Nummer 3/2011 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

BELGISCH TIJDSCHRIFT VOOR SOCIALE ZEKERHEID - 3e TRIMESTER 2011Werkloosheidsuitkeringen werden nog steeds voor onbepaalde tijd toegekend. Nietteminwerd een regel ingevoerd die stelde dat de rechten op werkloosheidsuitkeringenkonden opgezegd worden indien kon worden bewezen dat de werkloosheidsduurvan een gerechtigde, gespecifieerd volgens geslacht en leeftijd, dubbel (18) zohoog lag als de gemiddelde werkloosheidsduur in de regio. Dankzij deze hervormingenkon de regering alle uitgaven in verband met werkloosheid onder controle houden.Tijdens de tweede helft van de jaren tachtig kenden de uitgaven inzake werkloosheidzelfs een daling.Andere belangrijke hervormingen vonden plaats in de sector van de gezondheidszorgen.De grote autonomie van zowel patiënt als zorgverstrekker, gekoppeld aaneen derde betalersregeling waardoor beide actoren nauwelijks met de kosten vanhun beslissingen werden geconfronteerd, zorgden samen met de technologischeontwikkeling voor een explosie van de gezondheidsuitgaven. Men trachtte deze inte perken door de introductie van een aantal responsabiliseringsmaatregelen.Dat was bij uitstek het geval in de sector van de ziekenhuisuitgaven. Het aandeelvan de ziekehuisuitgaven in de uitgaven van de ziekte en invaliditeitsverzekeringwas tussen 1971 en 1982 gestegen van 20% naar 30%. De verzuiling had ondermeergeleid tot een uitbouw van het aantal ziekenhuizen en het bijhorende aantal ziekenhuisbedden.Tussen 1971 en 1982 nam het aantal bedden met 18.000 eenheden toeen nam de capaciteit met 75% toe. Het aantal ligdagen was tussen 1962 en 1984 verdubbeld.De strategie van de regering bestond hier uit het stimuleren van de ziekenhuizenom hun ziekenhuisbedden om te zetten in rust- en verzorgingsbedden, waaraanwel nood was. Verder werden de ziekenhuisdirecties geresponsabiliseerd door deintroductie van een enveloppefinanciering, waarbij men verwacht werd de uitgavenbinnen de marges van de door de enveloppe voorziene financieringslimiet te houden.Een andere belangrijke vernieuwing bestond uit de rationalisering van de gegevensverwerkingbinnen de sociale zekerheid. Het belang van een kruispuntbank als centraalpunt in een elektronisch netwerk tussen de verschillende instellingen van desociale zekerheid, werd voor het eerst aangetoond in een artikel van Viaene, Robben,e.a., dat in 1986 in dit tijdschrift verscheen. Minister van Sociale VoorzorgDehaene besloot dit plan te realiseren en vroeg Frank Robben om dit project binnenzijn beleidscel te coördineren. Er werd in dit verband regelmatig overleg gepleegdmet de betrokken instellingen en met andere instanties zoals het Rijksregister. Zowas het cruciaal dat het zgn. ‘nationaal nummer’ op het niveau van alle socialezekerheidsstelselskon worden benut. Begin 1990 werd de ‘Wet op de Kruispuntbank’van kracht en Frank Robben werd door minister Busquin benoemd als administrateur-generaalvan de Kruispuntbank van de Sociale Zekerheid. Dehaene schrijfthierover in zijn memoires: “Een beperkte kern van gemotiveerde jonge ambtenaren,(18) In 1993 werd de termijn ingekort tot anderhalve keer de gemiddelde werkloosheidsperiode.416