jg 26 jaarboek 6 - Reynaertgenootschap

tiecelijn 26worden gedood. Zij schiet opzettelijk naast of durft het niet aan het geweer ophem te richten. Daar is een gezant van buiten de eigen clan voor nodig, iemanddie tegelijk als zijn evenknie en vervanger kan worden beschouwd.MijmeringenLawrence heeft in Th e F o xop de hem eigen wijze de grenzen tussen bewust,onbewust en halfbewust gedrag van zijn personages aan een narratief onderzoekonderworpen. Dat Banford en Henry handelen in volle bewustzijn zalwellicht niemand betwisten. Dat March door Henry uit haar sluimerendeonbewuste – en vaak halfbewuste – toestand wordt gehaald én op een brutaalontwaken wordt onthaald al evenmin. Terwijl in het begin wordt gestelddat ‘the fox which somehow dominated her unconsciousness, possessed thehalf blank of her musing’ (p. 10), blijkt March op het einde helemaal ‘bewust’te zijn (p. 87). De ‘coda’ waarin beide ‘verloofden’ over hun toekomst prakkiserenbelooft weinig goeds. Wie het verhaaleinde naast de slotbladzijde vanThe Lost Girl legt, kunnen een aantal parallellen moeilijk ontgaan. De onzekerheidvan March (‘Shall I?’) wordt gespiegeld in die van Alvina (‘Sure?’)terwijl Henry, die spreekt ‘with pain in his voice’, het gedrag lijkt te kopiërenvan de naar Amerika hakende Cicio, die evenzeer spreekt met ‘unspeakablepain in his voice’ (p 400). Dat beide teksten ongeveer in dezelfde periode zijngereviseerd (de novelle in Cornwall, de roman iets later op Capri en Sicilië), isdaar allicht niet vreemd aan. Een zekere mate van interferentie ligt dan ookvoor de hand. 53Voorts is het opvallend dat March na het boomincident Henry weer ziet alseen ‘ jongen’ en niet als de man waarin hij zichzelf getransformeerd achtte. ‘Shewould have to leave her destiny to the boy. But then the boy. He wanted morethan that’ (p. 86). Bovendien neemt ze zich voor nooit meer weg te dromen,wat ze hier en elders ‘to sleep’ noemt 54 en betreurt ze de dood van Banford, ietswat Henry wellicht liefst niet te horen krijgt. ‘Sometimes she thought bitterlythat he ought to have left. He ought never to have killed Banford. He shouldhave left Banford and March to kill one another’ (p. 87). Wijst Lawrence in/door de figuur van March op de gevaren om latente of onbewuste inhoudentot het bewustzijn te laten doordringen? Maakt hij op die manier een implicietekanttekening bij de psychoanalytische analyse die hij naar eigen zeggenzo hartgrondig verfoeide?~ 163 ~