een vakman, vertelt Wimtrots.Moeder Kee Bierens,in het jaar 1939, methaar kinderen Wim,Jan en Lies de Kroonop weg naar dekermis. Op deachtergrond cafévan Kaethoven aande Wilhelminalaan.Ook al voor de oorlog bestond het werk ineen smederij niet alleen uit het vak hoefsmid.Het repareren, maken en verhandelen vankarren en karwielen, wagens, kachels enallerlei constructiewerk hoorde er evenalsloodgieterswerk en het installeren van waterpompenbij. Ook allerlei onderhoudswerkzaamhedenbij de Aida en Willem II sigarenfabriekenwerden ter hand genomen. Onze pahad het zo druk dat de hij aan de zwengelvan de pomp van onze gootsteen nog geenduwknop had gemaakt. Wanneer ons moederhier iets van zei antwoordde hij: “Dé knupkemaok ik nog wel is és ik meer téét heb.” Toenin Reusel, 25 jaar later de centrale waterleidingkwam en de pomp kon vervallen, had hij ernog steeds geen tijd voor gehad, vertelt Jan.GodsvruchtigWanneer opoe uit Middelbeers, die heel haarleven heel godsvruchtig is gebleven, op bezoekHet jonge gezin vanHarrie en Kee deKroon-Bierens in hetoorlogsjaar 1943.Hun elfde kind,dochter Wil, wastoen nog nietgeboren.4 september 2007

De kinderen Kees,Riek en Niek deKroon tijdens hunlagere schooltijd inhet jaar 1947.De zusjes Riek enStiena de Kroon metin het midden hunvriendinnetjeMarietje van de Goorvoor de smederij inde Molenstraat, juli1951. Op de achtergrondnieuwbouwhuurwoningen zoalsdie in die tijd ook inBakkerstraat en deZeegstraat warengebouwd.kwam zei ze altijd: “Ik heb vur onze Harriewir veul gebid dettie nie mér vloekt in desmeejerij.” Onze pa vertaalde dat op zijneigen manier naar ons toe. Regelmatig vroeghij: “Zén jullie al te biechten en te communiegeweest?” Op zondag moest na het etenaltijd het rozenhoedje gebeden worden. Ookvoor het eten en het slapen moest er gebidworden.Op een keer dronk onze Frans aan de keukenpompeen slokje water voor hij naar dezondagsmis ging. Onze pa zag dat en vroegaan hem: “Hoefde gé nie mér te communie?”.Frans antwoordde toen: “De is dur de kerk allang nie mér verboie.” Waarop onze pauitriep: “Dan hoefde dé nog nie te doen!”Toen onze Jan en Wim er op een zondag uitgemuisd waren voor het bidden van hetrozenhoedje was begonnen moesten zehelemaal bij Piet van Pietjes (Lavrijsen)terug gehaald worden. Ja, bij ons golden erstrikte regels, vertelt Riek.BuurtbewonersOnze buren aan de ene kant van ons huiswaren Tuntje van de Mulder (Coppens) enzijn vrouw Anna en aan de andere kant JanBierings en zijn vrouw Toos Adriaans. JanBierings ging met grote blikken met biscuitsrond de deuren. Bovendien was hij poelier.Hij was daar heel goed in, want in enkeleminuten kon hij een afgeschoten haas,panklaar maken.Iets verderop schuin tegenover ons woondehet gezin van Sus van Kaethoven en zijnvrouw Kee Moeskop. Daarnaast stond hethuis van Harrie van Kaethoven alias KeesKwak.Aan de achterkant grensde onze tuin aan dievan Miete (Kerkhofs) aan de Kruisstraat.Vooral met Kees en Jan van Miete trokken weveel op en kwamen er veel over de vloer. Devooroorlogse Molenstraat was een gemoede-september 20075

Harrie en Kee deKroon-Bierens methun oudste kinderenPiet, Lies en Stienavoor hun vernieuwdewoonhuis annexwinkel aan deMolenstraat in 1933.lijke buurt waar je altijd kon rekenen op hulpals de nood aan de man kwam, vertelt Jan.PersoneelBehalve met de smederij en de winkel ginghet ook voortvarend met ons gezin. Bijnaelke jaar kwam er een kiendje bij. In 1945kwam de geboortegolf ten einde. Met elfkinderen hadden onze pa en ons moeder onsgezin compleet. Moeder had naast de zorgenvoor haar grote opgroeiende gezin ook deverantwoording voor de winkel in huishoudelijkeartikelen, ijzerwaren en gereedschappen.De zaak floreerde en ons moeder kreeg hulpin de huishouding. De eerste hulp was MietFrens (Lavrijsen), later opgevolgd door TonFrens. Voor de oorlog heeft ook nog Betsievan de Gelderse in ons huishouden gewerkt.De eerste knechten in de smederij waren Janvan Sientjes (de Hond) en later Kees Smetsuit Riethoven.Onze pa schreef nooit op wat er bij deklanten in rekening gebracht moest worden.Dat deed ons moeder altijd. Toen een goedeklant, Piet van de Smalle (Herk) kwamafrekeningen bleek dat er maar enkele postenopen stonden op zijn naam. Later kwam deaap uit de mouw toen ons moeder nog vierbladzijden vond met openstaande posten opde naam van Piet van de Smalle.Vroeger zong ons moeder dikwijls hetvolgende liedje:Een smidje in z’n smidseDé zong de ganze dagen ’t ging zo fijn van rikketik tik,en het ging zo fijn van rokketok token het ging zo fijn zo nu en danHet liedje van de zwarte man.De meesten van ons kunnen dat liedje nu nogzingen. “Wanneer ik goi wandelen zing ik ’tnog dik zun tééd”, vertelt Wim.Moeder Kee Bierens,omstreeks 1948, methaar jongste vijfzonen, v.l.n.r. Niek,Kees, Henk, Frans enJan de Kroon in deTilburgse dierentuin.Let op de keurigestropdassen van devijf 'heren'.6 september 2007

Drie gelukkigebruidsparen 'deKroon', v.l.n.r. Liesde Kroon en LeoHaans met in hetmidden zus Wil deKroon als bruidsmeisje(8 augustus1959), Piet de Kroonen El van de Borne(9 mei 1967) en Wimde Kroon en Jo vanLuffelen, geheelrechts bruidsmeisjeCorry van Luffelen(9 januari 1960).Wil de Kroon en haarvriendinnetje AnsOtten poserend op de'Willy" jeep en aanhanger,in augustus1955. Toentertijdbezorgde 'Theekevan Mertekes Gust'hiermee huishoudelijkeartikelen in debuitengebieden.KoorzangerOnze pa was met zijn tenor stem eenverdienstelijke kerkkoorzanger. Was er eenuitvaartmis dan gooide hij zijn hamer evenneer en haastte zich, in overal en soms metongewassen handen en gezicht, naar het koorom daar zo zijn plaats in te nemen. De boerendie met hun paarden op hun beurt stonden tewachten hadden dat niet altijd in de gaten envroegen dan: “Wor is Harrie nauw wirhenne?”Na de dienst kwam onze pa dan hardaangefietst, gooide zijn fiets in een hoekje opde grond en pakte direct zijn smeedhamer terhand en begon er weer op los te timmerenalsof hij niet weg was geweest. Hij verlettenog liever een uur in zijn smederij dan vijfcent boete te moeten betalen aan het kooromdat hij niet was komen opdagen, verteltFrans.Een andere hobby die onze pa heel zijn levenheeft gehad was handboogschieten. Hetschieten vond plaats op een baan bij café dePalmboom van Peer Hoeks. Later werd erverhuisd naar het café van Toon van Lierop.Andere leden van de vereniging warenBakkersmenneke (Jan van Gorp), Janus vander Paalen en Willem Dijsseldonk.Deugnieterijen’s Avonds, na het naar bed gaan hadden wedikwijls nog energie over en waren daaromniet altijd direct stil en rustig. Op zwoelezomeravonden kregen we wel eens dorst vanhet ravotten. We wisten dat we niet meernaar beneden mochten en dronken het dooralgen groen geworden wijwater maar op.Later, op een onbewaakt ogenblik, zorgdenwe er wel voor dat de fles weer gevuld werd.Zo had ons moeder niet in de gaten dat hetwijwater steeds verdund werd.Boven hadden we geen toilet zoals tegenwoordigmaar wel een plasemmer. Was dieemmer bijna vol dan was het een sportzolang door te gaan tot de emmer overliep.september 20077

In de smidse kreeg onze pa te horen dat onzeHenk en Frans en enkele jongens van Mietein het Kroonven aan het zwemmen waren.Omdat hij dat verboden had sprong hij directop zijn Avros brommer en reed er naar toe.Daar aangekomen haalde hij ze direct uit hetwater. Voor straf moesten de deugnieten,voor zijn brommer uit, hard naar huis lopen.Ja, we waren geen lieverdjes, vertelt Frans.Jaarlijks keken we uit naar het Sinterklaasfeest.We vonden het zo spannend dat we inde nacht voorafgaand aan 6 december er nietvan konden slapen. Wanneer we dan ’smorgens naar beneden mochten, begrepenwe niet waarom we zo in spanning haddengezeten want veel meer dan een overal, eenpaar sokken, een pop en een trommel snoephad de Goed Heilig Man ons niet gebracht.In de Pieper, de huidige Bakkerstraat, werdjaarlijks een zogenaamde sportdag gehouden.Wij gingen er op een keer met onze ingespannenbok naartoe. We waren nog maaramper buiten de deur toen ons lief bokjesteeg werd en wat we ook deden geen metermeer liep. Ten einde raad hebben we hetbeestje helemaal naar het sportterrein gedragen.Daar aangekomen wilde onze vriend, totovermaat van ramp, nog niet lopen zodat weniet in de prijzen vielen, lacht Wim.Moeder is altijd heel bang voor onweergeweest. Ons Riek werd op een keer tijdenseen heftig onweer naar buiten gestuurd meteen bakje wijwater en een palmtakje om allehoeken van het huis te gaan zegenen. Omdatze het ook niet durfde zei ze tegen haarmoeder: ”Ik wil dé wel doen mér dan alléénon de binnenkant van ‘t huis.” Gelukkig vondmoeder dat ook goed!OorlogTijdens de oorlog moest onze pa voor deDuitsers, dikwijls zonder betaling, paardenbeslaan. Hij protesteerde daar niet tegenomdat bij ons Jan Lathouwers uit SintOedenrode ondergedoken was en daarom zovlug mogelijk van ze af wilde zijn. Jan heefttijdens de oorlog bij ons in de zaak gewerkt.Later is hij getrouwd met Anneke Anthonissevan het Weyereind en zijn ze in de Weeboscheen smederij begonnen.Ook Frans, afkomstig uit Arendonk werktebij ons. Hij was koperslager en maakte opvakkundige wijze gootsteenbakken, weckketels,pispotten, kolenkitten en aanverwantemeestal koperen producten.Omdat er een tekort aan bakolie was had onzepa een oliemolentje gemaakt waarmee wezelf olie konden persen. De boeren brachtenhet sloorzaad naar ons en kregen olie terugom er mee te kunnen bakken en braden.Weer drie gelukkigebruidsparen 'deKroon'. V.l.n.r. Jande Kroon en Jokevan Kaethoven(5 juli 1960), Riek deKroon en Nol Duismet links bruismeisjeWil de Kroon(18 augustus 1960)en Henk de Kroon enMia Vlemmings(16 oktober 1962).8 september 2007

Het prachtige bruidspaarFrans de Kroonen Riek Lathouwers(9 juli 1968).De Bevrijdingsdagen van september/oktober1944 zijn voor ons gezin heel heftig geweest.Péér van Hoof, zijn vrouw Kee en de zonenBert, Jan, Toon, Peer, Sjaak en Jo waren al bijons ingetrokken omdat ze, na de ontploffingvan een kar munitie, bij hen in de buurt deboerderij van Aoie Kiske (van Dooren) hadweggevaagd, uit hun huis weg moesten.Omstreeks 25 september 1944 zijn we met defamilie van Hoof en knecht Jan Lathouwers inonze kelder gaan zitten toen we in het dorpgranaten hoorden inslaan. Zittend in dekelder merkten we dat er in de buurt van onshuis man tegen man gevechten gaandewaren. We hoorden zelfs een gewondesoldaat kermen. Even later kregen wij eenvoltreffer op ons huis. Heel de kelder wasbinnen de kortste keren met stofwolkengevuld. Om te kunnen ademen moesten wedoeken voor de mond houden. Door al datstof waren we gedwongen de kelder verlaten.Op de begane grond aangekomen stond daareen Engelse soldaat met getrokken geweernaar ons pa te wijzen. Ons Lies riep inpaniek: “We are Dutch”. Omdat ons Riek,Stien, Wim en Nico dachten dat ze doodgeschotenwerden zijn ze in paniek door eenraam naar buiten gevlucht. Riek en zus Stienkonden buiten gekomen even schuilen tussende boonstaken van Kees Kwak en zijn vandaarverder gevlucht naar Kees Pauw (de Laat) inhet Weyereind. Die bracht hen naar de oudersvan Anneke Anthonisse, de vriendin vanonze onderduiker Frans Lathouwers. Vandaaruit zijn ze in Bladel bij de familie van Roij inde Akkerstraat terecht gekomen. Daar zijn zetot na de bevrijding gebleven. Omdat Riek enStien hadden verteld dat de rest van de familiede Kroon misschien wel was doodgeschotenheeft in Bladel en Reusel dat gerucht nogdagenlang de ronde gedaan.Trouwdag van dejongste 2 kinderende Kroon. V.l.n.r. dekersverse gelukkigeechtgenoten Kees deKroon en Lenie vanAaken (18 februari1971) en de mooieWil de Kroon enhaar kersverse manJan Kox (15 augustus1970).september 20079

Wim zette het in blinde paniek op een lopentussen de vechtende partijen door. Hij heeftdaarbij een ronde gelopen langs de boerderijvan Kemele Sieme (van Kemenade) en hethuis van Spartele Nel. Vervolgens door hetWeyereind en via de Kruisstraat terug naarhuis. Onze pas vierjarige Nico, die verdwaasdin de buurt rondliep, is door een Engelsesoldaat teruggebracht. De paniek en de angstdie ik als zesjarige in de ogen van mijnouders en de andere volwassenen heb gezienzal ik nooit vergeten, vertelt Frans.In de Molenstraat konden we niet langerblijven. Samen met de families van Sus vanKaethoven, Jan Bierings en Péér van Hoofzijn we richting Hulsel gevlucht. Op deHulselse Hei aangekomen is daar een groteschuilkelder gegraven waar we tot debevrijding gebleven zijn. Vanaf die schuilkelderhebben we nog gezien hoe deReuselse kerktoren weggeschoten werd.Helaas hadden we van thuis geen eten endrinken mee kunnen nemen. We haddenalleen een missiebuske ter beschikking op uitte drinken. Gelukkig liepen er koeien in debuurt die ons van melk voorzagen. Daar hebik toen leren koeien melken, vertelt Wim.Toen we weer naar huis terug konden zagenwe, daar aangekomen, dat het veel oorlogsschadehad opgelopen. De ramen waren eruiten moesten dichtgetimmerd worden. Voor weer konden slapen moesten eerst nog de rattenverjaagd worden. Die beesten zaten overal,ook in de bedden. Op een avond meende ikdat er een reusachtige rat in mijn bed zat.Gelukkig bleek het een kat te zijn, lacht Jan.Naoorlogse smederijNa de oorlog werd de winkel en de smederijweer uitgebreid en vernieuwd. De landbouwwerd meer gemechaniseerd waardoor hetwerkpaard van de boerderij verdween. Ditheeft het karakter van ons bedrijf sterkbeïnvloed. Van hoefsmeden en ijzervretersmoesten we veranderen in installateurs vanmoderne centrale verwarmingen en sanitairen ook in verkopers van tractoren, maaimachines,tractorcabines en nog veel meer.Piet, Jan en Wim die allemaal in de zaakwerkten moesten steeds nieuwe diploma’shalen om alle veranderingen bij te kunnenbenen, vertelt Frans.We gingen ook verkopen en bezorgen bijklanten aan huis. Theeke van Mertekes Gust(Lavrijsen) ging als eerste met jeep eneigengemaakte aanhanger de baan op. Hijbezocht met huishoudelijke artikelen engereedschappen van ‘H.J. de Kroon, Reusel’,het buitengebied en de omliggende dorpen.Theeke is opgevolgd door Péér Snip (Vosters),Péérke van Eijk en later door onze Henk.Stiena de Kroon,omstreeks 1970. Nahet overlijden vanhaar moeder op 30maart 1961 werd zijde stuwende krachtin de winkel, deed deboekhouding enfungeerde bovendienals nieuwe moederin het familiebedrijfde Kroon.Het gelukkige bruidspaarNiek de Kroonen Maria van Limptop 4 april 1967.Bruidsmeisje zijnCorette Haans enCorine Duis.10 september 2007

Het interieur van dewinkel in de zestigerjaren zoals het deoudere Reuselnarenzich nog wel zullenherinneren.Harrie de Kroon enzijn vrouw KeeBierens op 5 juli1960. Ze waren opdie dag de trotseouders van hun zoonJan die trouwde metJoke van Kaethoven.Ons Stiena nam na haar mulo opleiding deboekhouding voor haar rekening en kwamons moeder helpen in de winkel. Helaasstierf ons moeder al in 1961, slechts 57 jaaroud. Dat was een grote klap voor ons allemaalmaar vooral voor onze pa. Het gevolgwas dat onze Piet en Wim de zaak van onzepa overnamen terwijl ons Stiena de winkel,de boekhouding en het huishouden gingdoen. Zij werd onze nieuwe moeder, verteltJan.In 1966 werd het winkelbedrijf met woningvan Thijs Tops aan de Wilhelminalaan gekocht.Na een flinke verbouwing werd het eenwinkel in luxe en huishoudelijke artikelen.Na zijn huwelijk met El van ‘t Fréét Wotje(van de Borne) ging onze Piet de zaak daarrunnen en er ook wonen.Wim, die al getrouwd was met Jo van Luffelen,ging in de zaak aan de Molenstraat wonen.Onze pa en de ongetrouwde kinderen haddentoen al, verderop in de Molenstraat, eennieuw huis betrokken.Door hard te werken hebben we in de zaakeen hele tijd een goede boterham kunnenverdienen. Vooral ons Stiena mogen wedaarbij niet vergeten. Zij was de stuwendekracht in de winkel aan de Molenstraat. Toenze ziek werd bleef ze toch tot het eind vanhaar leven aan de zaak verknocht. Helaas isook zij veel te vroeg overleden, evenals onsmoeder werd ze maar 59 jaar oud.Voor onze pa is zijn bedrijf tot aan het eindevan zijn leven belangrijk gebleven. Hij is erblijven werken tot hij in 1974, op 74-jarigeleeftijd overleed, vertelt Riek.SlotHarrie de Kroon en zijn vrouw Kee Bierenshebben hun kinderen altijd voorgehouden dathard werken niet verkeerd is. Vader Harriewist al op jonge leeftijd dat hij hoefsmidwilde worden. Daar is het niet bij gebleven.De tijd veranderde en vader en moeder deKroon en hun volwassen kinderen die in dezaak werkten moesten steeds weer meeveranderen. Ze hebben dit gedaan en hebbendoor hard werken, temidden van de Reuselsegemeenschap, in dit familiebedrijf een goedeboterham kunnen verdienen.De familie heeft het niet altijd gemakkelijkgehad. Een aantal familieleden zijn veel tevroeg overleden. Dat heeft zijn sporennagelaten en zal niet vergeten worden. Maarze blijven positief en laten de kop niet hangen.Daarom stellen we met recht vast dat defamilie de Kroon met hun vader en moedervoorop echte Reuselnaren zijn.september 200711