Read the article - Marielle van Uitert

elFkrantJaargang 12 nr. 7 juli 2009Zomer in de BartjesKrant uit Den Bosch, Tilburg, ArnhemLet op: Koop alleen van verkopers met een pasje!€ 1,5050% is voor de verkoper50% is voor het drukwerk

Lang leve de magie!TEKST: GERHARDT HEUSINKVELDPROFIELJe kent ze wel. Van die blaadjes waarin staat uitgelegd wat erprecies plaatsvindt wanneer we dromen, verliefd of angstig zijn,waarom jonge dieren er zo lieflijk uitzien en ga zo maar door. Datkan erg interessant zijn. En soms wellicht helpen de wereld ietsbeter te begrijpen. Ik heb eens naar een bloem staan kijken. De zonscheen erop. Het leek alsof de bloem uit licht leek te bestaan.Het was intens en ontroerend om te zien, die eenheid van lichten natuur. De persoon met wie ik op pad was vroeg waarnaarik keek. Ik vertelde het hem. ‘Oh’ zei hij, ‘een bloem bestaat uitkleurenmoleculen, hieruit is een bloem….het zonlicht…’ Nadat deuitleg was gedaan, vroeg ik hem of de uitleg iets veranderde aande schoonheid van de bloem en het moment. Hier had hij geenantwoord op. Ik ook niet. Maar die bloem stond er nog steeds.In de zon. Te stralen. Mooi te zijn. En dat was een feit dat nietuit te leggen viel. Verliefd zijn heeft ongetwijfeld iets met devoortplanting te maken. Toch hoort hier ook een niet te verklarenaspect bij dat magie heet. Waarom net zij of hij? Je gaat niet metdie ander zitten praten over het waarom van het verliefd zijn toch?Jij voelt. De ander voelt. Het voelt goed. Klaar is kees. Je gaat nietmet de ander over de door jouw aangedragen argumenten pratenom te besluiten over te gaan tot een verder verdieping van hetandere wezen. Nee. Je bent verliefd. Je lijf staat in brand en wilalleen nog maar samen zijn met die ander.Waarom dit stukje? Ik wil graag een beetje bijdragen aan hetbehoud van de magie, het niet alles willen verklaren.Aantekeningen in de marge (5)TEKST: FRANS HUMMELMAN ILLUSTRATIES: CORVERBENT U OOK EEN BEETJE DEMENT?Op mijn leeftijd (84) loop je kans dement te worden en dat is eenschrikbeeld. “Moet ik u ergens van kennen?” zeg je dan tegen jevrouw met wie je binnenkort zestig jaar getrouwd bent. En je weetniet meer dat je met haar twee kinderen hebt, dat je met haarvaak naar Parijs en Barcelona bent geweest. En als je dochter aande deur komt, vraag je misschien: “Wat kan ik voor u doen?” Ofje staat te middernacht op en kleed je aan om naar de redactie tegaan, terwijl je al twintig jaar met pensioen bent. En als dat mensdat om een of andere reden altijd naast je in bed ligt niet wakkerwordt, dan loop je de kans dat je in de uitgestorven stad naardat kantoor gaat zoeken en aanbelt bij het gebouw dat inmiddelseen appartementencomplex is geworden. En een man in pyjamaschreeuwt uit het raam of u gek bent geworden en waarschuwtde politie. Waarom ze je weer naar huis brengen snap je niet.Maar goed, je denkt dat het een taxi is, want die chauffeurs vanvroeger hadden ook altijd een pet op. En je zoekt tevergeefs naarje portefeuille om af te rekenen. Kan allemaal gebeuren.We leven in een tijd waar we met kennis om onze oren worden geslagen.Dat kan heerlijk zijn. Kennis verklaart soms dingen, maar een verklaringzegt niets over hoe iets voelde. En uiteindelijk hebben we ons gevoelnodig om te leven. Zou het kunnen zijn dat we daarvoor op aarde zijn?Beter leren voelen? Meer ‘gevoelsweten’ ontwikkelen?Stel jezelf de vraag eens: wat weet ik nu werkelijk? Socrates zei altijdtegen de mensen die hij sprak: ‘Ik weet niets.’ Of ‘Ik weet dat ik nietsweet’. Je zou misschien kunnen stellen dat kennis in de weg kan staanvan het ‘diepere’ zien. Want voelen behoeft geen kennis. Je voelt iets.Punt. Je hebt misschien wat tools nodig om te weten waar te voelen,maar het gevoel blijft als laatste over. Wat waren voor u de afgelopentijd momenten die magisch waren? Een mooi schilderij doet iets metje. De merel fluit eenzaam zijn avondlied. De zonsondergang beroert jezintuigen.Deze column komt voort uit een gesprek dat ik had met René vanLeeuwen, een eigenzinnig mens en kunstenaar uit Hoorn. Als afsluitereen fragment uit een gedichtje dat hij me eens mailde:De snoek eet een voorn. De reiger eet het eendenpulletje.De zon is warm. Je hart klopt.De fiets geruisloos vooruit. Wind door je haar.Neus vol met geur. En je denkt.Hé... Ik vind je liefReacties: kite.mister@gmail.comVolgende maand: waar zijn de mannen?Tussen haakjes, hebt u gestemd?Voor de Europese verkiezingen, bedoel ik. Als u ja zegt, dan behoortu tot het schamele aantal procenten die dat hebben gedaan. Zegt unee, dan behoort u tot de onverschillige, grauwe massa (beledigenmag tegenwoordig) die denkt: Wat heb ik met dat gedoe in Brusselen Straatsburg te maken. Kost ons klauwen met geld en wat doen diebureaucratische wijsneuzen daarvoor? Ons allerlei dingen voorschrijvenen zich met van alles bemoeien. Neem nou die Euro! Daardoor is allesalleen maar duurder geworden. Hadden we die harde gulden nog maar!En die mooie snip en vuurtoren op de bankbiljetten!Wat hoor ik u zeggen, dat die verkiezingen toch geen ene moer metdementeren te maken hebben? Nou ja, in de verte wel en daar liggenEuropa en Amerika.Lees verder op pagina 10TEKST: BERRY VAN DE WATER FOTO: LINELLE DEUNKPaul van Bessem (30) is al heel lang thuisloos. Hij kwam als 17-jarige‘op straat’ omdat zijn ouders uit hun huis werden gezet. Daarnaheeft hij eigenlijk geen vaste plek meer gehad.“In het begin sliepen we bij kennissen, dan hadden we weer eveneen kamer of een flatje. Maar nooit lang ‘vast’. Op mijn negentiendeben ik naar Arnhem gegaan. Ik heb zo’n beetje overal en nergensgeslapen. Op straat in een slaapzak, langs de Rijn in een van zeil ofvloerbedekking gemaakt tentje, in een auto die ik voor weinig hadgekocht of bij een bekende. Het leven op straat kun je vergelijkenmet het keiharde zakenleven. Nu slaap ik bij het Iris project. Daarmoet je wel ’s morgens voor 9 uur naar buiten en ’s avonds voor 10uur binnen zijn. Maar je hebt een dak boven je hoofd.”“Ik wilde graag stuurman worden en ben naar de Zeevaartschoolgegaan. Maar daar werd ik weggestuurd wegens drugsbezit. Daarnanog wel wat gewerkt via het uitzendbureau. Vaak in de bouw, maarook als magazijnbeheerder. Tegenwoordig probeer ik wat te verdienenmet oude metalen. En verkoop ik de Zelfkrant. Mijn verkoopplek isbij het Centraal Station. Het is leuk om te doen. Niet alleen voor hetgeld, maar ook omdat de meeste klanten een praatje met je willenmaken. Sommige nemen de tijd en vertellen hun levensverhaal,anderen missen de trein omdat ze maar blijven praten.”“Vanaf mijn dertiende gebruik ik al drugs. Het begon met wiet.Indianen rookten vroeger de vredespijp en dat leek mij ook wel wat.Had veel gelezen over verdovende en geestverruimende middelen.Dat vond ik enorm interessant. Het is daarna een beetje uit de handgelopen. Nu gebruik ik zowel heroïne als cocaïne en kan niet meerzonder. Ik sta ingeschreven om af te kicken, maar ben nog niet echtgemotiveerd. Het maakt me niet zo veel uit. Ik wacht wel af tot hetzo ver is dat ik aan de beurt ben.”“Het gaat in ieder geval niet op eigen kracht. Ik heb er zeker hulp bijnodig. Maar de hulpverlening kijkt veel te veel de kat uit de boom.Uiteindelijk helpen ze me hopelijk wel een keer. Momenteel zittenwe eigenlijk samen in de wachtkamer. Soms maak ik me wel eenszorgen over mijn toekomst, maar ik ben er niet echt mee bezig. Ophet moment vind ik het wel best zo. Heb even geen droom of heiligdoel. Als ik er aan denk wat ik allemaal zou moeten gaan doen, wordik al moe.”“Het gebruiken van drugs geeft me geestelijke inzichten in mijnleven, die ik anders niet zou hebben. Ik kan me eigenlijk geen levenzonder drugs voorstellen. Maar ik ben natuurlijk niet helemaal gek.Ik eet goed en beweeg veel. Lees graag, vooral futuristische verhalen,heb een eigen e-mailadres en een computercursus gedaan. Overdagben ik vaak bij het Huiskamerproject van Tonnie. Rondhangen, maaraf en toe ook helpen met opruimen of koken. Ik heb zoals het nugaat wel regelmatig mijn ups en downs, maar wil nog niet bewustiets veranderen.”oktober 2008 - De Zelfkrant

Een warm welkom in de BartjesTEKST: ANKE BARDIE FOTOGRAFIE: MARIËLLE VAN UITERTHet is zomer. Tafels, stoelen, zwembaden en barbecues vinden buitenweer hun plekje. Bosschenaren maken zich op voor een zonnigemaar vooral gezellige zomer. Op straat. Daar willen wij bij zijn. Dezezomer gaat de Zelfkrant de wijk in. Op zoek naar bijzondere ontmoetingen.Vandaag zijn we te gast in één van de gezelligste volksbuurtenvan ’s-Hertogenbosch: de Bartjes.In het hartje van de wijk, op het Lariksplein, treffen we Trudy enTheo Bosters. Ze hebben twee tienerdochters - Demelza en Deveney- en zijn sinds kort weer ouders geworden. Wederom van een meisje,Danishya. Een complete verrassing voor Trudy en haar man. “Op ditcadeautje hadden we niet meer gerekend”, vertelt ze terwijl ze haarkleintje de fles geeft. “Ik heb een afwijking aan mijn schildklier.Daardoor woog ik op een zeker moment 120 kilo. Drie jaar geledenbesloot ik een maagband te laten aanbrengen. Een borstverkleiningvolgde vorig jaar en ook een maagwandcorrectie stond op de planning.Maar het ging even anders. Na de borstoperatie bleef ik vermoeidvan de narcose. Veel langer dan de bedoeling was. Toen bleekdat ik zwanger was. Die borstverkleining was natuurlijk voor nietsgeweest, maar gelukkiger konden we niet zijn.”“Op dit cadeautje hadden we niet meer gerekend.”Trudy kruipt achter de computer en laat foto’s zien van de tijd datze zwaarder was en van toen ze bijna de helft van haar gewichtverloor. “Toen was ik wel heel mager. Dat was ook niks. En hier wasik op mijn toppunt: 120 kilo schoon aan de haak.” Trots toont ze eenfoto waar ze op schoot zit bij haar idool Frans Bauer. We herkennenhaar bijna niet, maar de tatoeage met het portret van Frans op haarbeen bewijst dat ze het toch echt is. “Germ, die jongen. Hij trok menaar zich toe voor de foto maar we verloren ons evenwicht en vielenachterover van de stoel. Ik bovenop hem. ‘Ik ben erop gevallen’, riepik. En hij maar lachen.”“Zodra jullie weg zijn begint hij te krijsen: ‘Teringhoer, teringhoer!’”Overal waar je gaat in het huis van Trudy word je op de voet gevolgddoor haar hondje Balou. Vroeger hadden ze nog een andere hond.Dochter Deveney laat een foto zien. Een formaatje groter dan Balou, maar ook al is hij wat klein van stuk, Balou staat zijn mannetje.En dat laat hij maar al te graag zien in de camera. Wie iets mindervan zich laat horen is papegaai Tinus. “Tja”, zegt Trudy. “Die houdtzijn kaken nu stijf op elkaar. Maar let maar op. Zodra jullie weg zijnbegint hij te krijsen: ‘Teringhoer, teringhoer!’”“We houden allemaal een oogje in het zeil.”Een opvallende verschijning is ook Sjef Lieberwirth. Op zijn gemakwandelt hij het plein over. Hij duwt een lege rolstoel voort waar hijlater - als hij de gezelligheid heeft bereikt – zelf in gaat zitten. Denieuwsgierigheid is gewekt. Sjef vertelt over hoe hij een paar wekenterug thuis instortte: “Ineens lag ik op de grond. Ik kon niets meer.Gelukkig lukte het nog om mijn broer te bellen. Die was er binneneen paar seconden.Meteen stonden ook mijn burenbinnen om te kijken of ze iets voorme konden doen. Dat is het mooievan deze buurt. We houden allemaaleen oogje in het zeil. In het ziekenhuisbleek dat mijn bloedvaten volledigwaren dichtgeslibd; mijn aortastond op springen. Van al het rokenen drinken waarschijnlijk. Met eenoperatie hebben ze mijn aderenverlegd. Nu moet ik weer helemaalopnieuw leren lopen.”“Dakloos worden, kan ons allemaaloverkomen.”Sjef en zijn broer Henri wonen alheel hun leven in de Bartjes. “Diesaamhorigheid hier vind je ergensanders niet meer”, vertelt Henri. “Ofje hier nu al 45 jaar woont - zoalsik - of hier net komt wonen, maaktniet uit. Het is één pot nat hier. Iedereenis gelijk. Jong, oud, rijk, arm,Nederlander of allochtoon.Zolang je jezelf goed opstelt, word je direct opgenomen in de buurt. Gewoon geaccepteerd zoals je bent. Dat is belangrijk. Kijk maar eens naardaklozen. Die worden ook altijd verkeerd begrepen. Natuurlijk zijn er rotte appels die drugs en alcohol gebruiken. Maar als je eerlijk bent, weet jedat het ons allemaal kan overkomen. Zeker in deze tijd dat het zo slecht gaat met de economie. Als je even niet oplet of je zaakjes niet goed regelt,zit je voor je het weet zelf in de problemen.”8 De Zelfkrant - juni 2009 juni 2009 - De Zelfkrant 9

Lantaarndrager“Wij waren altijd buiten en haalden volop kattenkwaad uit.”Alsof 45 jaar niets is, is er nog een bewoner die nóg langerin de Bartjes woont. Huub Verheugd is 73 jaar en woont er alzijn hele leven. Zijn vrouw Betsie trakteert ons op een heerlijkbakje koffie (ouderwets gezet met een schepje Buisman) metbonbon terwijl Huub vertelt over zijn jeugd. Hij is de jongstevan dertien kinderen. Zijn moeder stierf tijdens de bevallingvan het veertiende kindje toen hij 2,5 jaar oud was. Daardooris hij voor een groot deel opgevoed door zijn oudere broers enzusters. Hij heeft mooie herinneringen aan zijn jeugd: “Vroegerwas hier veel meer groen dan nu. Wij waren altijd buiten enhaalden volop kattenkwaad uit. Zo zetten we een emmer waterop het afdakje boven de voordeur. Dan belden we aan enzodra de deur open gingen, gaven we een ruk aan het touwdat we aan de emmer vastmaakten zodat die omviel. De grootstelol hadden we met dat geintje. Dit soort grappen halen zenatuurlijk nog steeds uit. Sommige dingen veranderen nooit.Hoewel wij wel veel strenger aangepakt werden. Kinderen zijntegenwoordig veel brutaler en de kwajongensstreken zijn minderonschuldig.”Het zoveelste, helaas inmiddels klassieke geval: Hij is 20, zij 18, hetvierde kraakpand waar ze uit gezet zijn, nu tijdelijk bij de moedervan een kennis, maar daar kunnen ze niet blijven. Met de oudersgeen contact. Zij niet, omdat ze bij hem is en hij niet, omdat hijvan mening is (ja ja, hij houdt er een mening op na) dat zijn ouderssukkelaars zijn die het leven niet begrepen hebben; altijd maarcommentaar en gezeik aan zijn hoofd, wie houdt dat vol?Hij heeft school niet afgemaakt (school is een instituut volconservatieve ideeën en geen plek voor een verder denkend mens)en heeft ook geen werk. Hij zoekt het nu ook (even) niet want hijmoet bij haar blijven; de stress wordt haar teveel als ze alleen isen dat kan effect hebben op het kindje. Ja het kindje, u dacht tochniet dat ze geen hobby’s hebben? Bovendien kán hij helemaal nietwerken met zijn ADHD. Is dit ooit vastgesteld? Neen. Maar niemandhoeft hem te vertellen wat hij heeft, wie weet dat beter dan hijzelf? En uiteraard ligt daar de eis om woonruimte op tafel, wantdeze situatie is toch schrijnend, dat ik dat nu nog niet in zag.Gaan we even naar Charles Darwin, een kleine terzijde, vergunt umij deze even? De centrale vraag is: Op welk punt besluit cultuurde casus uit handen te geven aan natuur? Wat is het moment datgesteld dient te worden dat diegenen die het niet zelf redden danmaar uit moeten sterven? Of om het simpeler te maken: Is het eenkeer niet meer dan gewoon goed, dat de straat als beul optreedtdie onze jongelingen zuivert van dit soort arrogantie?Goed, ons geloof leert ons vergeving en in elke volwassene schuiltergens een leraar of lerares, die uit barmhartigheid de lantaarn wildragen die het goede pad belicht. Maar als de leerling niet luistert,stug en doof eigen paden kiest en ook dat pad dat naar de afgrondleidt, dienen wij dan als kippen zonder koppen door te gaan metravijnen dempen?Ik draag mijn papieren lampion nog wel even. Maar er zijn zo vandie dagen waarop ik wens, dat ik heel snel door mijn waxinelichtjesheen ben. Ik wil het spreekwoord omtrent hoogmoed niet uit degratie halen.TEKST: DIEDERIK STEEN ILLUSTRATIE: NITA SUNTHORNWAT10 De Zelfkrant - juni 2009

Aantekeningen in de marge (vervolg)TEKST: FRANS HUMMELMAN ILLUSTRATIES: CORVERAndere vormen van dementieMensen die dementeren, kijken verbaasd naar de wereld als een baby van zes maanden met een poepbroek. Ze zijn hun eigen geschiedenisvergeten. “Barcelona, is dat een soort groente?” vragen ze. Mensen die Europa afwijzen, of er zo weinig belangstelling voor hebben dat ze nietzijn wezen stemmen, zijn ook vergeetachtig. Of misschien kan ik beter zeggen: ze hebben geen benul van dat andere verleden dat je geschiedenisnoemt, van een vijandschap tussen Frankrijk en Duitsland die met tussenpozen van 1870 tot 1945, dus 75 jaar heeft geduurd en leidde tottwee wereldoorlogen met miljoenen slachtoffers. Dank zij de Europese Unie is het al 64 jaar vrede en kunnen François en Heinz zich niet meervoostellen dat ze ooit nog oorlog met elkaar zullen voeren. En als de niet-stemmers hun portefeuille uit de binnenzak halen om een taxi tebetalen of een bedrag overmaken voor de aanschaf van nieuwe elektronische hebbedingen, laten ze zich dan eens afvragen waar al die welvaartvandaan komt. Hun vader liep misschien nog met een haringkar. Endeed hun moeder niet de was bij een barones? En nu de kredietcrisis.Niet alleen de bankdirecteuren zijn daarvan de schuldigen, maar ookde beleggers die de hele wereld afzochten naar een zo hoog mogelijkrendement van hun geld, ijselijk hoog in IJsland. Ook zij hebben lastvan Europees en Amerikaans geheugenverlies. In de jaren twintigbleven de beurskoersen maar stijgen tot ze in 1929 plotseling deafgrond in lazerden en speculanten uit wanhoop van wolkenkrabbersafsprongen. Wij kunnen nu zorgen dat het nooit meer gebeurt, zeidende economen na de laatste oorlog. Ja, ja, dat hebben we gezien!Een historisch museum, goed idee!Dat geeft de mensen zicht op het gezamenlijk verleden. Hard nodigzoals uit het voorgaande blijkt. En dan is het goed te bekijken of jeeigen levensverhaal daarvoor model kan staan. Hoe kijk je op je eigenleven terug? Ik zou zeggen chronologisch. Natuurlijk niet in de zin van:en toen gebeurde er dit en toen dat en daarna weer wat anders, maarhoe kwam het dat je met Lies, je derde liefde trouwde, en niet metNoortje je eerste of Doortje je tweede? En waarom nam je in het jaarzoveel die baan in Den Bosch aan en bleef je niet liever in Haarlem?En door welke oorzaak piste je uitgerekend in dat jaar buiten de pot?Je eigen leven zit ook vol jaartallen. In 1967 vroeg je vader op zijnsterfbed nog of Israël de zesdaagse oorlog had gewonnen en in 1979stierf je moeder, een jaar nadat je dat huisje in Frankrijk had gekocht.En in 1997 kwam je samen met een paar anderen op het idee ook inDen Bosch met een daklozenkrant te starten.Voelt u ‘m? Het is logisch dat mensen er de voorkeur aan geven hungezamenlijk verleden te bekijken zoals ze dat doen met je eigen leven:chronologisch!!!Heeft Nederland een goed verhaal?Maar nee! Dat moet anders zegt het tweetal dat de opdracht kreeg voor het historisch museum, moet in thema’s! En meteen trok ik weer dezelfdevergelijking. Op je eigen verleden kijk je toch ook niet in thema’s terug, zo van: nu bekijk ik het uitsluitend met het oog op mijn liefdesleven,een andere keer op mijn carrière en een derde en vierde keer op mijn ziek zijn en gezondheid en ten slotte met het oog op de huizen waar ikooit heb gewoond.Dement zal ik het tweetal niet noemen, maar wel kortzichtig. Enlag het ook niet voor de hand het te situeren in de buurt van hetOpenluchtmuseum in Arnhem, zodat je aansluitend kunt zien hoe hetleven er vroeger uitzag? Ook die plek beviel hun niet. Het zijn dan ookgeen geschiedkundigen die de opdracht kregen, maar in dit opzichtamateurs. En de discussies daarover barstten los in de Tweede Kameren de media.En laat ik nou vandaag, een paar dagen voor de Europese verkiezingen,een krantenartikel, getiteld “Heeft Nederland een goed verhaal?” erover lezen van de Amerikaan James Kennedy. Hij is hoogleraar nieuwegeschiedenis aan de VU en woont hier al tig jaren. In anderhalvekolom beschrijft hij de boeiende geschiedenis van Amerika en dantot mijn verbijstering: “Maar kan Nederland wel een goed verhaalneerzetten? Er is wel wat te zeggen over de Gouden eeuw en deTweede Wereldoorlog, maar dat vormt nog geen bezielend verhaalvoor de hele geschiedenis.”Poor devil, is that all he can tell about us?ColofonEindredactieErik van SchevikhovenBeeldredactieArnold ReyneveldVormgeving, opmaakIris van Heesch & Arnold ReyneveldWaarom zoeken we vrienden? Door donaties blijft de Zelfkrant onafhankelijk. De Zelfkrant heeft een wisselend aantal verkopers. Met uw donaties heeft de Zelfkrantmeer middelen om de krant in stand te houden. Alvast bedankt!Word vriend van de Zelfkrant!Ja, de Zelfkrant heeft er een goede vriend bij.Ik steun de krant met een maandelijkse donatie van:€ 2,- € 5,- € ....,-NAAMADRESPOSTCODEDATUMWOONPLAATSHANDTEKENINGMedewerkersAnke Bardie, Loes Brok, Wies Brok, Linelle Deunk,Miesjel van Gerwen, Gerhardt Heusinkveld,Frans Hummelman, Joya, Martien Pelser, AndréReuvers, Arnold Reyneveld, Keslien Smeets,Diederik Steen, Nita Sunthornwat, NellyTangenbergh-Planken, Mariëlle van Uitert, BobVerbruggen, Cor Versteeg, Jan de Vries, Rienekede Vries, Berry van de Water.U kunt dit bedrag maandelijks, tot wederopzegging,rond de eerste van de maand afschrijven van mijnrekeningnummer:Deze bon kopiëren of uitknippen en in een ongefrankeerdeenvelop sturen aan:Stichting de ZelfkrantAntwoordnummer 106445200 WB ‘s-HertogenboschDrukDe krant wordt in eigen beheer geprint.De oplage is afhankelijk van de verkoop.Uitgangspunt is 7.000 exemplaren.© Stichting de ZelfkrantOvername alleen met bronvermeldingen na schriftelijke toestemming van deredactie.Voor uw vriendschap is de Zelfkrant u zeer dankbaar!Mocht u het met een afschrijving niet eens zijn dan kunt u deze binnen 30 dagen na afschrijving door de bank/postbank laten terug boeken.juli 2009 - De Zelfkrant15

Airbrushcursus van Happymoon, elke maandagavond van 19:30 tot 22:00 uur, boven het PUB,Buitendijk 4 te Den Bosch. Je bent van harte welkom eens te komen kijken!Check ook onze website: www.studiohappymoon.web-log.nl