Nummer 3/2011 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

BELGISCH TIJDSCHRIFT VOOR SOCIALE ZEKERHEID - 3e TRIMESTER 2011werd zelfs nog duidelijker dat een wezenlijk deel van de bevolking op actieve leeftijdwerkloos of inactief bleef, ondanks het gunstige economische klimaat.Sinds het begin van de jaren tachtig legde België expliciet de klemtoon op de selectieveverlaging van de werkgeversbijdragen om de concurrentiepositie van kwetsbaresectoren te verbeteren en de vraag naar werk te stimuleren, vooral dan voor laaggeschoolden.Deze laatsten bleken immers consequent oververtegenwoordigd tezijn in de populatie van langdurig werklozen (23). De impact van selectieve verlagingenop de tewerkstellingsvooruitzichten van deze kwetsbare arbeidsmarktgroepbleef volgens sommige analyses eerder beperkt, terwijl de financiële basis van desociale zekerheid erdoor werd vernauwd (Marx, 2007).Tijdens de Regering-Verhofstadt I werd dit arsenaal aangevuld met activeringsmaatregelenaan aanbodzijde. De werkloosheidsvallen en andere werkgelegenheidsvallenwerden systematisch aangepakt na een voorbereidende studie door de administratie.In dat opzicht werden ook de minimumlonen verhoogd. Er werden activeringsmaatregelengepland, vooral dan om ouderen en langdurig werklozen weer op de arbeidsmarktte integreren. De klemtoon lag in het bijzonder op een positieve benadering:liever de wortel dan de stok. Strenger toezicht houden op de beschikbaarheid van dewerklozen was moeilijk haalbaar, maar het onderwerp was niet langer taboe.5.2. BESLUITVORMINGSPROCEDUREDe Regering-Verhofstadt I kondigde ook aan dat ze een einde wilde maken aan het“achterkamerbeleid”, een verwijzing naar de informele gesprekken tijdens MartensV en VI, en wilde werken in een “opendebatcultuur”. De regeringsleden kondenzichzelf politiek positioneren. Daardoor werd voldoende ruimte vrijgelaten voor deuiteenlopende politieke strekkingen binnen de coalitie.Tijdens Verhofstadt I werd een vijfde staatshervorming doorgevoerd, voorbereiddoor een intergouvernementele en interparlementaire conferentie voor institutioneleheropleving. De gewesten kregen bijkomende bevoegdheden. De gemeenschappenwerden geherfinancierd, terwijl de gewesten bijkomende belastingbevoegdhedenkregen. De jaarlijkse subsidie die de gemeenschappen van de staat kregen,werd in dit verband verhoogd en de gewesten werden verantwoordelijk voor eenelftal belastingvormen, waaronder de successierechten. Bovendien konden ze, binnenbepaalde limieten, aan individuen belastingvermindering toekennen, extrabelastingen eisen (opcenten) of, binnen de perken van hun bevoegdheden, eenbelastingverhoging of -verlaging doorvoeren. Deze vijfde staatshervorming leidde toteen pacificatie binnen de gemeenschappen.(23) De doeltreffendheid van deze maatregelen op het domein van de tewerkstelling werd echter invraag gesteld (Marx, 2001).430