jg 26 jaarboek 6 - Reynaertgenootschap

tiecelijn 26van het domein te sluipen. ‘So he prowled round the edge of the gorse cover,and through the grove of tall old hollies to the woodside. There he skirted thefence, peering through the darkness with dilated eyes that seemed to be able togrow black and full of sight in the dark, like a cat’s’ (p. 45). Na de dood van devos neemt het gezeur van Banford onhoudbare proporties aan, terwijl Marchhaar pruilmond steeds vaker samentrekt/stulpt en onstuitbaar haakt aan eenverlovingskleed, ongeveer zoals de trouwe Penelope onverdroten weeft aan hetkleed dat ze haar ronddolende man Odysseus bij zijn terugkeer van Troje wilaanbieden. Meer dan ooit staan de vrouwen als ‘two antagonists’ (p. 51) tegenoverelkaar, terwijl Henry hen vanop een veilige afstand bespiedt en afluistert,wellicht zoals een behoedzame vos zou doen. Zo merkt hij ook dat BanfordMarch alle boodschappen de helling op laat sleuren, op een tuil chrysanten na:‘These the Banford still carried – yellow chrysanthemums’. Voor de lezer, dieintussen weet hoezeer Henry de dood van Banford begeert, ogen de bloemenals een ironisch voorteken van de dood, zoals in Lawrence’ ‘Odour of Chrysanthemums’en ‘Bella Fleace Gave a Party’ van Evelyn Waugh, waarin oude Bellahaar eigen woning laat opsieren met chrysanten en onwetend ombouwt tot eenwelriekende grafkamer.Een of twee dagen later treft Henry beide vrouwen aan de thee, uiteraard ‘atopposite ends’. Bovendien draagt March voor het eerst ‘a dress of dull, greensilk crape. His mouth came open in surprise. If she had suddenly grown amoustache he could not have been more surprised’ (p. 58). Hij monstert hetkleed aandachtig en merkt dat het haar ‘white soft throat’ bloot laat. En duslaaft hij zijn blik aan haar gestalte: ‘But he looked her up en down, up anddown’ (p. 59). Wat hij ziet is heel aantrekkelijk: ‘Through the cape her woman’sform seemed soft and womanly’. Hij stelt vast dat ze veranderd is in ‘anotherbeing’, maar vooral: ‘she was soft and accessible in her dress’ (p. 59). Dit is hetmoment waarop het proces van haar vervrouwelijking wordt afgerond: voorHenry het onmiskenbare signaal dat ze van dan af voor hem beschikbaar is.Het verbaast niet in dezelfde gedachteflard te lezen dat hij zichzelf niet langereen jongeling voelt, maar een echte man: ‘He felt a man, with a man’s graveweight of responsibility’ (p. 59). De uitwendige transformatie bij March, die infeite een aantal fasen doorloopt waarbij hij haar telkens in de hals aanraakt/kust en wél juist op de plek waar een vos zijn prooi dodelijk zou bijten, brengtblijkbaar een complementaire of parallelle metamorfose bij hemzelf tot stand.Er heerst een drukkende stilte op Baily Farm, die Banford herinnert aan eenbegrafenisstemming. ‘It might be a funeral’, roept ze uit, waarbij het onwaar-~ 157 ~