Milieubeleid - Oapen

Verhandelbare vergunningen hebben eveneens de laagste-kosten-eigenschap.Elke bron neemt alle maatregelen die goedkoper zijn dan de marktprijs van devergunningen. Duurdere maatregelen vinden niet plaats. Als de genomenmaatregelen voor de bron lagere emissies opleveren dan volgens de initielevergunningenverdeling is toegestaan, wordt het overschot aan vergunningenverkocht. In het tegenovergestelde geval worden de extra benodigde vergunningengekocht. De marginale bestrijdingskosten van alle bronnen zijn gelijkaan de marktprijs van de vergunningen. Het feit dat de marginale kosten vanalle bronnen onderling gelijk zijn, impliceert dat de totale kosten minimaalzijn '. Als de bestrijdingskosten van de bronnen onderling sterk uiteenlopen,heeft het instrument verhandelbare vergunningen, evenals hefflngen, eengroot kostenvoordeel boven een systeem van directe regulering dat niet metkostenverschillen rekening houdt.Op een markt voor verhandelbare emissievergunningen zal de prijs van eeneenheid vervuiling gelijk zijn aan de marginale kosten van emissiereductie '.Immers, elke vervuiler zal beginnen met de goedkoopste methode om zijnemissie te verlagen, mits deze methode goedkoper is dan het kopen van vergunningen.Achtereenvolgens worden minder goedkope methoden ingezet, tot dekosten per eenheid reductie gelijk zijn aan de prijs van een eenheid vervuilingop de markt. Als er meer reductie nodig is, zal de vervuiler deze extra eenhedenkopen. Als de vraag naar eenheden groter is dan het (vaste, door de overheidbepaalde) aanbod stijgt de prijs, tot vraag en aanbod in evenwicht zijn. Allevervuilers hebben dan maatregelen genomen waarvan de marginale kostengelijk zijn aan die prijs.De prijs van verhandelbare emissievergunningen geeft dus in de evenwichtssituatieinformatie over de marginale kosten.Privaatrechtelijke oplossingen in de vorm van het toekennen van eigendomsrechten(en daarmee het creeren van aansprakelijkheid) leiden evenals regulerendeheffingen en verhandelbare vergunningen tot het meewegen van kostenaspectenbij de keuzes van subjecten. Volgens het theorema van Coase leidt dittot economisch efficiente uitkomsten 3. Schadeclaims worden afgewogen tegende kosten van emissiereductie 4.Dynamische efficientieDe voorafgaande beschouwing ging uit van een statische situatie, met nietveranderende kostenfuncties. In de praktijk zorgen technologische ontwikkelingenvoor het beschikbaar komen van steeds nieuwe emissiereductietechniekendanwel het goedkoper worden van bestaande technieken. Als gevolghiervan dalen de kostenfuncties in de tijd. Een tegengestelde trend komt voortuit economische groei. Indien een bedrijfstak of een vorm van consumptie diemet emissies gepaard gaat groeit, zal, bij een vast emissieplafond voor de doelgroepals geheel, de reductiedoelstelling per eenheid produkt of per geconsumeerdeeenheid steeds scherper worden. Een derde bron van dynamiek kanworden gevormd door de doelstellingen zelf; als deze een sterke emissiereductieinhouden, kunnen de kosten in de tijd oplopen.In dergelijke dynamische situaties geven regulerende heffingen leden van dedoelgroep de mogelijkheid zelf te bepalen op welk moment emissiereducties'1 Zie W.J. Baumol en W.E. Oates. The theory ofenvironmental policy; Cambridge University Press. 1988, hoofdstuk 12.'1 Verondersteld is, dat het aantal beleidssubjecten zodanig groot is, dat geen strategisch gedrag plaatsvindt.'1 R.H. Coase. 'The problem of Social Cost'; Journal of Law and Economics. oktober 1960. Vol. Ill.'1 Zie R.H. Coase, Ibid. Een volledige weergave van de onderbouwing van het Coase-theorema voert in het bestekvan deze bijlagete ver. Een nietwiskundige uitleg wordt gegeven in Recht en economic; door:].J.M. Theeuwes. B.C.J. van Velthoven. J.K. Winterse.a.. Amsterdam. AddisonWesley, 1989. hoofdstuk 3.WETENSCHAPPELIJKE RAAD VOOR HET REGERINCSBELEID