Over leven in de medische letselschadepraktijk - De Ombudsman

Ziekenhuis vecht uitspraak rechter aanIn 1999 beviel mevrouw R. na een zwangerschapsduur van 30 weken via een keizersnede van een dochter.De ingreep werd verricht in verband met foetale nood.Aanvankelijk leek het redelijk te gaan met de dochter. Haar mond-keelholte en neus werden zonder problemenuitgezogen. Na bijblazen kwam zij goed op gang, maar na een kwartier kreeg zij toch problemenmet de ademhaling. Wanneer een dergelijke situatie zich voordoet, is het op de afdeling Kindergeneeskunde/Neonatologievan het betreffende ziekenhuis standaardbeleid om een tube in te brengen om deademhaling te ondersteunen.Het inbrengen van de tube werd verricht door een verpleegkundige in opleiding. Op het moment van dehandeling waren meerdere verpleegkundigen aanwezig. Het inbrengen van de tube verliep zeer moeizaamen werd meerdere keren herhaald. Toen de dag erna een echo van de hersenen werd gemaakt, bleek dater meervoudig steekletsel in de hersenen aanwezig was. Dit was gebeurd bij het herhaaldelijk verkeerdinbrengen van de tube. De dochter heeft hierbij blijvend ernstig hersenletsel opgelopen; ze is lichamelijken geestelijk ernstig gehandicapt. Hierdoor is zij haar gehele leven aangewezen op (medische) zorg enhulp in het huishouden en bij activiteiten van het dagelijks leven.Toen de dochter een paar maanden oud was, namen de ouders een advocaat in de arm. Deze stelde hetziekenhuis aansprakelijk. De verzekeraar van het ziekenhuis wees aansprakelijkheid af, omdat er sprakezou zijn van een niet verwijtbare complicatie. De belangenbehartiger zet hierop een voorlopig getuigenverhoorin gang, om zo goed mogelijk de exacte gang van zaken rond de geboorte in kaart te brengen.De getuigenverhoren verlopen rommelig naar de smaak van de advocaat; hij meent dat de rechter-commissarisdie de verhoren afneemt suggestieve vragen stelt, de getuigen woorden in de mond legt en nietgoed op de hoogte is van de juridische finesses van de zaak. Hij dient daarom een wrakingsverzoek in, inreactie waarop de betreffende rechter-commissaris onder meer het volgende terugschrijft:‘In de voorlaatste alinea (...) beklaagt mr. X zich over mijn onervarenheid op het onderhavige gebied. Algemeenbekend is dat het specialisme in de advocatuur verder is doorgedrongen dan in de rechterlijkemacht. In de literatuur zijn de voor- en nadelen daarvan besproken. In ieder geval lijkt het me niet chic omzonder concrete argumentatie mij na te dragen dat ik medisch specialisme ontbeer’.Het wrakingsverzoek wordt toegewezen, en een nieuwe rechter-commissaris neemt het vervolg van degetuigenverhoren af. Door alle perikelen loopt de zaak een vertraging van een jaar (!) op: eind 2002 wordende verhoren vervolgd. De contra-enquête wordt uiteindelijk eind 2003 afgerond; de dochter is dan ruimdrie jaar oud. In 2004 wordt vervolgens een voorlopig deskundigenbericht opgestart, en als het ziekenhuisvervolgens nog steeds de aansprakelijkheid afwijst, starten de ouders een gerechtelijke procedure. Eind2007 oordeelde de rechtbank dat het ziekenhuis aansprakelijk is voor het hersenletsel. Het ziekenhuis istegen deze beslissing in hoger beroep gegaan. Voorlopig is deze zaak niet afgerond; de dochter is nu achtjaar oud.