Pieter Lamoré en Anneke Vermeulen Cochleaire ... - Fenac

INTERVIEWOp school vernam de familie VanHeesch voor het eerst van de mogelijkhedendie een implantatie kon bieden.Dat een Cl niet per se succesvolhoeft te zijn, vernam de familie VanHeesch eveneens. Over deze periodekan Martijn slechts vragend zijnschouders ophalen. "Dat weet ik nietprecies meer", zegt hij nu, ruim zevenjaar na dato.BegeleidingVan meet af aan betrekken de moederskeer op keer de begeleiding inhun relaas. Beiden laten zich lovenduit over de begeleiding vanuit het Clteam. "Op elk moment konden wemet onze vragen terecht, we kregenalle gewenste informatie. Dat boodons veel houvast. Niet in het minst inmoreel opzicht", zegt Maike vanHeesch. "De contacten met het begeleidingsteamzijn van grote waardegeweest in Jaap's besluit", aldus Elsvan Hoof."Voor ons begon het in 1985 met eenlezing van de heer Conincx, toenmaligaudioloog van het Instituut voorDoven. Hij deed een slakkenhuisimplantatievan ene Doktor Banfai inDuren uit de doeken. In een latergesprek wees de heer Conincx er onsop dat de techniek nog niet zo verontwikkeld was, dat die toen al voorJaap van nut zou kunnen zijn. " Jaapmoest het vooralsnog op schoolEikenheuvel stellen met een vibratieblokjeachter het oor. Maar vanaf hetmoment dat in 1988 CI's werdengeplaatst bij volwassenen stond ookJaap in de rij. "We schreven brievennaar ziekenkostenverzekeraars om deCl maar opgenomen te krijgen in hetpakket. Tijdens ouderbijeenkomstenvan CI-kinderen hielden we eenhandtekeningenactie om steun te krijgenvoor dat initiatief." Inmiddelshoort de Cl thuis in het vergoedingenpakket."Thuis in Helmond beheerste deoverweging over wel of geen Cl hethele gezin. Er is ontzettend veel overgesproken. Vooral de vraag of zo'noperatie niet te zwaar zou zijn voorde 9-jarige Martijn. Of die wel in verhoudingstond met de verwachteresultaten. Een spannende tijd, waarinwe veel aan elkaar hebben gehad",zo herinnert Maike van Heesch zichde tijd voorafgaand aan het besluit.Met voortdurend op de achtergrondhet CI-team ter ondersteuning.Het besluitEén bijzonder moment staat bij Jaapen zijn moeder in het geheugengegrift. "Moeder vroeg op de autowegvan Eindhoven naar Vught: Watdoen we, linksaf (richting Vught, naarde school Eikenheuvel) of rechtsaf(naar Nijmegen, voor de CD?""Nijmegen!", moet het met overtuiginghebben geklonken in de auto.Met Jaap als laatste aan het woord.Aan de uiteindelijke beslissing, dieMartijn mede nam, heeft Maike achterafbedenkingen overgehouden."Soms heb ik de indruk dat Martijnhet meer voor ons heeft gedaan danvoor zichzelf." Een ontkenning kreegMaike tot dusverre niet, een bevestigingevenmin.De operatieIn het foto-album zijn Jaap en Martijnaanbeland bij de ziekenhuisplaatjes.Grote tulbanden sieren daar de hoofdenvan de twee. Anno 2000 roepende beelden lacherige reacties op bij depatiënten-van-toen. De ferme kerelskenden beslist enige spanning voorProfessor Van den Broek de electrodenop de goede plaats kon aanbrengen.Martijn: "Ja, ik weet nog wel datik heel zenuwachtig was." Jaap: "Ikhoopte voor de operatie dat ik hetgeblaf van de hond kon horen."Tevoren had Jaap ingestemd met deaanwezigheid van een cameraploegaan zijn operatiebed. Een filmploegstond klaar om de ingreep nadien opeen der nationale publiekszenders tetonen.Het eerste geluidHet Grote Moment, met de eerstewaargenomen geluiden, naderde.Een emotionele gebeurtenis, waarintens verlangend naar was uitgekeken."De eerste keer dat ik iets hoordewas bij meneer Brokx.Ik weet niet meer precies wat hetgeluid was. Ik was wat duizelig enhad een raar gevoel. Ik voelde eensoort stroom in mijn borst." Martijnkan niet zeggen of het overeenstemdemet de verwachtingen. Die had hijsimpelweg niet. Geluid was tot danvolkomen vreemd voor hem. Hetintensieve revalidatieprogrammamoest hem nog introduceren in dehorende wereld, via omgevingsgeluidenen spraak. Met volledige medewerkingvan thuis. Maike: "We rammeldenmet sleutels, spoelden het toiletdoor, klopten op de deur. Echt metalle denkbare geluiden waarvan je jeVHZ . jaargang 41 nummer 4 . december 2000