Zoutpot nr. 68 - oktober 2012 - Stad Zoutleeuw

© Toon WillemsAllemaalmensenMijn liefste plekjeEr is een straat in Terweiden, een doodgewonestraat met doodgewone mensen: jonge mensen,oudere mensen en nog oudere mensen.Sinds einde juni echter bleek deze doodgewoneKlipstraat niet meer zo doodgewoon. Ze werdplots een oord voor ramptoeristen uit de aanpalendestraten. Zoveel mensen met nieuwsgierigeblikken en geleerde opmerkingen en met nogmeer wetenschappelijke raad, was de Klipstraatniet gewoon.Het stond reeds lang in de sterren geschrevendat er grootse dingen stonden te gebeuren. Opeen dag was het zover. Putten en putjes werdengegraven, buizen van allerlei kaliber in oranje plastiek,andere donkerbruin geëmailleerd, werdengedeponeerd op weloverwogen plaatsen. Laterarriveerde het grof geschut: bulldozers schuddenmens en dier uit zijn dagelijkse doen. Kolossenvan tractoren met dito aanhangwagensreden af en aan en terroriseerden de Klipstraat.Betonbrokken en aarde werden weggevoerd enschijnbaar weer terug aangevoerd. Stof en ongemakkenwerden plots sociale voordelen. Burentroepten bij mekaar zoals in lang vervlogen tijden,er werd gepraat, gelachen. Tot legende gewordenverhalen werden weer bovengehaald. Hemelwateren afvalwater zijn nog nooit zo milieubewustbesproken geworden: ze krijgen immers elk hunAANGETEKENDE ZENDING –VINCENT BETSSTRAAT 15HooggeachteIk heb enkele brieven in mijn jaszak geplaktin de hoop ze op weg naar jou weer te ontmoetenen aan jouw lippen te binden nog voor zijzelf pratenIk heb enkele woorden onthouden zodat niet jijstapvoets wat kuise komma’s zou achterlatenher en der in straten bomen andermans orenen tenslotte mezelf die altijd weer zijn taalmoet aanhoren als hij oefent in het bijzijnvan een verlaten stoelHet is een vorm van verlangen jou juist te sprekenelke tongval te wegen, een zo warm welkom te willenopdat de woorden zouden deinen, (vooral de mijne)steigeren in de boord van je jas (waar zo net wat regen viel)en alle letters als druppels van jouw lichaam drijvenopdat mijn stem ooit voet aan wal zou krijgen.Uw teerbemindeMichiel Bronckaertseigen afvoerbuis. Nog nooit zat er zoveel kleur in de ondergrondvan mijn straat als in 2012: zwarte en bruine, grijze en oranje kabelsen buizen kruisten elkaar in kleurrijke harmonie. Maar op eenvroege morgen begon de weg pekzwart te worden. Een enormehitte en indringende reuk dreef elke buur weer naar binnen. Ramenen deuren werden weer dicht gehouden. Het buurten was voorbij.Pas ’s anderendaags kwam iedereen weer naar buiten, maar danin zijn eigen wagen voor een lang uitgestelde trip op het spiksplinternieuweasfalt. Tot ver in de omtrek raakte bekend dat via deKlipstraat, Budingen, Ossenweg en Sint-Truiden weer bereikbaarwaren. Weer knalden auto’s voorbij alsof er geen rem op snelheidstond. En de Klipstraat, werd weer een doodgewone straat metdoodgewone mensen.Een goede raad aan het toekomstig gemeentebestuur: omwillevan het sociaal contact, beveel ik ten stelligste aan om in hunbegroting een budget te voorzien voor ‘sociale straatwerken’!!!.Nicole SmetsRené Wauters,onze laatste getuigevan WO II ?René woont in Halle-Booienhoven,geboren in Velm, maar nu al meerdan 47 jaar bij ons.Seffens 92 jaar, helder van geest,fit te been, deze man is een getuigenon suspectus van de gruwel vanwereldoorlog II.Zijn oorlogsverhaal is fascinerend,soms anekdotisch en grappig, achterafdan toch, want je merkt aanRené hoe zwaar dit blijft wegen opeen mens, 70 jaar later!René was milicien bij het begin vande oorlog, zijn vriend voor het leven,een vroegere schoolkameraad,collega-milicien was afkomstig vanLanden..en met de nogal gênantevoornaam..Dolf.Dolf en René waren gekazerneerdin Tienen, niet als vechtjas maar alsstielman.Op dag 1 van de oorlog had hun levenal kunnen beëindigd zijn, wantdie 10 e mei 1940 stonden ze allenop het paradeplein opgesteld, toener drie Duitse jachtvliegtuigen typeMesserschmitt overvlogen.Gelukkig (of toevallig) waren de pilotenniet van plan om iets te ondernemen,want anders was dit verhaalnu al ten einde.Twee dagen later waren René en zijncompanen al teruggetrokken totOostkamp.Daar moesten ze beiden meteen dewacht op… het wachtwoord was…’Melk’.En laat nu toch hun luitenant dienacht ladderzat terugkomen aan hetkampement en niet meer in staatzijn om het wachtwoord meteen tezeggen .. Geweer in de aanslag enDolf riep: ‘schiet hem oep z’n kl….’maar gelukkig …het liep net goed af.Op 14 mei vertrok hun compagniemet de trein naar Frankrijk, 40 manin een treinwagon, als beesten opeengepakt.Eindbestemming Lys les Jardins, inde buurt van Toulouse.Een vreselijk lange treinrit en toen bijeen overweg de trein stil stond enRené aan een paar omwonenden tedrinken vroeg, kreeg hij het bittereantwoord: ‘Ga maar aan het Albertkanaaldrinken!’, zo kwaad waren deFransen op de vroege capitulatie vande Belgen, tja..René en Dolf werden gedemobiliseerden keerden terug naar hun heimat,ze gingen werken bij de spoorwegenin Landen.In 1943 werden ze verplicht om tegaan werken in Duitsland, ze haddennog gehoopt op een job bij de spoorwegen,maar …het werd bandwerk ineen oorlogsfabriek in Düsseldorf.Zes maanden lang leefden en werktenze in erbarmelijke omstandigheden,honger en voortdurend op devlucht voor de continue bombardementen.René beklaagt zich zijn toenmaligesituatie, maar steeds opnieuw heefthij het over de ‘Ruskes’ die het nogveel zwaarder hadden. Het zit hemnog steeds diep hoe zijn mede-collega’sbehandeld werden. Hij hielp henwaar hij kon.Op een dag in juli kon hij een verlofvergunningbekomen …’mits hij watsigaartjes zou meebrengen voor defeldwebel …’.René schatert het uit ..want de feldwebelis nog steeds aan het wachtenop zijn sigaartjes….Zowel René als Dolf waren dus beidenondergedoken, nog wel in huneigen dorp en regio, voorwaar eenerg gevaarlijke situatie, want verklikkerswaren alom aanwezig.En toch waren onze René en Dolf zoroekeloos om zich te gaan aangevenin Ans om voor de spoorwegente gaan werken….maar ze wistendat alle personeelsdossiers compleetvernietigd waren ingevolge eenbrand in de spoorweggebouwen vanHoei.En toen dus de Duitse ambtenaarnaar hun papieren vroeg konden zezich zonder verpinken ‘verschuilen’achter dit ontbreken van hun dossier.En zo eindigde de oorlog voor Renéen Dolf zonder verdere kleerscheuren.Dolf is al 8 jaar overleden, je merkthet continue hoe René zijn makkermist.Oorlogsverhalen zijn voor ons buitenstaandersfascinerend maar voorde betrokkenen van toen een eeuwigenachtmerrie.‘Om nooit meer mee te maken!’Dat, beste lezer, is de boodschap vanRené, Dolf en al die anderen.René Vande VeldeZoutpot nr.68/2012 14 15Zoutpot nr.68/2012