Nummer 3/2011 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

BELGISCH TIJDSCHRIFT VOOR SOCIALE ZEKERHEID - 3e TRIMESTER 2011Vanaf 2004 zijn de werkgevers ertoe gehouden om twee jaar, in plaats van één, ziekteverlofte betalen. Deze verplichting om langer ziekteverlof uit te betalen, was eenvoorloper van de Wet Werk Inkomen naar Arbeidsvermogen (de WIA), die in 2006van kracht werd en de vroegere Wet op de Arbeidsongeschiktheidsverzekering vervangt.De wet maakt een duidelijk onderscheid tussen diegenen die volledig of langdurigarbeidsongeschikt zijn, en diegenen die nog gedeeltelijk betaalde arbeid kunnenverrichten. Mensen die echt niet langer in staat zijn om te werken, krijgen eenpermanente uitkering van 75% van het laatste loon. Verder spoort de nieuwe wet dewerkgevers ertoe aan om werknemers met een gedeeltelijke ongeschiktheid indienst te nemen door middel van lagere socialezekerheidsbijdragen en bijdragen inde kosten voor ziekteverlof wanneer deze werknemers (opnieuw) ziek worden.Om werknemers te ontmoedigen om vóór hun 65e verjaardag te stoppen met werken,ijverde Minister van Sociale Zaken Aart-Jan De Geus, voormalig christelijk vakbondsman,ervoor om niet langer fiscale steun te verlenen aan collectieve brugpensioenregelingen.Het nieuwe beleid “levensloopregeling”, door de christendemocratenontwikkeld toen ze in de oppositie zaten, zou de werknemers de kans biedenom fondsen aan te leggen, om ondersteund door belastingverlaging, periodes vanverlof om verschillende redenen – blijvende zorg, ouderschapsverlof (met bijkomendefiscale voordelen), opleidingen, ... – te financieren. De onderliggendegedachte van de levensloopregeling is het feit dat ze mensen in staat stelt om huneigen levensloop vorm te geven: vrijaf nemen om de kinderen op te voeden, investerenin bijkomende opleidingen en cursussen of meer aan vrijetijdsbesteding doen.De vakbonden verzetten zich heftig tegen deze nieuwe opstelling in termen vanlevensloop. In november 2004, na een half jaar van sociale onrust, die nog werdaangewakkerd door de confrontatiestijl van de centrumrechtse regeringen-Balkenende,ondertekende Minister De Geus, voormalig christelijk vakbondsman, in 2004 hetMuseumpleinakkoord, genoemd naar het plein waar de vakbonden hun op een nagrootste demonstratie tegen een naoorlogse regering organiseerden. Het akkoordwas een combinatie van loonmatiging en een compromis dat het makkelijker maaktom te sparen voor de levensloopregeling, om tot drie jaar vroeger te kunnen uittreden.Tot het sociaal pact behoort ook de beperking van de mogelijkheden om vervroegdmet pensioen te gaan. Vervroegde uittreding wordt niet langer financieelgestimuleerd en in de plaats daarvan wordt een levensloopbenadering ingevoerd,waardoor werknemers tot 12% van hun jaarinkomen kunnen sparen om dat aanouderschaps-, palliatief of sabbatsverlof uit te geven. Of om vervroegd met pensioente gaan. Het maximale spaarbedrag beloopt 210% van het jaarinkomen, wat hetmogelijk maakt om drie jaar vóór de pensioenleeftijd van 65, op je 62e, te stoppenmet werken voor 70% van je inkomen. Deze nieuwe, fiscaal gestimuleerde formulevoor vervroegde uittreding weerspiegelt de participatie van de vakbonden, die debelangen van hun babyboomleden verdedigen. In principe geeft de “levensloopregeling”van 2006 de werknemers de mogelijkheid om een deel van hun inkomen(tot 12% van hun loon) te sparen om tijdens hun loopbaan sabbatsverlof te nemen.470