jg 26 jaarboek 6 - Reynaertgenootschap

tiecelijn 26ter niet op March te belagen om haar voor zich terug te winnen. Mét opmerkelijkresultaat, want als Henry naar zijn kamp in Salisbury Plain terugkeert,ontvangt hij alsnog een afwijzende brief van March. Van dat moment af staathem nog één ding voor ogen: ‘In his mind was one thing – Banford. […] Onethorn rankled, stuck in his mind. Banford. In his mind, in his soul, in his wholebeing, one thorn rankling to insanity. And he would have it out. He would haveto get the thorn of Banford out of his life if he died for it’ (p. 72).Henry vraagt de kapitein van zijn regiment 24 uur verlof om de klus te klaren.En hoewel hij uitdrukkelijk de raad meekrijgt niet verantwoordelijk te zijnvoor ‘any trouble of any sort’ (p. 73), ziet hij de kans schoon een boom dieMarch aan het omhakken is, in aanwezigheid van Banfords ouders, op Banfordshoofd te laten neerkomen. Het lijkt alsof een onzichtbare kracht de vallendeboom dwingt Banford te treffen zonder dat hijzelf betrokken partij is.‘No one saw what was happening except himself. No one heard the strange littlecry which Banford gave as the dark end of the bough swooped down, downon her. No one saw her crouch a little and receive the blow on the neck. No onesaw her flung outwards and laid, a little twitching heap, at the foot of the fence.No one except the boy. And he watched with intense bright eyes, as he wouldwatch a wild goose he had shot’ (p. 81).Hoewel hiermee de slag definitief gewonnen lijkt voor Henry, is dat allerminstzo: ‘If he had won her, he had not yet got her’ (p. 82). Hoewel Marchvanaf nu zijn vrouw zal zijn, wijst alles erop dat hij ook in haar ziel een diepewonde heeft geslagen. ‘Instead of her soul swaying with new life, it seemedto droop, to bleed, as if it were wounded’ (p. 83). De novelle eindigt met eenlangdurige beschouwing vanuit het standpunt van March: niet alleen heeft zehet gevoel dat de ongelukkige Banford door/ondanks haar dood gelukkig isgeworden (‘Poor Jill, poor Jill. It must be sweet to be dead’, p. 86), maar dat ookzijzelf gefaald heeft en dat ‘everything was only a horrible abyss of nothingness’(p. 85). Ze beseft ten volle dat ‘she would have to commit to him’ en Henry‘obstinately held out against her, waiting for the surrender’ (p. 88).Gelezen tegen de achtergrond van Lawrence’ overige werk, klopt Doris Lessingsbewering dat ‘Th e F o xis quintessential Lawrence, on the cusp, as it were,of the light and the dark’. 36 In haar voorwoord bij de afzonderlijke Hesperusheruitgave(2002) gaat ze bovendien omstandig in op de symboolfunctie vande vos, die voor haar de herinnering belichaamt aan de animale wereld waar demens sinds mensenheugenis deel van uitmaakt: ‘Reynard, of all the wild animals,must know every movement we make. His eyes are on us, and now in our~ 155 ~