Milieubeleid - Oapen

danwel de gevolgen van een adequate oplossing voor het functioneren van demarkt daartoe dwingt, zou echter reeds de keuze van de beleidsinstrumentenop nationaal niveau moeten orienteren.In dat opzicht is van belang dat de Gemeenschap wordt gekenmerkt door eensterk decentrale structuur. De Gemeenschap bepaalt zich tot harmonisatie encoordinatie van het handelen van de lidstaten; uitvoering, handhaving enveelal ook de concrete regelgeving liggen in handen van de lidstaten. Eenstructuur die minder geeigend is voor oplossingen die een gerichte sturing eninterventie vereisen door middel van vergunningen en gedetailleerde regelgeving.Zowel de structuur alsook de centrale functie van de gemeenschappelijkemarkt binnen de Gemeenschap doen communautaire regelgeving en ordeningdoorgaans neigen in de richting van algemene, globale normering enmarktconform werkende regels.Die waarschijnlijke orientatie van eventuele communautaire regelgevingpleit ervoor om, waar dit mogelijk is, bij de keuze van nationale beleidsinstrumentendaarop vooruit te grijpen. Ook de regels van het recht van de Gemeenschappleiten voor een dergelijke orientatie van de keuze van nationale beleidsinstrumenten.Implicatie van die regels is onder meer, dat naarmate de overheidsterker sturend in het economisch verkeer ingrijpt, de rechtvaardigingseisenvan mogelijke externe effecten toenemen en de lasten meer eenzijdig opde binnenlandse economische activiteit gelegd zullen moeten worden.Op sociale regulering heeft de Gemeenschap vrijwel geen greep, zoals derecente ervaring met de boycot van Nederlandse produkten in Griekenlandleert. Convenanten met het bedrijfsleven zullen getoetst moeten worden aande mededingingsregels, maar deze laten voldoende ruimte voor bona fideafspraken terzake van milieubescherming. Evenmin stelt het Gemeenschapsrechtwezenlijke beperkingen aan privaatrechtelijke regulering. Het biedtzelfs de middelen, in de vorm van het Europees Executieverdrag, om de effectendaarvan tot ver buiten de grenzen uit te breiden (zie het Reinwater-arrest).De eisen die aan financiele regulering worden gesteld, zijn zwaarder maar zijnvooralsnog beperkt. Op het ogenblik beperken zij zich tot een verbod vanformele of materiele discriminatie en van verkapte steun (door afwijkendetarieven voor bepaalde bedrijfstakken). In het kader van de harmonisatie vanbelastingen en accijnzen zullen de beperkingen welke de communautaireregelgeving stelt overigens toenemen. Daarbij telt nietalleen de belasting- ofheffingsgrondslag, maar tevens de bestemming van de opbrengst. Wordt diegebruikt voor milieuvriendelijke nationale produkties, dan kan dat een verbodenheffing van gelijke werking of steunmaatregel opleveren. De zwaarsteeisen reserveert het Gemeenschapsrecht voor directe regulering, met namewaar de overheid. door middel van vergunningen nauw betrokken is bij deverdeling van lasten. Ook daar gelden weer gradaties. Zo zal een stelsel vanverhandelbare vergunningen beter verenigbaar zijn met het Gemeenschapsrechtdan een stelsel waarin de overheid per individuele beslissing de lastenverdeelt. Evenzo worden aan eisen die zich richten op de binnenlandse produktieminder zware rechtvaardigingseisen gesteld, dan aan regels die zich eveneensop binnenkomende produkten en diensten richten, tenvijl aan regels eneisen die het binnenkomend verkeer de facto zwaarder belasten de zwaarsteeisen worden gesteld. Ook dan geldt echter nog dat wanneer er een erkendbelang en overtuigende noodzaak is voor die gevolgen, het Gemeenschapsrechtzich daar niet tegen zal verzetten.3.7 Draagkracht, ruilrechtvaardigheid en de verdeling van milieulastenDe problematiek van de verdeling van milieulasten speelt altijd en overal,ongeacht de schaal waarop het beleid gevoerd wordt en de aard van het instrument.Want bij iedere reguleringvorm is er een impliciete of expliciete lastenverdelingover verschillende (groepen van) burgers aan de orde. Juist bijWETENSCHAPPELIJKE RAAD VOOR HETREGERINGSBELEID