Supporter 28 (2007 – 4e kwartaal) - Sport Development

interviewinterviewAboriginal-activiste Tania Major‘Sommige mensenzien mij helemaalniet zitten’Nu het einde van 2007 nadert, is Tania Major bijna geen ‘Australische Jongerevan het Jaar’ meer. Die titel kreeg ze van haar regering. Omdat zij het persoonlijkver heeft geschopt als jonge aboriginal. Maar ook omdat ze zich inzet voor haargemeenschap. Daarbij gebruikt ze onder meer sport om aboriginal-kinderen zelfrespecten assertiviteit bij te brengen. Tekst: Ángeles Reyes / Illustratie: Olivier RijckenWerken met jongerenWie Tania Major is, valt nauwelijks noglos te koppelen van wat ze doet voor haarvolk. Ze is 26, groeide op als dochter vaneen blanke man en een aboriginal-vrouw,studeerde Criminologie en werkt nu bijhet Cape York Institute for Policy andLeadership. Daar is ze verantwoordelijkvoor een speciaal ontwikkelingsprogramma.Talentvolle inheemse jongerenkrijgen hier steun om uit te groeien tothoogopgeleide leidersfiguren. ‘Hectisch’,noemt ze haar huidige routine. ‘Ik praatmet iedereen: van scholieren tot parlementariërs.Ik spreek zelfs mensen in debus aan.’ Daarbij neemt Major geen bladvoor de mond, waardoor ze de nodigetegenstand ondervindt in het land waaraboriginals tot 1967 nog officieel als‘fauna’ te boek stonden.Praten met politiciMajor was de eerste vrouw in haargemeenschap – de Kokoberra-aboriginals– met een universitaire graad. Toen zevier jaar geleden afstudeerde aan deGriffith University, verhuisde ze vrijweldirect terug naar haar geboortegrondaan de westkust van de Cape York Peninsula.Ze wilde haar kennis dáár inzetten.In 2003 werd ze gekozen tot de jongsteregional councilor van de Aboriginal andTorres Strait Islander Commission (ATSIC).Deze overheidsinstantie ging in 2005 terziele, maar werd tot die tijd betrokkenbij het regeringsbeleid dat de inheemsebevolking betrof. ATSIC bestond enkeluit afstammelingen van de oorspronkelijkebevolking. Major kreeg als lid vandeze instantie nationale bekendheidtoen ze in een ontroerende speechde kernproblemen van de aboriginalgemeenschappenaanstipte – ten overstaandevan de premier.Sporten met kinderenEnkele maanden geleden vertelde ze ineen tv-interview dat ‘er maar één manieris waarop de huidige gemarginaliseerdesituatie van de inheemse bevolking kanveranderen: door met kinderen te werkenen hoop in hun hoofd te planten. Wemoeten hen zeggen: de kleur van je huidbetekent niet dat je in de gevangenisbelandt of dat je dood gaat omdat je alheel jong zelfmoord pleegt.’ Eén manierom deze kinderen te bereiken, is sport.Dat begreep Major al in 2003. Ze namtoen de leiding van een voetbalclub opzich en promootte vrouwensport doorzelf softball te spelen en de meisjes onder15 jaar te coachen. ‘Ik legde al vóór detraining de nadruk op respect’, zei ze hierachteraf over. ‘Ik gaf aan: jullie wetendat we hier allemaal gelijk zijn. Niemandis hier machtiger dan de ander. Iedereenbehandelt de ander met respect.Alleen op die manier beginnen we onzetraining.’Ruziën met leeftijdsgenotenIn een interview met televisiezender ABCverklaarde ze destijds dat ‘sport heelbelangrijk is in de gemeenschappen encultuur van aboriginals. Daarom heb ikook die voetbalclub overgenomen.Deze is nu volledig veranderd. Mijn volk,de club incluis, heeft te lang dingengekregen. Ze hoefden maar tegen deoverheid te zeggen wat ze wilden of zehadden het al. Ik probeer hun zelfstandigheiden eigen verantwoordelijkheidte stimuleren. Sommige mensen van mijnleeftijd zien dat helemaal niet zitten. Zedoen alle mogelijke moeite om me uit declub te zetten – proberen daarvoor zelfshandtekeningen te verzamelen.’ Dezehouding is typerend voor de omgangmet Tania Major. Niet iedereen in haargemeenschap ziet het zitten dat eenvrouw deze gemeenschap wil veranderen.Zeker niet zonder tot de wijze Ouderente behoren.Provoceren met problemenOf het nu via sport is of via andere middelen:Major is erop gebrand de problemenvan haar volk aan te kaarten. Ze sprakpubliekelijk over kindermishandeling,alcoholisme en geweld. En praatte metopiniemakers, burgers en de regeringover verkrachting, aanranding en huiselijkgeweld onder aboriginals. Ze is ervanovertuigd dat het Australische welzijnsbeleidvoor aboriginals de afgelopendecennia desastreus is geweest voorhaar volk. Het heeft geleid tot mindervertrouwen in eigen kunnen en een passievehouding. Van een gezonde hongernaar ontwikkeling – op persoonlijk niveauen als samenleving – is geen sprake. Deregering is in zekere zin te lief voor deinheemse bevolking. Tegelijkertijd vindtze dat die regering te weinig doet.Zo sprak Major zich verontwaardigd uittoen Australië afgelopen septembertegen een VN-Declaratie over de Rechtenvan Inheemse Volkeren stemde.Positieve verandering moet zowelvan blanken als van de inheemsebevolking komen, vindt ze.Daar blijft ze in Australiëbeide groepen toe aansporen.Ook als ze straksgeen Jongere van hetJaar meer is.Meer weten overhet Cape YorkInstitute forPolicy andLeadership?Kijk op:www.cyi.org.au28 | SUPPORTER | Nummer 28 | december 2007SUPPORTER | Nummer 28 | december 2007 | 29