jg 26 jaarboek 6 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 26Er zijn zachtere vormen van geleidelijkheid.Het schijnt na tijden te verdorren.Zo ben ik een nestkastje vol mensenonder oude stenen bogen.Er staan drie mannen aan de oever.Soms kruipen de mannen op het dak.Deze nacht rijd ik me vastin het alfabet van mijn herinnering.En hoe zacht ik ook wil vallen,er zijn geen netten.Lijnen zijn een afscheid van wat open lagen vastgereden in het middelpuntkan ik wel iets verbergen,maar niet dit laatste akkerland.Ik wil vrij zijn binnenin,ook deze nachten ademen, opnieuw beginnen.Ook dit achttiende gedicht levert een leessleutel: het vormt de spil/as waaromheen34 gedichten wentelen, exact in het midden van de bundel. Het vertolkt bovendienhet lyrische programma van de ik-figuur die zich, net als in Het eiland M, hetkwetsbare en verdwaalde ‘middelpunt’ weet van een wereld die zich als ‘eenzwaktebod’ aan haar voordoet. Bovendien vertolken de verzen haar ambitie aante knopen bij de grote avant-garde van de Vlaamse dichtkunst 1 en de kleine avantgardedie Van Gasse zelf heeft in gang gezet (‘het alfabet van mijn herinnering’).‘Want’, heet het in Wenteling XXIX, ‘wie zich diep in u herhaalt / komt niet terug,maar gaat ten gronde’ (p. 55). 2 Nog altijd schrijft ze daarom hetzelfde gedicht steedsweer, nog altijd gaat het om ‘hetzelfde verhaal, dezelfde / onpeilbare diepte’ (p. 38),nog altijd wordt elke fragiele figuur die door haar verzen struint een open lichaamtoegedicht: ‘Het gezicht bestaat uit holtes, / het lichaam uit ontbreken’ (p. 30).Wenteling is het voorlopige hoogtepunt van een doortimmerd oeuvre, ‘eenspiegelpaleis van woorden / een late stroom van licht’, waarin ‘wij om onze as-~ 294 ~