jg 26 jaarboek 6 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 26figuur zelf niet meer nader bestudeerd. Men kan zich zelfs vragen stellen bijde oppervlakkigheid waarmee zelfs Grimm de historische Reginar heeft bestudeerd:zijn studie beperkt zich tot een weerlegging van Mones argumentenin plaats van een wetenschappelijke studie van de historische figuur. Daarmeeverdwijnt Reginar langs de achterdeur uit het Reynaert-onderzoek.Jacob Grimm heeft Reginar geen recht gedaan. Want alleen al de hardnekkigeassociaties tussen Reynaert en Reginar in de loop van de hele negentiendeeeuw en het vurige debat hierover rechtvaardigen dat we vandaag voor het eerstgrondig staat opmaken van wat de bronnen over de historische Reginar vertellen– iets wat ook Eckhart in 1717 slechts onvolledig heeft kunnen doen.Historische identificatie is altijd problematischToen Eckhart een verband legde tussen de figuur Reynaert en een historischpersonage was hij misschien de eerste, maar zeker niet de laatste die een dergelijkepoging ondernam. In het Nederlandse taalgebied publiceerden verschillendeauteurs zeer uitgebreid beargumenteerde studies waarin ze de vos probeerdente identificeren. Jozef de Wilde zag in Reynaert de Gentse burggraafSegher III. Voor Maurits Gijsseling was hij Raas van Gavere. Met De pels vande vos (1993) wijdt Luk Wenseleers een volledig boek aan Hendrik de Leeuw.En met het gedurfde Van den Vos Reynaerde. De feiten (2011) ondernam RudiMalfliet een nieuwe poging om de historische feiten achter het verhaal te achterhalen.De historische identificatie van een middeleeuws romanpersonage is eengewaagde onderneming. Ten eerste is er het risico van het ‘gezochte’, op basiswaarvan ook Grimm de theorie van Eckhart en Mone afwees. Verbandenworden overdreven benadrukt, woorden en namen verdraaid en vervangen,oppervlakkige gelijkenissen uitvergroot, en feiten die toevallig kunnen zijnals bewijs aangedragen. Circumstantial evidence en guilt by association zijn hierrechtsgeldige bewijsvoeringen. Voorts is het vaak moeilijk om aan te tonen datde theorie fout is, wat niet in haar voordeel spreekt. Ten tweede doet een identificatieal gauw te kort aan het medium zelf. Uiteindelijk gaat het om een tekstdie weliswaar het resultaat is van een oorspronkelijk creatief proces, maar dieeen eigen interne en externe geschiedenis heeft, en die zelf een verwerking isvan ouder materiaal dat gecombineerd werd met de eigen tijdscontext van deauteur.~ 37 ~