Verlies van een kind - Mca

Verlies van een kindDe volgende tekst beschrijft bijna allebelangrijke zaken rond het verlies van eenongeboren kind. Het komt uit het boek‘De vrouw van de keukengod, een romanover het leven in China in de eerste helftvan de twintigste eeuw, van de Chineseschrijfster Amy Tan.In de negende maand was de baby in mijzo groot als twee baby’s geworden. Maarnog steeds wilde hij niet komen. Ik maaktemij niet al te veel zorgen, want ik konhem in me voelen zwemmen, zijn lichaamronddraaien, met zijn voeten duwen,met zijn hoofd rollen. Hij bewoog als ikzong. Hij bewoog als ik wandelde in mijndromen. Hij bewoog als ik op de marktgroente zag waar ik trek in had. Die babyhad dezelfde gedachten als ik.Iedere dag naaide ik babydekentjes ofbreide truitjes en flanste de piepkleinemouwtjes in elkaar. Ik herinner me dat debaby op een dag, toen ik zat te naaien,harder trapte dan ooit. Ik stelde mij voordat dit sterke kind al gauw de trap op enneer zou rennen op dezelfde manier alshet in mijn schoot op en neer rende.‘Kom naar buiten, kleine schat’ riep ik.‘Mama zegt dat je naar buiten moetkomen’. En terwijl ik dat zei, schopte debaby mij weer en ik liet mijn schaar op devloer vallen. De schaar kwam neer metde punten in de vloer gestoken, als eensoldaatje dat wachtte op bevelen. Eerstlachte, ik maar toen - eh! - voelde ik ietsheel vreemds. De baby bewoog niet meerin me. Ik denk niet dat het alleen maarverbeelding was.Zo gebeurde het: de schaar viel, de babywerd heel stil.Ik probeerde die schaar uit de vloer tetrekken, maar ik was veel te zwaar omte bukken. Toen herinnerde ik me datOude Tante ooit had gezegd dat hetongeluk bracht om een schaar te latenvallen. Ik kon me de redenering niet meerherinneren, alleen de verhalen: een vrouwdie de scherpte van haar geest verloor,een vrouw bij wie in een nacht het haaruitviel, een vrouw van wie de enige zoonzich met een twijgje zijn oog uitstak, en zewas zo verdrietig dat ze met diezelfde takhaar eigen ogen blind maakte.Het was vreselijk wat ik had gedaan, mijnschaar laten vallen. Ik riep meteen mijndienstmeisje en zei dat ze die schaar in hetmeer moest gooien.Die nacht bewoog de baby niet een keer.Ik zong. Ik liep de gang op en neer. Hijantwoordde niet. De volgende dag gingik naar het ziekenhuis en de dokter deediets om de baby snel naar buiten te latenkomen. Maar het was natuurlijk al te laat.Hulan was er. Toen de dokter wegging was34