Het Chronisch vermoeidheidssyndroom - Inspectie SZW

BevindingenOndanks dat de steekproef van de Inspectie (16 dossiers) niet als representatief kanworden beschouwd, komen uit dit onderzoek toch enkele zaken naar voren waar wij deaandacht op willen vestigen.Ten eerste vinden wij, met de Inspectie, dat de rapportage van de verzekeringsarts tewensen overlaat. De cliёnt moet kunnen begrijpen hoe de beoordeling tot stand isgekomen. Nu ontbreek vaak de argumentatie van de arts. In plaats daarvan stuurt meneen onoverzichtelijk plakwerk van in semi-juridische taal gegoten standaardfrasen,waardoor de rapportage de gemiddelde cliёnt in verwarring achterlaat. De aankondigingvan UWV dat men de rapportage van de verzekeringsarts tot de essentie wil terugbrengenis niet automatisch de oplossing en lijkt eerder te zijn gemotiveerd door de wens deadministratieve druk te verminderen.Ten tweede vinden wij de resultaten van de claimbeoordeling opmerkelijk. Deze liggenongeveer op het gemiddelde, terwijl ME/CVS door het NIVEL wordt omschreven als deaandoening die van alle die zij tot nu toe hebben onderzocht verreweg het ernstigsteklachtenbeeld oplevert. Men zou verwachten dat in de resultaten terug te zien. Veelpatiёnten geven echter aan dat hun problematiek door UWV wordt onderschat. Dat zulkszo is, blijkt ook uit de rapportage van de Inspectie, daar waar staat vermeld dat UWV inde eerste twee jaar van de ziekte wil zien dat de patiёnt wordt geactiveerd. Gezien deNIVEL-studie is het daarentegen juist van groot belang om de patiёnt erop te wijzen tijdigte rusten, en daar zo nodig begeleiding bij te bieden.Ten derde vinden wij de vermelde reactie van UWV opmerkelijk, dat men de toepassingvan het protocol meer herkenbaar wil maken. Er is immers zowel door verzekeringsartsenals door patiёntenorganisaties juist grote kritiek op dit protocol. Het huidige protocol moetons inziens in de eerste plaats worden herzien, en wel zodanig dat verzekeringsartsen enpatiёnten zich erin kunnen vinden. Pas dan zal het mogelijk zijn om de implementatieervan te verbeteren.Ten vierde wijzen wij op de grote rechtsongelijkheid die bestaat tussen patiёnten. Menmoet het treffen met het kantoor waar men onder valt en de toevallige verzekeringsartsdie de beoordeling doet. Wij hebben hier vaker melding van gemaakt, maar kregen dantelkens de ontwijkende reactie dat het feit dat sommige ME/CVS-patiёnten wel, en anderegeen uitkering kregen slechts zou aantonen dat er een individuele afweging werdgemaakt. Deze rapportage toont ons inziens evenwel ondubbelzinnig aan, dat de meningvan het kantoor of de arts over de ziekte eveneens een rol speelt.De positie van de verzekeringsartsIn aanvulling op het bovenstaande willen wij graag benadrukken dat wij begrip hebbenvoor de moeilijke taak van de verzekeringsarts bij de beoordeling van patiёnten met dediagnose ME of CVS. In veel gevallen is er in de aan de beoordeling voorafgaande periodenauwelijks relevante informatie verzameld, en contact met de curatieve sector levert vaakweinig op omdat men ook daar niet goed raad weet met de ziekte. Daardoor wordt mengeconfronteerd met patiёnten die weliswaar ernstige medische klachten hebben, maarnauwelijks zijn onderzocht. Als er wel onderzoeksresultaten zijn, kan de verzekeringsartsdie niet interpreteren omdat een referentiekader ontbreekt.De verzekeringsarts die het protocol ter hand neemt treft daar namelijk geen informatieaan over de ziekte, of relevant medisch onderzoek, maar leest dat de oorzaak onbekendis. Volgens hetzelfde protocol moet men echter toch aannemen dat er sprake kan zijn vanvolledige arbeidsongeschiktheid. En het protocol is weliswaar formeel bekrachtigd, maarde Centrale Raad van Beroep, in deze zaken de hoogste rechter, honoreert dat niet.3