jg 26 jaarboek 6 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 26wilde dieren, terwijl het verhaal over de ezel van Balaam verklaart waarom infabels dieren kunnen spreken.Llúcia Martín (‘Fábulas de origen oriental en la Península Ibérica. La repercusiónen la literatura catalana’, p. 126-136) behandelt in dit leerzame overzichtsartikeldrie op Oosterse fabelverzamelingen gebaseerde Spaanstaligecollecties: (1) Calila e Dimna, (2) Sendebar, (3) Barlaam y Josaphat. Alle driedeze in hun tijd vermaarde, maar in het tegenwoordige wetenschappelijke onderzoekten onrechte wat verwaarloosde collecties, zijn in de dertiende eeuwontstaan en dienden in meer of mindere mate als vorstenspiegels. Met dezedrie fabelcollecties zijn verder nog te vergelijken: het Libro del Conde Lucanoren de Disciplina clericalis. In het Catalaans is de invloed van bovenstaande driefabelcollecties in het algemeen veel kleiner dan in het Castiliaans. Een uitzonderingop deze regel vormen (a) het oeuvre van Ramon Llull, die in zijn Llibrede les Bèsties negen van de 30 vertellingen uit de Calila e Dimna omzet, en (b) de500 verzen tellende Faula del Rossinyol, die twee Griekse fabels (‘De Havik ende Nachtegaal’ en ‘De Nachtegaal en de Man’) combineert. 4 Wel maakt de auteurnog melding van de door Burrus en Goldberg (Madison 1990) uitgegeven,op Steinhöwels Esopus (1476-1477) teruggaande Esopete Historiado (Toulouse1488), die pas in 1550 zijn Catalaanse pendant zou vinden, waarvan een moderneeditie nog steeds een desideratum is.Jacques E. Merceron (‘Sombre Guillaume et rutilant Renart. Jeux d’échoset d’inversions entre la branche Ib du Roman de Renart et La Prise d’Orange’,p. 137-162) wijst erop dat de Roman de Renart te lezen is als één grote parodievan andersoortige genres, met name van de middeleeuwse chansons de geste.In het onderhavige artikel wordt dit subtiele literaire spel geadstrueerd aaneen close reading van branche Ib (Renart teinturier, Renart jongleur) en de Prised’Orange. Uitgebreid behandeld worden de verhouding van de held tot zijnaartsrivaal (vos – wolf ~ Guillaume – Arragon) en de verkleding/vermommingvan de protagonisten. Het artikel wordt besloten met een juxtapositievan beide teksten.An Smets (‘La mise en recueil des traités de fauconnerie médiévaux en latinet en langue vernaculaire (français et espagnol)’, p. 163-185) presenteertals basis voor haar onderzoek een indrukwekkende ‘Annexe’, een zorgvuldigsamengestelde lijst van 245 Latijns-, Frans- en Spaanstalige manuscripten dieverhandelingen over de valkerij bevatten, geïsoleerd of in samenhang met andersoortigeteksten. In de loop van haar artikel behandelt zij in overzichtelijke~ 288 ~