jg 26 jaarboek 6 - Reynaertgenootschap

tiecelijn 26wordt genoemd is heel ironisch, omdat ‘gaan en staan waar ze wil’ door de haaropgelegde censuur onmogelijk wordt gemaakt zolang Banford leeft. Tot aanhaar dood wordt ze in de rol van ‘censor’ gecast en dat kan bezwaarlijk toevalzijn. Zoals het evenmin toevallig is dat zij haar dood vindt op of net naast deomheining (‘the fence’) van het domein, 49 een dood die kan worden gezien alshet fatale dementi van de rol die ze tot dan toe met verve vervult. Wanneer degeknakte boom – op zich wellicht ook een dubieus fallussymbool – op haarhoofd neerdondert, is haar rol als grensbewaker uitgespeeld.Nieuwe regels zullen van dan af de toon zetten, regels die March en Henryzullen toelaten te trouwen en bij een maatschappelijk gedoogde ethiek aan tesluiten. Voor March zal het erop aankomen die regels ten volle te internaliserenzodat haar gedrag zich conformeert aan het Ueber-Ich, de geboden enverboden die buiten de grenzen van het afgesloten domein van kracht zijn. 50 Deaanwezigheid van Banfords ouders bij het ongeluk valt overigens best in/vanuitdezelfde context te verklaren. De verwekkers van Banford zijn bij uitstekde (onmachtige) behoeders van de moraal waarvan de grenzen door Henry’soptreden brutaal worden doorbroken.Henry, die Banford koelbloedig ombrengt, is ook de doder van de vos metwie hij volgens March zowel uiterlijk als innerlijk samenvalt. Voor haar is devos een ‘demonisch’ oerwezen dat haar van haar zinnen berooft en machteloosuitlevert aan degene die zijn plaats inneemt of zelfs hoort in te nemen, 51onder meer omdat hij alle trekken van het dierlijke slachtoffer incarneert. Devos wordt niet zomaar vernietigd, maar op een rituele manier geofferd, in overeenstemmingmet de ongeschreven wetten die heersen in de natuurlijke ordewaarnaar Henry tijdelijk is teruggekeerd. Wanneer de pels van de vos wordtvastgespijkerd, heeft March even de indruk dat hij gekruisigd is: ‘Later in theday she saw the fox’s skin nailed flat on a board, as if crucified. It gave her anuneasy feeling’ (p. 50).Uit allerlei details blijkt dat de vos niet zomaar een beest of dier is dat magworden bejaagd maar trekken vertoont van een totem, een (meestal) wild dierwaar primitieve clans/stammen zich mee vereenzelvigden en waaraan ze hunbescherming dachten te ontlenen. 52 De vos is de magische beschermer van dezemarginale omgeving – op de grens tussen het bos en de beschaving – waarinBanford en March dachten te overleven ondanks de oorlog. Hij is alleen inschijn een belager en het strookt dan ook volkomen met de intenties van hunonderneming dat March – zelfs niet in haar mannelijke rol – de vos niet kanombrengen, alleen al omdat de totem volgens de geboden van de clan niet mag~ 162 ~