Nummer 3/2011 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

DE DUALISERING VAN HET FRANSE SOCIALEBESCHERMINGSSYSTEEMlanger mochten stijgen, waarmee ze dus eigenlijk een inkrimping van de socialeuitkeringen beoogden. Na 1992/1993 moest de besnoeiing in de uitgaven voorsociale zekerheid eveneens deel uitmaken van de strategie die met het oog op decriteria van Maastricht de overheidsuitgaven moest drukken en de overheidstekortenmoest wegwerken. Deze nieuwe Europese context leidde tot gedwongen hervormingenin de werkloosheidsverzekering in 1992, in de ouderdomsverzekering in1993 en in de gezondheidszorg in 1995.Deze hervormingen waren noodzakelijk doordat alle Franse regeringen kozen voorEuropa, maar ze waren ook haalbaar dankzij één vakbond, de CFDT (ConfédérationFrançaise du Travail – Franse vakconfederatie), die ervoor koos om een hervormingsgezindepositie in te nemen en nieuwe allianties aan te gaan met de werkgeversbewegingteneinde haar twee voornaamste concurrenten [de ConfédérationGénérale du Travail (CGT – Algemene vakconfederatie) en Force Ouvrière (FO)]terzijde te schuiven.Het stelsel van de werkloosheidsverzekering werd in 1992 hervormd na een akkoordtussen de CFDT en de CNPF (destijds de voornaamste werkgeversorganisatie).Met deze hervorming werden al de verschillende werkloosheidsuitkeringen vervangendoor de Allocation Unique Dégressive (AUD – degressieve unieke uitkering),een nieuwe uitkering die slechts gedurende een bepaalde periode wordt uitbetaalden afhangt van de betaalde bijdragen. Het bedrag van deze uitkering nam mettertijdaf en na 30 maanden verviel het recht erop. Na die periode vielen de werklozenterug op door de belastingen gefinancierde bijstandsvoorzieningen die aaninkomensvoorwaarden onderworpen zijn. Het niveau en de omvang van de werkloosheidsuitkeringenbegonnen na 1992 te dalen en de bijstandsvoorzieningendaalden drastischer dan de werkloosheidsuitkeringen (Daniel, Tuchszirer, 1999).In 1993 hervormde de regering-Balladur de algemene basispensioenregeling (algemeenstelsel), die de werknemers van de privésector dekt. Eigenaardig genoegstuitte deze hervorming niet op veel verzet, dankzij een geheel van maatregelen dieeen politieke uitwisseling tussen regering en vakbonden regelden. De regering konbewerkstelligen dat de vakbonden zich niet te druk maakten aangaande debeperkingen van de uitkeringen; in ruil daarvoor zouden de non-contributieve uitkeringendoor de belastingen worden gefinancierd. Bovendien beperkte de hervormingzich tot de algemene regeling van de privésector (Bonoli, 1997). De periodeom voor een volledig pensioen in aanmerking te komen, werd verlengd van 37,5 tot 40jaar en de periode op basis waarvan het referentieloon werd berekend, steeg van debeste 10 tot de beste 25 jaren. Deze veranderingen werden geleidelijk aan doorgevoerd,in een overgangsperiode van tien jaar. Voor de daaropvolgende vijf jaar wasde indexering van de pensioenen gelinkt aan de evolutie van de prijzen en nietlanger aan die van de lonen. In ruil voor het akkoord van de vakbonden inzake dehervorming, voerde de regering een “Fonds de Solidarité Vieillesse” (Solidariteitsfondsouderdom) in, dat de non-contributieve uitkeringen moest financieren (zodatdeze niet langer door bijdragen hoefden te worden gefinancierd). Via dit FSV kon de381