Nummer 3/2011 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

BELGISCH TIJDSCHRIFT VOOR SOCIALE ZEKERHEID - 3e TRIMESTER 2011gen leert ons dat er tussen de verschillende processen vergelijkingspunten zijn(Palier, 2005b). Ten eerste kunnen we onmogelijk stellen dat een specifieke groepvan actoren de voornaamste en enige bewerkstelliger was van al deze veranderingen.Een rechtmatig socialebeschermingsstelsel als het Franse transformeren, kanalleen als nagenoeg alle bij de hervormingen betrokken actoren eraan meewerken.Met aan het hoofd een coalitie van hogere ambtenaren, die de analyses en nieuweperspectieven voor de sociale bescherming met elkaar delen, dragen regering,werkgevers en sommige vakbonden allemaal bij tot de hervormingen. Bij de vakbondenspeelde de CFDT een hoofdrol. Tijdens de jaren 1980 wijzigde de CFDT haarpolitieke en strategische positie, waarbij ze haar “naar zelfbestuur strevende”benadering terzijde schoof om plaats te maken voor een “verantwoorde” en“coöperatieve” aanpak van de sociaalbeleidskwesties. De CFDT was sinds 1967 nietbij het beheer van de socialeverzekeringsfondsen betrokken. In de loop van de jaren1980 besloot ze om haar standpunt op sociaal en economisch vlak over een andereboeg te gooien. Deze vakbond was een van de actiefste voorvechters van het herinschakelingsbeleiden vooral ook van de CSG (en later nog van de 35-urenweek enhet activeringsbeleid). De FO en de CGT daarentegen blijken zich vast te klampenaan al te defensieve standpunten en verzetten zich tegen elk type van voorstel tothervorming. Na 1995 werd het hoofd van elk nationaal socialeverzekeringsfondsvervangen en de FO moest al zijn belangrijke posities (in het bijzonder aan hethoofd van de Caisse Nationale d’Assurances-Maladie) afstaan aan de CFDT, die eenbondgenootschap was aangegaan met de vertegenwoordigers van de werkgevers(Palier, hoofdstuk 8, 2005a).Ten tweede waren al deze wijzigingen gebaseerd op de collectieve erkenning vande politieke mislukkingen in het verleden. De ontwikkeling van elke nieuwe maatregelbegint met de politisering van een “nieuw sociaal probleem” dat wordt gezienals een mislukking van de vroegere beleidsinitiatieven: sociale uitsluiting (de socialeverzekering is niet bij machte om er met succes de strijd tegen aan te binden en versterktze zelfs nog); de werkloosheid van laaggeschoolden (te wijten aan hetgewicht van de sociale bijdragen en het passieve systeem voor werkloosheidsvergoeding);het onvermogen van de verzorgingsstaat om te veranderen (door de vagetoekenning van verantwoordelijkheden binnen het systeem). Gezamenlijk een diagnoseopmaken van de methodes uit het verleden is essentieel om de actoren er toe tebrengen om de hervormingen een nieuwe richting te geven. Zolang het probleemniet door iedereen op dezelfde manier wordt ervaren, is het moeilijk om het beleidop een ander spoor te zetten. Nu de mislukkingen erkend zijn, moeten de sociale eneconomische problemen die zich voordoen, opnieuw worden geïnterpreteerd. Inde nieuwe verklaringen voor de bestaande problemen is het socialebeschermingsstelselqua positie verschoven van slachtoffer naar oorzaak van het probleem. Erging relatief veel tijd voorbij eer alle actoren vergelijkbare diagnoses van de problemenstelden. Dit gebeurde door toedoen van een groot aantal commissies en verslagen,waarin de betrokken partners geleidelijk aan gemeenschappelijke benaderingenontwikkelden.390