Nummer 3/2011 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

DE HERVORMINGEN VAN DE WERKLOOSHEIDSUITKERING IN CONTINENTAAL EUROPAkeer naar de arbeidsmarkt in de hand moeten werken (Gilson en Glorieux, 2005).Toen onlangs voor de werklozen in het algemeen activeringsmaatregelen werdenvoorgesteld, stuitte dit op flink wat verzet. Dat was het geval in 2004, met het ‘planvoor de activering van het zoekgedrag van de werklozen’. De inhoud werd aanzienlijkafgezwakt na het scherpe protest van de vakbonden en de op activeringgebaseerde maatregelen worden voortaan zeer geleidelijk aan uitgewerkt: in eersteinstantie zijn ze beperkt tot de werknemers van 25 à 30 jaar oud die reeds langeperiodes van werkloosheid hebben gekend (Faniel, 2005).Nederland wijkt lichtjes van dit model af. Gedurende lange tijd richtten de activeringsmaatregelenzich ook daar in eerste instantie op de alsmaar talrijkere gerechtigdenop bijstand. Op het einde van de jaren tachtig werden voor langdurig werklozen de‘heroriënteringsgesprekken’ ingevoerd. Deze gesprekken werden georganiseerd opbasis van samenwerkingsakkoorden tussen de lokale sociale diensten en de arbeidsdiensten(Boekraad, 1998, p. 756). De ‘stimulansfunctie’ van het beheer van de uitkeringwerd nog versterkt door een nieuwe bijstandswet in 1989 en vervolgens doorde nieuwe Algemene Bijstandswet (nBAW) van 1996, die een expliciete contractuelebenadering van de aanvragers van sociale bijstand verplicht maakt (Westervelden Faber, 2005, p. 170). De Wet Inschakeling Werkzoekenden (WIW) van 1997tot slot, voerde de gemeentefondsen in voor tewerkstelling op basis van oude, specialetewerkstellingsmaatregelen voor jongeren en langdurig werklozen; daardoorkon de link van deze laatsten met het op gemeentelijk vlak beheerde bijstandsstelselvlotter en explicieter worden gelegd. In tegenstelling tot andere voorbeelden echteris de activering echt een organisatieprincipe geworden voor heel het systeem vansociale uitkeringen in Nederland, ook voor de werkloosheidsverzekering. Na eenreeks van hervormingen die vanaf het midden van de jaren negentig wordendoorgevoerd, was de integratie van het tewerkstellingsbeleid en de sociale zekerheid– via een programma – in 2001 ruimschoots afgerond en waren de grondslagengelegd voor de invoering erna van verplichte profileringsgesprekken voor alle werklozen(Hemerijck, 2003, p. 260).3.4. SCHUCHTERE ADMINISTRATIEVE HERSTRUCTURERINGENOp het vlak van de administratieve reorganisatie van deze sector konden we inhoofdzaak de volgende tendens afleiden: er worden hervormingen doorgevoerd diede integratie en zelfs de fusie beogen van de verschillende, weinig talrijkebetrokken administraties en logischerwijze dus ook van de hardnekkig complexesystemen. Dat de werkloosheidsverzekering opnieuw de klemtoon legt op de goederisico’s, werkt absoluut geen grotere harmonisering van de uitkeringsstelsels voorwerklozen in de hand, maar lijkt vaak in een totaal tegenovergestelde richting teduwen. Een nauwere samenwerking tussen de stelsels voor werkloosheidsuitkeringenen de arbeidsdiensten blijkt een lastige opdracht te zijn, zoals het geval is in Belgiëen Frankrijk. In het kader van de grondwetshervormingen waartoe in 1980 werdbesloten, werden de Belgische arbeidsdiensten losgekoppeld van de uitkeringsadministratieen werden ze een bevoegdheid van de gewesten (Brussel, Vlaanderen en493