jg 26 jaarboek 6 - Reynaertgenootschap

TIeCelIJn 26SlotLiep er omstreeks het jaar negenhonderd een man rond die Reynaert heetteen zulke vossenstreken uithaalde dat zijn naam en sommige van zijn streken inde folklore verweven raakten? En dat hij zijn spreekwoordelijk geworden naamen een verweerd stukje van zijn biografie heeft geleend aan een literaire figuurvan vergelijkbaar allooi, zoals de Arthur uit de vroege middeleeuwen meer danvijfhonderd jaar later hopeloos verstrikt raakte in de prachtige netten van deFranse dichters? Ik durf het niet te beweren; ik durf het slechts, op een onbewaaktmoment, te dromen, zoals ik stiekem droomde dat Reinier Langhalsmijn voorvader was. For it is reported, though not confirmed.Wat ik wel durf beweren is dat Reginar een opwaardering verdient, en dat ikhem daarom graag weer zag opduiken uit de schaduwen, net als Riothamus, LuciusArtorius Castus en andere mogelijke historische voorgangers van de literaireArthur. De verhitte debatten over hun associatie met Arthur hebben vele mensenaangezet om zich te verdiepen in de late oudheid en de vroege middeleeuwen.De Arthurstudie heeft een literaire, historische en legendarische component, ende Reynaertstudie verdient dit ook. Wie de vossenstreken van Reginar genegenis, kan vandaag verder bouwen op Eckharts voorzet en nadenken over de integratievan een legendarische Reynaert, na het jaar 950 als legende geboren in hetregnum lotharii, die vermengd raakte met de fabelen van vos en wolf en zo voortleeftin de Ysengrimus, de Roman de Renart en Van den vos Reynaerde.NOTEN1 Neerslag hiervan in Tiecelijn 26 (2013).2 Roman de Renart, branche IX, verzen 560-561 (editie Martin). Vertaling: ‘Ik heb veelgoede raad gegeven, men noemt mij terecht Renart.’3 Jacob Grimm, Reinhart Fuchs, Berlin, 1834. (p. CCXL-CCXLII).4 Hoewel Reginar in de Latijnse bronnen Reginarius wordt genoemd (zie verder in dezetekst) gebruik ik de niet-gelatiniseerde vorm die in de Duitse en Engelse literatuur over hemcourant is en wellicht dichter bij zijn originele persoonsnaam staat.5 Zie M. Parisse, ‘Lotharingia’, in: Cambridge Medieval History III, Cambridge, 1999(herdruk 2009), p. 312. Om verwarring te vermijden met het huidige (Franse) Lotharingengebruik ik hier de Latijnse naam. Dit is het oude Lotharingen, voor het uit elkaar viel inOpper-Lotharingen (het huidige Lotharingen) en Neder-Lotharingen (een deel van de latereNederlanden).~ 42 ~