Milieubeleid - Oapen

zelfde kostenverhoging worden geconfronteerd. Op zich doet een doorberekeningvan milieulasten in de afzetprijzen geen afbreuk aan het principe 'devervuiler betaalt', als belichaming van het adagium der ruilrechtvaardigheid:de afnemer is door het aanschaffen van een milieu-onvriendelijk produkt uiteindelijk'medeplichtig' aan milieuvervuiling 'Is. Door de doorberekening vande kosten ontvangen ook de eindverbruikers het juiste prijssignaal en wordende milieukosten bij alle goederen- en dienstentransacties gei'nternaliseerd. Alsde goederen- en dienstenmarkten bevredigend werken, is er geen reden om hetdoorberekenen van hogere milieukosten in de prijzen tegen te gaan. Indien demarktstructuur een goede werking van de markt in de weg staat, bestaat er inalgemene zin - en niet alleen met het oog op het risico van een overmatigeafwenteling van milieukosten - aanleiding om te pogen de marktwerking dooroverheidsoptreden (zoals mededingingsbeleid) te verbeteren.Voortwenteling in de loonkosten is meer problematisch. Wanneer doorberekeningvan milieukosten tot prijsverhoging van produkten leidt, komt de koopkrachtonder druk, en dreigt het gevaar van een niet-duurzame loonontwikkeling,die de continui'teit van de werkgelegenheid bedreigt. Op zichzelf is datniet nodig, omdat het CBS sedert jaar en dag naast het 'normale' prijsindexcijfervan de gezinsconsumptie ook een 'geschoond' cijfer publiceert (excl.veranderingen in de tarieven van kostprijsverhogende belastingen, W.O.milieubeschermende maatregelen), als basisinformatie voor de loonvorming'I9. Wanneer sociale partners, in decentrale onderhandelingen, eenzodanige ontwikkeling van de arbeidsvoonvaarden overeenkomen dat de resulterendearbeidsinkomensquote zich verdraagt met de gewenste ontwikkelingvan het overig inkomen en het investeringspeil, gaan milieuzorg en werkgelegenheidhand in hand. Gaan de loonkosten boven het in deze evenwichtsvoonvaardebesloten niveau uit, dan komen investeringen en werkgelegenheidonder druk, en worden milieulasten impliciet op toekomstige generatiesafgewenteld, hetgeen strijdig is met het adagium 'de vervuiler betaalt'.Iedere afwenteling op toekomstige generaties is strijdig met het duurzaamheidsbegripin het milieubeheer en met het adagium 'de vervuiler betaalt'. Deessentie van ruilrechtvaardigheid is, dat partijen ten volle verantwoordelijken aanspreekbaar gehouden worden voor hun prestaties en contraprestaties inhet economisch verkeer. Dit vereist evenwel dat zij elkaar in een 'enigheid vantijd' kunnen ontmoeten: intergenerationele 'ruil' is een fictie. Hieruit volgt datafwenteling naar de toekomst onder het milieurechtvaardigheidsbeginselonaanvaardbaar is, onverschillig op welke wijze (via inflatie, een overmatigeschuldenlast van de overheid enlof het niet in rekening brengen van de kostenvan het milieu) deze afwenteling plaatsvindt. Er zijn door het handelen vandeze en van vorige generaties achterstalligheden in onderhoud ontstaan enonbetaalde rekeningen blijven liggen. Die kunnen uiteraard niet van de enedag op de ander worden weggewerkt. Maar de stelling in het NMP (blz. 75), dat'Elke generatie [....I in beginsel een goede milieukwaliteit dient achter te latenen geen negatieve 'milieu-erfenis" verdient ondersteuning. Het gaat niet aanom komende generaties op te zadelen met schulden (in financiele of in milieutechnischezin) waar geen gelijkwaardige bronnen van inkomsten tegenoverstaan."'] Zie W. Beckerman. 'The Polluter-Pays Principle: Interpretation and Principles of Application'; in: OECD. The Polluter Pays Princi-Il9]ple; Parijs. 1975. blz. 42-43.Zie Central Bureau voor de Statistiek. 'Basisverlegging van het prijsindexcijfer van de gezinsconsumptie. Gecorrigeerde reeksvoor verplicht verzekerde werknemersgezinnen'; in: Maondstatistiek van de prijzen, april 1978, 3e jaargang nc 4, blz. 185- l90.WETENSCHAPPELIJKE RAAD VOOR HET REGERINGSBELEID