Nummer 3/2011 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

BELGISCH TIJDSCHRIFT VOOR SOCIALE ZEKERHEID - 3e TRIMESTER 2011stadt II verving het systeem door een buffer. De geneesmiddelenindustrie diendeeen buffer (in 2006 en 2007 resp. 79 miljoen EUR en 100 miljoen EUR) aan te leggen,als waarborg dat het geneesmiddelenbudget niet zou overschreden worden. Degeneesmiddelenindustrie werd in 2005 en 2006 ook een “bijzondere heffing” opgelegdom het tekort in de sociale zekerheid aan te zuiveren.Een andere piste tot beheersing van de uitgaven was het introduceren van meerverantwoordelijkheid voor de individuele patiënt. Wanneer patiënten zelf een groterdeel van de kost moeten betalen, heeft dit automatisch een remmend effect opde publieke gezondheidsuitgaven. In het midden van de jaren negentig werden deremgelden voor artsenconsultaties sterk opgetrokken.Zoals in andere landen vormen deze “out-of-pocket”-betalingen echter ook in Belgiëeen regressief element in de financieringsmix in de zin dat zij voor de rijkere gezinneneen relatief kleiner deel van hun inkomen uitmaken. Bovendien werd de impactvan de gezondheidsuitgaven op het budget van de gezinnen groter naarmate in hetkader van de responsabilisering de patiënt verplicht werd een toenemend aandeelvan haar/zijn uitgaven zelf te financieren.In de jaren negentig werd daarom reeds in 1994 de sociale en fiscale franchise ingevoerd,grotendeels uit bezorgdheid voor de negatieve verdelingseffecten van hetverhogen van de remgelden voor de artsenconsultaties. In 2000 werd het eigen aandeelvan de patiënt echter op 19,1% geraamd (Avalosse, Kesenne en Léonard: 2003,5) en werd de gezondheidszorg in toenemende mate geconfronteerd met financiëleproblemen van patiënten.De Regering-Verhofstadt-I nam daarom verschillende maatregelen om patiënten methoge eigen betalingen te beschermen. Dit gebeurde op de eerste plaats via reglementeringvan remgelden en via correctiemaatregelen zoals de verhoogde tegemoetkoming.Verder was er ook een toenemende reglementering van de supplementenbij ziekenhuisopname. De belangrijkste innovatie was echter de introductie vande maximumfactuur. Dit vanwege enkele tekortkomingen in de sociale en fiscalefranchise.Het principe van de sociale franchise hield in dat aan “mutualistische gezinnen” metspecifieke kenmerken (met recht op een verhoogde tegemoetkoming of waarvan degerechtigde langdurig werkloos is) geen remgelden worden aangerekend boven eenlimiet van 15.000 BEF. Niet alle uitgaven werden meegerekend: Zo werden geneesmiddelenniet opgenomen en verblijfskosten in ziekenhuizen werden slechtsgedeeltelijk meegerekend.Voor de fiscale franchise telde men de remgelden per “fiscaal gezin” op en vergeleekmen het totale betaalde bedrag met een grensbedrag dat varieert met het belastbaarnetto-inkomen. Wanneer de betaalde remgelden van het gezin uitstegen bovenhet grensbedrag, werd de overschrijding terugbetaald.436