jg 26 jaarboek 6 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 26maar Wim kon dat wel. Een foto vond hij te eng. ‘Het perspectief van een foto isnooit hetzelfde als dat van een menselijk oog,’ stelde hij. Naar de natuur maakte hijzijn tekeningen zelden. ‘Je moet de toeschouwer de ruimte laten om in zijn eigenfantasie de tekening verder aan te vullen,’ was zijn redenering daarbij. Maar dergelijktekentalent komt natuurlijk niet vanzelf. Om tekeningen vanuit de eigen fantasieop papier te zetten, is een geoefende hand nodig. Alleen omdat hij reeds vanjongs af, jarenlang telkens opnieuw en opnieuw tekeningen naar de natuur maakte,was hij in staat om uiteindelijk vanuit zijn fantasie te werken. Hij kon het tekenenook niet laten. Op vergaderingen leek het soms of hij notities nam maar eigenlijktekende hij kleine portretjes van mensen wiens uitdrukking of houding hem op datmoment boeiden. Van hem hoorde ik ook het sprookje van de keizer van China dieeen tekening van een haan bestelt bij een gerenomeerd kunstenaar. Het geduld vande keizer wordt lang op de proef gesteld, de tekening raakt maar niet klaar, tot dekeizer zelf na weken, maanden, jaren wachten naar het atelier van de schilder gaat.Die man neemt een wit vel papier, kiest een penseel uit en zet met slechts één enkelekrachtig haal het ultieme portret van het dier op het blad. De hele hofhouding isverontwaardigd maar de keizer zelf opent de deur naast het vertrek, waar stapelstekeningen liggen, de oefeningen die de kunstenaar maakte om de haan in één keer,met één enkele penseelstreek te kunnen treffen. Het verhaal zou over het werk vanWim kunnen gaan. Het wordt in elk geval erg gewaardeerd in China en dat zegtiets over de manier waarop hij het penseel hanteert. In China wordt immers ookmet penseel geschreven, een penseelstreek wordt daar steeds streng en met veelinzicht en kennis beoordeeld. Prachtig aan de reeks ontwerpjes voor de Vosical ishoe hij met een minimum aan lijnen zowel karakter, houding, uitdrukking als bewegingweet weer te geven. Boeiend ook zijn de verschillende tinten zwart die hijuit zijn inkt weet te halen: soms lijkt een vlak reeds zwart en dan lukt het hem tochom er nog meer diepte aan te geven. ‘Zwart’ was zijn stokpaardje, hij had een voorliefdevoor dames met zwart haar maar hij kon met nog meer passie en vuur overzwarte inkt praten: ‘zo zwart, hé … !’ en dan knikte hij, keek je aan met een blikdie verwachtte dat je wist hoe zwart hij bedoelde … en zweeg. Want er is natuurlijkgeen woord meer voor iets dat nog zwarter dan zwart is.Wim heeft nog een andere link met theater en muziek, merk ik nu pas. Zijnleermeester Jos Hendrickx introduceerde de lithografietechniek in de grafiekopleidingaan de Antwerpse academie. Litho’s of steendrukken waren gedurendelange tijd de ideale techniek om partituren en theateraffiches te drukken.Wim promoveerde als doctor met een proefschrift waarin hij de geschiedenisvan deze techniek behandelt. Omdat hij deze titel niet in België kon halen,~ 319 ~