jg 26 jaarboek 6 - Reynaertgenootschap

tiecelijn 26Banford en MarchTh e F o xis een verhaal over twee samenwonende vrouwen, Jill Banford enEllen (Nellie) March. Ze drijven een kleine boerderij, Baily Farm genaamd,aan de rand van Blewbury, in de buurt van een niet nader genoemd bos. Marchdoet blijkbaar het zware werk en ziet eruit ‘almost like some graceful, loosebalancedyoung man’, terwijl Banford ‘nervous and delicate’ en ‘a generous soul’wordt genoemd. 34 Ze hebben het geen van beiden begrepen op de vos die in deomgeving rondwaart en het op hun kippenstal gemunt heeft. ‘Since the warthe fox was a demon’ […] The fox really exasperated them both’ (p. 5-6). Omonduidelijke redenen slaagt March er niet in de vos te schieten. Geheel onverwachtduikt Henry Grenfel op, een jonge soldaat wiens grootvader hier ooitwoonde. De vrouwen stemmen er na enige discussie mee in dat hij tijdelijk zijnintrek neemt op de hoeve.De jonge man heeft donkerblonde lokken, blauwe, indringende ogen en eengezonde blos op de wangen. Van meet af aan associeert March hem met deonvatbare vos. ‘But to March he was the fox. Whether it was the thrustingforward of his head, or the glisten of fine white hairs on the ruddy cheeks, orthe bright, keen eyes, that can never be said: but the boy was to her the fox, andshe could not see him otherwise’ (p. 13). Het wordt vlug duidelijk dat Henryhaar in de ban houdt: ‘He was identified with the fox – and he was here in fullpresence’ (p. 19). Dat blijkt uit de manier waarop ze hem gadeslaat en uit haardromen waarin zijzelf en een vos een opmerkelijke rol spelen. 35 Ook de jongemanzelf wordt door March bekoord: zij wordt zijn enige doelwit en de prooiwaarop hij aast. Hij vraagt haar ten huwelijk en hoewel March het voorsteleerst afdoet als ‘tomfoolery’, je reinste onzin zeg maar, wordt de mentale strijdtussen Banford, die haar blijvend aan zich wil kluisteren, en Henry, die henmeer en meer vanuit de duistere schaduw observeert, in zijn voordeel beslecht.Een (of hét?) kantelmoment vormt de jachtscène waarin Henry de vos uiteindelijkverschalkt. Op dat ogenblik lijkt hij niet alleen het roofdier te doden datMarch zo betovert/behekst, maar ook de weerstand te breken die haar verhindertzijn aanbod te aanvaarden. Na de pels van de dode vos aangeraakt te hebben,gaat ze op zijn voorstel in en trotseert ze de hoon van Banford, voor wie zeeen angst ervaart die ze voorheen aan de aanwezigheid van de vos toeschreef:‘She felt so strangely safe and peaceful in his presence. If only she could sleepin his shelter, and not with Jill. She felt afraid of Jill. In her dim, tender state, itwas agony to have to go with Jill and sleep with her’ (p. 68). Banford houdt ech-~ 154 ~